Doen?

Trainer sociale vaardigheden als taakstraf voor jongeren.

Dat deed ik vroeger. Helaas te versnipperd werk. Het hele land door. En meestal op de enige tijd van de dag dat ik mij eigen kinderen kon zien. Onvoldoende continuïteit in opdrachten, zodat ik mijn gezin niet kon onderhouden. En mijn gehoor werd ook slechter.

Toch.   

Toen ik er gisteren over schreef en de reacties zag, bleef ik er over nadenken. Want ik bereikte een paar mooie resultaten. Wat ik in een klas niet kon, kreeg ik 1 op 1 wel voor elkaar.

Wat deed ik nou precies goed? Ik luisterde. Ik begreep.

Dat zit ook in de methodiek. In de eerste bijeenkomt vertelt de jongere over zijn leven, zijn interesses. Deels om risicogebieden op te speuren, maar nadrukkelijk ook om de jongere eens aan het woord te laten. Ze moeten al zo veel luisteren.

Het werk dat ik nu doe is ook weer luisteren en begrijpen. Daar zit mijn kracht. Waar ik in mijn huidige werk last van heb is dat begrijpen alleen steeds minder goed werkt. Gisteren bijvoorbeeld. Gesprek met een klant en haar werkgever.

Een dove vrouw werkt bij een bank. Daar wordt hevig genieuwwerkt. Maar ook de werkdruk wordt opgeschroefd. En er wordt meer eigen initiatief verwacht. Erg lastig voor een dove in een horende omgeving. Ze mist alle tussendoor gesprekjes, met alle informatie. Daarnaast is Nederlands haar tweede taal. (Gebarentaal is de eerste). Ze heeft dus erg veel moeite met alle mails en memo’s, die in zeer ingewikkeld Nederlands gechreven zijn, met veel management taal.

De werkgever begrijpt dat nu. Maar die ontwikkelingen zijn niet meer te stoppen. Het is de vraag of mijn klant aan al die eisen kan voldoen. Als ze het niet haalt volgt ontslag. Dus ondanks het begrip blijft de boodschap: Als je niet mee kunt heb je pech gehad.

Maakbaarheid. Steven Gort schreef er over. Ik loop er ook tegen aan. Ik mag een 60-jarige mijnheer met hevig oorsuizen, en overgevoeligheid voor geluid aan ander werk helpen. Oude werkgever is niet bereid om te kijken naar werk dat hij nog wel kan doen. Ze geven geld uit aan een re-integratiebureau (ik) en kunnen dan vervolgens bewijzen dat ze voldoende hebben gedaan, zodat ze hem straks kunnen ontslaan. Ik zit met een verantwoordelijkheid die ik niet kan waarmaken. Ik ben goed in begrijpen, maar ben geen verkoper. Kan hem dus niet ergens naar binnen praten. Heb het geprobeerd.

En nu krijg ik weer precies een zelfde verzoek. Mijn reactie is: verspil geen geld aan een re-integratiebureau. Kijk naar wat die man nog wel kan (deze man wil best klusjes opknappen in een verzorgingshuis), en verzin daar een constructie voor. Maar nee, ik moet me er niet mee bemoeien. Ik mag een offerte maken. Ik heb de neiging om dat te weigeren, maar dan wordt mijn baas boos.

Ik voel kortom in mijn werk een verantwoordelijkheid die ik niet kan waar maken. Soms voel ik me daardoor ook mislukt in dit werk. (een goede re-integratiecoach kan dat allemaal wel, denk ik dan).

Op zoek dus naar waar mijn kracht ligt. Iets waar ik niet te veel oren voor nodig heb.

Dat was mijn aanzet voor mijn blogforum. Mensen begrijpen en daarmee bij elkaar brengen. Dat is wat ik kan. En wat ze daar mee doen, moeten ze eigenlijk zelf weten vind ik.

En dan komt de twijfel. Want is dit niet gewoon een vlucht? Lekker terugtrekken op iets dat je leuk vindt? Het lastige werk aan een ander over laten?

Nog weinig reacties op mijn plan.

Een paar hele enthousiaste, en een paar kritische. Die kritische zijn wel aanmoedigend trouwens.

Er deugt dus nog een heleboel niet aan mijn plan. Hevige twijfel.

Maar iets zegt me dat ik nu juist moet doorzetten. (ondanks die stem die roept: het is een vlucht! je stapt weer eens een droomwereld in!).

Want een andere stem zegt: je gaat toch niet zo snel opgeven? Want luisteren, begrijpen en schrijven. Dat zijn wel zo’n beetje de dingen waar mijn hartstocht zit.

Wat me helpt is mijn twijfels uitroepen. Anders gaan ze rotten. Dat is dus wat ik hier doe.

Ik ga die 40 dagen tijd gebruiken om alle duivels in mezelf tegemoet te treden. Ik ben eigenlijk al begonnen. Ik sla carnaval gewoon over (vind ik als noorderling toch al niks aan).

Sorry, het is een beetje lange post geworden. Weet ook niet of mijn werkgever hier blij mee is. Maar ik kan niet anders.

inspiratie:
Caroline Geurtsen, die in haar blog vrij schrijft. Dat is ook wat ik hierboven heb gedaan.

16 thoughts on “Doen?”

  1. Jacob Jan, mooie post. Niet opgeven hoor! Ik volg je en ga/wil helpen. Heeft bij mij wel tijd nodig. Om het proces van denken en steunen ook vorm te geven. Dan ben ik op mijn best! Kortom. Volhouden! Ik doe mee. Op mijn manier.

  2. Jacob Jan,

    Als ik eerlijk ben, dan denk ik: leuk geprobeerd, maar hier komt niets anders van dan teleurstellingen. Want bij een dialoog heb je twee partijen nodig die er gezamenlijk moeten proberen uit te komen. En dat gebeurt gewoon niet. De ene partij denkt: hoe overleef ik? De andere partij: ik moet die en die procedure volgen volgens de wet verbetering poortwachter, anders krijg ik een hoge boete. Doe ik goed mijn best, (reïntegratie, als het op papier maar klopt!) kan ik misschien al na 78 weken van hem/haar af en het individuele arbeidscontract ontbinden i.p.v. 104 weken. Doe ik het slecht, kan zijn dat het UVW de termijn nog eens met 78 weken verlengt.
    Hier zie je nu wat ik in een eerdere reactie heb gezegd: bij een dialoog zie je vaak dat de één met de winst gaat lopen terwijl het slachtoffer is en met de brokken zit. Dus eigenlijk is het niet eens een dialoog. Je ontkomt er niet aan dat de partijen “voor eigen parochie preken”
    Uitgaan van een dialoog is uitgaan van het goede van de mens, de humanistische gedachte. Vroeger moest ik naar de catechesatie. Ik herinner me er niet zo veel meer van. Echter één zaak is mij tot op vandaag bij gebleven, en wel vraag en antwoord 8 van de Heidelbergse Catechismus in zondag 3, waar de vraag wordt gesteld: maar zijn wij dan zo verdorven, dat wij helemaal onbekwaam zijn tot iets goeds en uit zijn op alle kwaad? Ik kan me het antwoord van de geestelijke na discussie, nog goed herinneren. Hij zei: wij zijn van nature geneigd elkaar te haten. Hij zei erbij: ik bedoel niet haten in de zin van haten, maar wij zijn egoïstisch van aard, op zijn minst egocentrisch. Ik vond het maar onzin. Maar de vraag heeft mij altijd bezig gehouden en nu ben ik geneigd hem helaas gelijk te geven en wel door schade en schande. Wel heb ik niet veel met het antwoord in diezelfde catechismus: ja, onbekwaam, tenzij wij opnieuw worden geboren door de Geest van God. Heb ik zeker wat gemist. Overigens: best interressante discussie tussen christenen en humanisten.

    Graag hoor ik van jou of anderen of ik het bij het verkeerde eind heb.

    goet,

    Harmen Timmerman.

    1. ha!
      wat een pracht dilemma plaats je me voor:

      Als ik met mijn forum wil gaan bewijzen dat dialoog werkt, dan laat ik die situaties in de steek waar het echt nodig is (mijn werk als loopbaanbegeleider).

      Dat is ook wat ik een beetje voel: een verrader, die mensen die het echt nodig hebben in de steek laat.

      Wel een kanttekening: de genoemde situatie met de dove vrouw heeft opgeleverd dat beide partijen elkaar beter begrijpen. Er zijn niet langer verwijten over en weer. Maar feit blijft dat haar werk lastiger wordt met haar handicap. Ze is ook niet de jongste meer, en zal het uit haar tenen moeten gaan halen.

      Die situaties kan ik met begrip niet veranderen. Daar heb je gelijk in. Dat is ook waarom ik iets anders wil doen.

      Want ik geloof wel dat ik mensen elkaar beter kan laten begrijpen. En dat is ook winst, denk ik. Als ik dat een beetje kan doen: het geruzie op internet wat minder laten zijn ben ik tevreden.

      Als ik jou bijvoorbeeld iets minder cynisch achter laat zou ik dat ook winst vinden.

      Ik geloof namelijk niet dat we slecht zijn. Ik geloof dat we van nature egoïstisch zijn én dat we van nature elkaar willen helpen. Daar kunnen we een mooie mix van maken. Steven Gort noemde het: zelfredzaamheid voor elkaar.

      Daar aan werken is wat ik graag wil. ik denk dat het kan: die 2 uitersten bij elkaar brengen. Niet overal, maar wel waar ik kan.

      in mijn huidige werk kan ik het te weinig. Te veel regels. Te veel belangen.

  3. Heel herkenbaar en roept erg veel op. Ik zet m in mijn mandje naast de stoel om binnekort nog een keer te lezen. Nu nog te vol te veel. Sterkte wil ik zeggen, en dat doe ik ook maar!
    Knuf Carolien

  4. je moet in je vakl staan voor principes. Dus als je echt van overtuiging bent dat je iemand niet kunt helpen dan moet je daar eerlijk in zijn. Tegenover jezelf, je baas en diegene die je moet begeleiden.

    Misschien schept helderheid vooraf wel nieuwe mogelijkheden. een collega ziet misschien wel kansen of heeft andere principes (ik help iemand misschien niet direct aan een andere baan, maar ik kan wel helpen), de klant is toch op andere gedachten te brengen (misschien niet de eerste keer, maar wellicht na enig aandringen), de klant blijkt niet de ideale klant te zijn voor jou en je baas… wil je als bedrijf voor dat soort klanten werken / blijven werken… als je baas dat wel per se wil… is dat dan een baas waar jij voor wilt blijven werken…

    kortom, genoeg om over na te denken en te praten op diverse niveaus..

    succes!

    1. eDank je.

      Ik ga donderdag dat gesprek in. Ik ga heel duidelijk aangeven wat ik wel kan en wat ik niet kan.
      Ik ga voorstellen om niet een heel duur traject aan te kopen. maar dat ik kan ondersteunen op onderdelen. Ik houd namelijk niet van geldverspilling.
      Die collega die mij aanvult, zou heel mooi zijn. ik sta er nu nog alleen voor.

  5. Van je hard geen moordkuil maken is een hele mooi aanzet om te komen tot een stukje maakbaarheid. Als je je eigen wereld al een stuk maakbaarder weet te maken, is dat een erg mooi resultaat!

  6. Mooie woorden hier boven. Ik weet ook wel dat je geen ijzer met handen kunt breken, maar is maakbaarheid dan het doel? Of is het slechts een middel, waardoor je een beter resultaat krijgt? Ik blijf zitten met een onbehaaglijk gevoel ondanks het feit dat we fijn naar elkaar hebben geluisterd en de argumenten op een nette manier hebben uit gewisseld. Tenslotte gaat ieder zijn eigen weg: de één is slachtoffer: ga heen en wordt warm, terwijl de ander denkt: het wordt toch echt tijd dat ik naar de golfbaan ga! Waar blijft dan het stukje beschaving? De één leeft als god in Frankrijk en doet wat die wil terwijl de ander zelfs vaak met drie baantjes veel tijd aan werk kwijt is en het zout in de pap nog niet verdient. Dan mag de conversatie maakbaar worden genoemd, maar het resultaat lijkt nergens op. Ik begeleid soms mensen die door allerlei omstandigheden hun werk en daarmee hun bestaan bijna kwijt raken. Om het maximum er uit te halen, wordt vaak de zogenaamde: “ontbinding van het individuele arbeidscontract met wederzijds goedvinden” gebruikt. Voor de ondernemer vaak het goedkoopste en erg gemakkelijk; voor de ontslagene een persoonlijk drama, wat in ieder geval vaak nog wat aan vergoeding op levert en daarnaast blijven de rechten m.b.t. duur van de WW gehandhaafd. Dat is dan mijn “maakbaarheid”, maar ik vind het gedrag vaak van weinig verantwoordelijksheidsbesef getuigen en nog minder beschaafd. Als ik goed over de opmerkingen hier boven na denk, vraag ik mij af of je niet in een droomwereld leeft.
    Ik ga toch meer de kant op van: wij zijn van nature geneigd elkaar te haten: ik bedoel niet haten in de zin van haten, maar wij zijn egoïstisch van aard, op zijn minst egocentrisch. Ik zie de mix die jij noemt eerlijk gezegd vaker niet, maar dat komt door, wat ik genoemd heb: schade en schande. Ik zou nog meer willen schrijven, maar dan wordt het veel te lang en dat is het nu al. Wel wil ik opmerken dat ik een stuk las uit het nieuwe testament en wel uit de brief van Paulus aan de Korintiërs, hoofdstuk 13 en dan vooral vanaf vers 4 tot en met 9, waar het over de onbaatzuchtige liefde gaat. Ik ben wel niet zo’n gelovige, maar er staan heel wijze dingen in die geschriften. De moeite waard om eens te lezen, want dat is pas echt beschaving.

    1. Ga ik lezen.

      En mijn ambities liggen niet bij het verbeteren van de hele wereld. Als ik ergens een verschil kan maken ben ik tevreden. En dan hopen dat zich dat uit breidt.

      Ik heb met begrip al successen geboekt. Een aantal dove/slechthorende werknemers die dankzij bemiddeling en uitleg en begrip voor elkaar hun werk konden behouden, serieuzer werden genomen. Een jongere die naast spijbelen ging stelen, omdat hij zich verveelde, en niet gezien voelde. Naar die jongen heb ik geluisterd. Zodat hij zich wel gezien voelde. En toen pas de vraag gesteld hoe hij verder wilde in zijn leven. Zodat hij zelf de conclusie kon maken dat hij fout bezig was.

      De kloof rijk arm ? die krijg ik van zijn levensdagen niet gedicht. Ga ik ook niet proberen. Dus daar ga ik anders mee om. Ik definieer rijkdom in andere termen. Dan wordt ik niet jaloers, dan kan ik bezig zijn met mijn eigen geluk.

      –intussen gelezen —

      Oh, die: ..had ik de liefde niet …

      Schitterend. En zo waar. Maar die liefde laat toch ook alle cynisme smelten? Of zie ik dat verkeerd. Jesus nodigde een geldwisselaar aan zijn tafel. Op die liefde willen richten is toch niet in dromeland leven?

  7. Als dove, en ander werk zoekende sta ik aan de andere kant. Gehoord worden is een ding, en uiterst belangrijk. Om daarna ook nog te veranderen en te ontwikkelen is weer een ander ding, en daar heb je wellicht een ander persoon voor nodig. Dan komt nog de volgende stap, (nadat je weet wat je wilt) de motivatie blijven houden terwijl je steeds het deksel op je neus krijgt. Daar is wellicht weer een heel ander soort “begeleider of steun of wat dan ook” voor nodig. Al die drie dingen ben ik nog nooit in een reintegreut (zoals mijn vader het zo mooi noemt, vind het wel een handige benaming) tegen gekomen.

    Ik denk dat reintegratiebedrijven erg gebaat zouden zijn bij “teams”, of perioden van verschillende soorten begeleiding. Want deel een en deel twee heb ik nu afgerond maar deel drie lukt me niet. Daar fladder ik stuurloos rond.

    Als reintegreut bewust zijn van je tekortkomingen vind ik een van de allerbeste eigenschappen die je kan hebben. Maar dat geldt eigenlijk voor alle mensen. Ik ben goed in bepaalde dingen maar in andere veel minder, en sommigen kan ik niet. Niet omdat ik niet hoor (daar ook wel wat dingen natuurlijk) maar gewoon omdat het niet in mijn persoonlijkheid zit.

  8. En toch, JacobJan, ik benijd je niet vanwege alle dilemma’s waar jij voor staat. Ik zou willen dat ik je een goed advies kan geven, maar ik zou niet weten waar te beginnen. Wel is het goed dat er in ieder geval begrip bestaat. Ik zie toch een stukje maakbaarheid zoals iemand eerder dit al noemde.

    Groet,

    Harmen.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.