Magna Carta – Seasons 1976

 

Op zoek naar troost met de vinger langs mijn  elpee verzameling.

Deze. Want die stem. Een stem die je kan dragen, meenemen.

Ik kreeg deze van mijn broer, op sinterklaas. Ik had Lord of the Ages al.

En ook hier weer, de verteller. Seasons, het 22 minuten durende openingsnummer dat je mee neemt van jaarwisseling tot jaarwisseling. De mooiste stukken zijn de vertelde stukken, met een simpele gitaar als begeleiding.

En heel mooi Engels, daar heb ik ook nog steeds een zwak voor.

Luister alleen als je van zoet houdt (en goed tandenpoetsen)


Zo wordt je een verhaal in meegezogen. Ik kreeg vroeger letterlijk kippevel van deze stem.

Mierzoet, maar dat is fijn als je getroost moet worden.

 

This is the turning of the year
The final cut before the curtain falls
The squirrel, warm within his bed of leaves
Cannot hear the wind that blows around the chimney pots
For like the pilgrim of the year gone by … he sleeps.

Once he was a young man who laughed in the spring,
And lay beneath an upturned sky on long hot summer days …
But with autumn he grows mellow …
He looks over his shoulder
Down the long year path of no return.
Already he is but a memory …
fading like a shadow on the wall
But time with restless footsteps …
hurries by …
And now beside the road …
There stands …
The pilgrim of the year to be …

 

door het ijs gezakt

ruzie

banaal

ik had een open pakje wraps weggegooid, ze droogden al een beetje uit, en Sacha vond dat zonde

ik schiet geheel onverwacht in mijn oude valkuil: roepen dat het ook nooit goed is.

Wies vlucht naar boven, kan hier niet goed tegen (haha wat een goede vader ben ik, even niet zo trots meer)

ik heb het er uit gewandeld, nou ja..het is niet helemaal weg

waar komt het vandaan?

spanning over mijn werk: moet weer starten na mijn CI-operatie, en heb daar geen zin in. Te veel partijen met verwachtingen die ik niet kan waarmaken. Ik heb een werkgever gezegd dat ik geen werk ga zoeken voor hun 60-jarige werknemer die met een flinke dosis beperkingen is uitgevallen. En dat terwijl ze best een flinke som aan re-integratie wilden uitgeven, want dat had hun arbodienst geadviseerd. Ik kan die man sollicitatietechnieken bij brengen, maar waar hij meer aan heeft is een goed netwerk, en dat heb ik niet.

Wat ging er wel goed? Ik heb een goede training gegeven. Ter plekke een nieuwe toepassing voor een oude techniek bedacht en uitgevoerd. En deelnemers die aangaven dat ze daar echt wat aan hadden. Fijn, maar dat is mijn eigenlijke werk niet. Ik moet mijn financiering halen uit re-integratiegelden.

Schuldig voelen. Omdat ik aarzel met aan het werk gaan, en wel mijn energie steek in mijn blogs. (ondanks flink oorsuizen, en vlekken voor mijn ogen flink doorbloggen en schrijven aan mijn verhaal). Het voelt als verraad. Mijn werkgever wacht tot ik weer volledig aan de slag kan, en geld voor ze binnen breng.

Geld. Dat komt al zo’n 10 jaar te weinig bij ons binnen. Gisteren weer meegemaakt: pinnen van onze rekening en “saldo tekort” lezen. Dan hebben we nog een 2e rekening, maar het wordt dan wel heel erg zuinig aan doen. De 24e komt mijn salaris weer.

Dat zijn de spanningen en spookgedachten die me kwetsbaar maken.

Ik kom er wel weer uit. Krabbel wel weer op, maar heb intussen ijskoud in mijn natte kleren, het ijs is glad, opkrabbelen is lastig. Ik verlang naar een open haard.

#WOT 6 : Kapstok

zie voor uitleg en spelregels van #wot de website van Karin Ramakers.

Op onze kapstok hangen door de week 2 jassen minder.

Niet dat dat opvalt. Onze kapstok is een rommeltje: winterjassen, tassen, regenjassen, gymkjacks, vesten, gymtassen.

Die twee jassen zijn van onze oudste twee.  Die jassen hangen nu in Nijmegen en Zwolle. Ik mis ze, want het is stiller in huis.

Ik ben gek op onze kinderen:    Meer lezen over #WOT 6 : Kapstok

solidariteit en brute kracht

Dit was zijn laatste kans.

Als hij weer iemand in elkaar zou slaan ging hij echt de bak in, mét een strafblad.

Serdal is een uit de kluiten gewassen, gespierde jongen. Als hij écht boos wordt heeft hij zichzelf niet goed in de hand.

Al twee keer was hij opgepakt wegens een geweldsmisdrijf.

Ik gaf hem een training agressiebeheersingstraining.

Serdal blijkt een aardige rustige jongen. Hij vertelde hoe hij graag het huis helemaal schoon maakt, als verrassing voor zijn moeder. Omdat hij de lach op haar gezicht zo mooi vindt, als ze moe thuis komt van werk en ziet dat alles netjes is.

Maar ja.

Hij heeft zijn eergevoel en zijn solidariteitsgevoel.

En zijn kracht.

De eerste keer dat hij iemand sloeg was uit solidariteit. Iemand uit zijn vriendenclub werd bedreigd. En voor je vrienden kom je op.

De tweede keer werd hij zelf uitgedaagd. Zo’n stom Hollands joch beledigde zijn zus. En dat kun je niet over je kant laten gaan. Al helemaal niet als je vrienden roepen: “Dat laat je toch niet zo maar gebeuren?”

Ik had al snel door dat Serdal een beetje misbruikt werd door die vrienden. Hij haalde de kastanjes uit het vuur. Met blote handen.

Die solidariteit kon hem de das om doen. Dat zag hij zelf ook wel. Maar vrienden laat je toch niet in de steek? En als mijn familie beledigd wordt, moet ik daar toch ook iets aan doen?

Een jongen die in de knel zit door zijn solidariteit met anderen. Zelfs als die het niet verdienen. Als ik hem zeg dat hij zelf zijn eigen beslissing kan maken, kom ik er achter dat hij zich meer groepslid voelt dan individu.

Ik leg hem het volgende voor.

Als jij straks in de gevangenis zit, omdat jij je vrienden of familie verdedigd hebt. Laat het dan voor iets zijn dat ook echt de moeite waard is.

En zo beslist hij op een gegeven moment dat zich laten opjennen door zijn vrienden niet de moeite waard is.   We maken een lijst: dat wel, dat niet.

Samen met hem verken ik die momenten, zodat hij ze op tijd herkent, vóór hij die waas voor zijn ogen krijgt. Want dan kan hij een andere keuze maken.

Opkomen voor je vrienden heeft grenzen. Serdal kan deze nu zelf bepalen.

 

Doen of niet doen

Laat ik zo beginnen en kijken waar ik uit kom. Gewoon WordPress openen. Klikken op “nieuw bericht” en gaan.

Ik weet niet waar dit heen gaat. Ik schrijf vanuit twijfel.

En vertrouwen, dat ook.  Vertrouwen dat die twijfel op gaat lossen als ik hem ruimte geef, en deel.

Af en toe de cursor knipperend laten staan, en blijven doorademen. Koffie.   Meer lezen over Doen of niet doen

verwonderen #WOT 5

Verwonderen is een werkwoord.

Verzilveren betekent: ergens zilver van maken. Dat klinkt romantisch, maar het betekent gewoon: “je spullen op marktplaats zetten.” En dat zilver is al lang vervangen door zink/koper/messing. Erger nog: door papier. Nog erger: door cijfertjes op je computer of telefoon.

Verwonderen kent die devaluatie niet. Verwonderen betekent nog steeds: “Ergens een wonder van maken.”

Daarvoor hoef je niet over het water te lopen. De meest alledaagse dingen kunnen een wonder zijn.

  • Ik zie steeds vaker hoe mooi het buiten is.
  • Ik zie steeds vaker hoe mooi mensen zijn.
  • Ik zie steeds vaker mooie dingen gebeuren.

Allemaal wonderen

Als kind vond ik de wereld vreemd, en nog steeds kijk ik een beetje scheef tegen die wereld aan. Langzaam wordt dat van een last tot een wonder.

En dat op zich is weer een wonder.

P.S. Verwonderen is mooier dan verbazen. We hebben al genoeg bazen.

P.P.S Tenzij je het verbazen gebruikt om baas over jezelf te blijven.