zie voor uitleg en spelregels van #wot de website van Karin Ramakers.
Op onze kapstok hangen door de week 2 jassen minder.
Niet dat dat opvalt. Onze kapstok is een rommeltje: winterjassen, tassen, regenjassen, gymkjacks, vesten, gymtassen.
Die twee jassen zijn van onze oudste twee. Die jassen hangen nu in Nijmegen en Zwolle. Ik mis ze, want het is stiller in huis.
Ik ben gek op onze kinderen:
Dion (bijna 21). Heel verlegen jongetje met blonde krullen. Gelukkig leraren gevonden die zijn humor zagen, zodat hij langzaam ontdooide. Altijd zijn nieuwsgierige zelf gebleven, de waarom en hoe zit dat fase nooit echt ontgroeit. Student, onderzoeker, bergbeklimmer. Geniet volop.
Teske (bijna 19). Was nooit ergens bang voor. Ook wanneer ze dat wel had moeten zijn. (meerdere keren huisartsenposten en EHBO’s bezocht). Stapt vrijmoedig op mensen af. Op de camping mocht ze iets proeven van de buren. “Morgen ga ik bij die andere tent eten”, vertelde ze ons. Dion gebruikte haar als ijsbreker. Ze is lekker sportief en doet nu psychomotorische therapie in Zwolle. Met beweging mensen helpen. Ze geniet.
Zo fijn dat deze 2 hun plek hebben gevonden. Ik weet namelijk hoe het is om het niet te weten. Mens, wat heb ik afgezwalkt. Huishoudwetenschappen, richting wonen, aan de lanbouwuniversiteit, werd het. Vraag me niet wat het is, want dat kan ik niet in één zin uitleggen. Ik kon er ook geen baan mee vinden.
Fenna (15). 4e klas middelbare school. Heeft nog het meeste moeite met deze wereld. Maar durft zich zelf te zijn, ook al is ze daar lang niet altijd blij mee. Tekent graag, maar houdt zichzelf daarin tegen: te kritisch. Lijkt het meest op mij. Ik zou haar veel meer willen helpen, maar dat pakt altijd verkeerd uit. Moet dus toezien dat het af en toe flink pijn doet, dat leven, anders zijn. Ze vindt haar eigen weg, daar ben ik dan wel weer zeker van.
Wies (13) Zelf verklaard Nerd. Wilde naar het gymnasium omdat ze een keer niet de slimste van de klas wilde zijn. Is haar gelukt. Al vindt ze Grieks zo leuk dat ze daar een 10 voor op haar eindrapport heeft. Haalt gelukkig af en toe ook een onvoldoende. Knap dat ze haar eigen weg gaat: andere school kiezen dan haar broer en zussen. Optimist. Een zich-zelf-redder, met humor.
Wat ben ik trots op ze……Nee. dat klopt niet. Trots ben je op iets dat je zelf doet. Ik ben er trots op dat ze weten hoeveel ik van ze houd.
Niet trots, dus. Ik bewonder ze. Niet om hun schoolprestaties (da’s gewoon mazzel: goed kunnen leren), maar om wie ze durven te zijn. Ze zijn al zo veel verder met zichzelf zijn dan ik ooit geweest ben.
Vrijdagavond is de kapstok weer vol. Dan hebben we ze allemaal weer binnen. En al doet iedereen zijn eigen ding, het voelt heerlijk om ze om me heen te hebben.
ow wat heb je dat leuk gedaan!
die kant had ik helemaal nog niet gedacht!
ik krijg een heerlijk warm-familie-gevoel, met alsof ik thuis ben!
Zo mooi.
Dat ze hun eigen weg vinden in deze wereld en dat ze op hun eigen manier
het geluk mogen vinden.
Soms met vallen en opstaan maar toch vastberaden.
Zoveel liefde en warmte straalt ervan af.
Echt iets om jaloers op te zijn.
Dit is pas geluk als je weet wat geluk is.
Geniet.
Wauw, en dan beginnen we met het woord kapstok, en dan krijgen we een heel relaas over je kids… heel leuk gedaan, je hebt je kids even in het kort voorgesteld… ze weten trouwens wel wat ze willen… zelf ben ik er nimmer aan toegekomen om dat echt te onderzoeken… hoeft nu ook niet meer… maar mocht ik het ooit over mogen doen, dan behoor ik er wel eerder uit te zijn lijkt me… 😉
Wat een eigenzinnigheid daar op die kapstok 🙂
Dankjewel Jacob Jan voor dit kijkje bij je thuis. Heel leuk om te lezen, helemaal omdat ik ook uit een gezin van vier kinderen kom, heb drie jongere zusjes. Opvallend is dat er veel overeenkomsten zijn. Nummer 1 verlegen, nummer 2 nergens bang voor, nummer 3 wat moeite met het leven en nummer 4 kiest een andere weg dan haar zussen.
dat is inderdaad erg opvallend! jij verlegen vroeger?
Ja, behoorlijk, maar gelukkig had ik Jezus2 (we noemen elkaar altijd Jezus1, Jezus2, Jezus3 en Jezus4) die deuren voor me opende. We schelen maar 1,5 jaar.
Dat deed Dion dus vroeger ook met Teske :-). Hij doet het nu al weer een flinke tijd zelf, en hoe!
Prachtig, zinvol blog! Dat jezelf herkennen in je kinderen… bij mij wordt het steeds erger, soms houd ik wijs mijn mond.
mooi kapstokje Jacob Jan! stukje melancholie en trots, oh nee.. bewondering.
en jouw dochter in ‘mijn” mooie zwolle. Altijd +1 🙂
Henk
Daarom vind ik jou stukken over Zwolle ook zo leuk. Dan denk ik: Dat is waar Teske zit.
Ze woont in die hele hoge toren naast dat park met die kinderboerderij (en aan de overkant van de weg, zo’n leuk stuk met die grappige gebouwtjes, tuintjes, en een restaurant met flessen in de muur)
En weer prachtig Jacob Jan. Heb bewust de #WOT’s pas vandaag gelezen, omdat ik zelf gisteravond nog moest schrijven en helemaal blanco wilde zijn. Ik vind het zo mooi om te zien hoe je stukje bij beetje meer laat zien van jezelf, je gezin. Uit jouw woorden spreekt echte liefde. Heel mooi.
Prachtige interpretatie van de WOT.
En jullie zijn natuurlijk zelf dan weer de kapstok die houvast biedt aan jullie kinderen.
Stil van! Hoe mooi geschreven!
Originele invalshoek om zo je kinderen de revue te laten passeren. Daar mag je best trots op zijn 😉
Mooi man!
Zo mooi om te lezen… traantje weggepinkt (echt). Wat een rijkdom. Zulke kinderen. En zo’n vader 🙂
Trots op waar je deel van uitmaakt en waar je aandeel van bent.
Heel fijn om een kijkje bij jou te mogen nemen.
Als je bent wat je geeft ben je een rijk mens.
Prachtige kapstok voor een mooi verhaal. En je mag toch zeker wel trots zijn op hoe je kinderen zich redden in het leven! Daar hebben jij en Sacha een grote bijdrage aan geleverd.
genoten – rust in de tent is voor nu even van achterblijft – totaal door mijn eigen bril gelezen natuurlijk – want tjonge wat een stress de afgelopen 15 uur via de uitgevlogene
Dank voor deze retweet 😉