Categorie: kinderen

Ik mag het, af en toe 🙂

Hier vertellen hoe geweldig ik mijn kinderen vind. Niet alleen van mezelf maar ook van mijn lezers, weet ik intussen. Dankjewel lezers!

Fenna is nu even aan de beurt.

Het klassieke waar-je-het-meest-op-lijkt-daar-bots-je-het-hardst-mee kind.

Net als ik een chaotisch hoofd. En hooggevoelig. Hoger dan ik, vermoed ik.

Dat leverde nog wel eens wat stress op, als er iets voor school af moest. En dan als ouder rustig blijven. Terwijl de plaatsvervangende stress door je lichaam raast.

Moeilijke momenten soms, en het enige waar ik trots op ben in zulke momenten, is dat ik de pijn van Fenna’s gelijk durf te voelen.

Maar dat is allemaal peanuts, vergeleken bij mijn trots op haar. Dat ze zo haar eigen weg gaat. Er zit best wat Fenna in de Natka van mijn voorstelling, en ook wat in Emma.

En de gouden momenten!

Hier bijvoorbeeld, en hier.

Deze week was er weer zo een.

Ik kom thuis en vind Fenna in een zee van boeken. Ze heeft alle boekenkasten geplunderd. Met behulp van een lijst klassieke must-reads is ze aan het kijken wat we er van in huis hebben. En intussen bestelt ze de werken van Kant bij Bol.

Mijn boekentrots (een klein totsje maar hoor) is dat we er niet alleen behoorlijk wat hebben, maar dat ik er intussen ook veel van gelezen heb. En van genoten. Want behalve Moby Dick vond ik ze de worsteling allemaal waard.

Tot diep in de nacht hebben we samen gekeken welke boeken we hebben, en welke we nog missen.

Zo gaaf.

Dit is nu al het derde kind dat een studie gevonden heeft (ACW) waar ze zich in kan verliezen.

Veel van mijn boeken staan nu bij haar in de kast. Small price to pay.

Ik ben een blije eikel ouder.

Af en toe mag ik van mezelf een trots blogje schrijven over mijn kinderen.

Ik ben vandaag met Teske naar de open dag geweest van de masteropleiding van (ortho)pedagogiek.

Teske heeft al een HBO psychomotorische therapie (PMT). Ze werkt nu twee dagen in de week bij een hele fijne fysiotherpaeut, die een holistische kijk heeft op de gezondheidszorg.

Teske wil meer. Breder én dieper. Ze is al begonnen met sportmassage, en nu denkt ze dus na over een studie.

Pittige keuze, want het kost tijd en geld. Tijd heeft ze zat. Ze is 22. Geld is een kwestie van investeren. Haar werkgever wil haar daar wel in ondersteunen.

Voor iemand die zelf nogal gedwaald heeft, voordat hij zijn draai vond (nog aan het vinden is, zelfs), vind ik dit ongelofelijk knap van Teske. Zo goed weten wat je wil, en daar in investeren. Mooi mens, die Teske.

En toen nog even Nijmegen in. Terrasje op. Lente vieren. Die eerste markeringen van de seizoenswisselingen staan in mijn hart gegrift, allemaal. Vooral als ik ze met de mijnen beleef.

P.S.

Dion heb ik pas gehad, maar ik heb er nog twee, dus lieve lezers: sorry. Binnenkort nog twee kinderblogs.

Lieve Dion,

Weet je het nog? Je eerste schooldag op de Buizerd? Het was carnaval, het schoolorkest speelde buiten, en je vond die drukte maar niks. Kleine introverte jongen met je blonde krullen en een grote dosis fantasie. Fantasie waar jij niet alleen je zussen bang kon maken, maar ook jezelf.

En nu je Master. Ik ben daar supertrots op. Maar veel trotser ben ik op jou als mens. Zo heerlijk jezelf gebleven. Daar sta je dan, uit te leggen wat je in je stage hebt gedaan. Zwaaiend met je handen scheikundige modellen uitbeeldend, met een energie alsof je ons de spelregels van Munchkin Adventure Time aan het uitleggen bent.

Je gaat zo prachtig je eigen gang. Zo ontzettend geniet je van alles. Klimmen, de gekke studentenavonturen (zoals the battle of the sacs). Het feit dat je elk moment aanpakt om iets gaafs te gaan doen. Een vriend opzoeken in Boedapest. Een stage in Spanje, niet omdat die universiteit zo prestigieus is, maar omdat je dat land zo heerlijk vindt.  Mens wat geniet jij van het leven, en wat geniet ik met je mee!

Danique en ik bloggen over een weer.

Ik ben een vader, en zij is een dochter.

Danique vroeg:  Begrijpen jouw dochters jouw goede bedoelingen altijd of hebben jullie daar ook wel eens een misverstand over?

Ze schrijft ook: Mijn vader ziet dat soort momenten anders. Mijn vader is namelijk iemand die denkt in oplossingen.

Ahum. Herkenbaar.

Nu heb ik een hele slimme dochter, die me haarfijn door heeft.

Die me helpt om mijn onhandige vader gedrag eindelijk eens af te leren.

Je bent altijd zo vreselijk je best aan het doen om het ons naar de zin te maken, pap! Dat is niet zo handig.

Ten eerste, vul je daar mee in wat wij willen, en probeer je rampen te voorkomen die helemaal geen rampen zijn.

Ten tweede, en dat is erger. Als het niet lukt wordt je sjaggerijnig en boos. En je vindt ons dan nog ondankbaar ook.

oo – kee . . .

Ze heeft gelijk.

Ik denk dat het handig is om als vader wat minder bedoelingen te hebben.

Ik denk dat het genoeg is dat ik onvoorwaardelijk van ze houd. En ze dat laat weten. En dat doe ik natuurlijk niet met ingevulde goede bedoelingen die nog vaak de mist in gaan ook.

Hoe ik dat wel doe?

Door het te zeggen.

Vaak.

En door ze los te laten.

En ik denk dat ze het ook aan me kunnen zien. Omdat ze me laten gloeien van trots, die dochters.

Weet je wel hoe trots ik op je ben?

21 jaar geleden werd je geboren. Ik keek niet goed en dacht: “weer een jongetje, nou ja, ook leuk”

Wat een verrassing, twee seconden later, toen je een meisje bleek. En wat een schrik, nog weer twee seconden later, toen bleek dat twee vingertjes aan elkaar gegroeid waren.

Ik liet me erg snel gerust stellen. Het waren alleen de vingertjes. Dat kon ik ook wel voelen toen ik jou, jij warm hoopje mens, vast hield. Met dit hoopje is alles in orde. Dit hoopje heeft er zin in. Net als bij Dion was ik direct verliefd.

En dat is nooit meer over gegaan.

Wow. Wat een bom energie was jij.

Ik zie nog voor me hoe jij als baby in de box stond. Je hele arm in het verband (je was net voor het eerst geopereerd aan je vingers), maar dat weerhield je er niet van om met die arm stevig op de rand van de box te timmeren. En met dat gewicht, waarmee je volslagen uit balans was, ging je zo maar los staan!

Ik zie het fietsje, waar jij zelf helemaal alleen zonder zijwieltjes op leerde fietsen, omdat ik te druk was met Dion, die wat minder haast had om zonder zijwieltjes te fietsen.

(Deze foto is iets vroeger. Die is van de tijd dat je nog amper op je fiets paste en toch de hele wijk door sjeesde, kijk dat vastberaden koppie eens!)

Wat houd ik nog steeds van de energie en de onbevangenheid waarmee jij overal op af duikt.

Weet je nog dat je binnen twee bochten volslagen de weg kwijt kon zijn? En dat je daar helemaal niet mee zat, omdat er altijd genoeg te beleven was, vlak voor je neus, en omdat je blind vertrouwde op mij, om je weer naar huis te leiden?

Mens, wat was je vermoeiend en leuk, met je ontdekkingsdrang, en je lef. Dion verzon de meest fantastische spelen, maar hij gebruikte jou als ijsbreker naar vreemden, want jij kon iedereen om je kleine pinkje winden.

Toen je van onze buren op de camping iets mocht proeven, kwam je bij ons terug, wees op de tent naast die van de buren en zei: “Morgen ga ik daar eten.”

Nu ben je 21,  je hebt die onbevangenheid god-zij-dank behouden. (ja ik weet wel dat je het af en toe spannend vind, maar je doet het allemaal toch maar!)

Je verspreidt nog steeds die heerlijke, aanstekelijke energie om je heen. Zelfs ik gebruik je soms als ijsbreker in situaties waar ik nog steeds sociaal onhandig ben (sorry!)

Mens wat leer ik nog steeds van jou. Wat sta jij bijzonder in het leven.

Wat ben je sterk.

Toen je beste vriendin op de basisschool verhuisde, en je je erg alleen voelde. Toen je op de middelbare school moeite had om aansluiting te vinden. Toen jij, die altijd overal op af durfde te gaan, voor het eerst onzekerheid voelde.

(Nee, op deze foto ben je niet onzeker, alleen maar heel erg moe)

Toen ben je helemaal jezelf gebleven. Je hebt daarmee uiteindelijk prachtige mensen om je heen verzameld.

Wat leer ik van jou.

Je prestatiedrang, iets dat ik zelf ooit als slecht bestempeld had (had vast iets te maken met het feit dat ik heel slecht was in gym).

Van jou leerde ik hoe mooi dat kon zijn. Je absolute wil en kracht om bovenop dat erepodium te staan bij atletiek. Jouw stralende blik als dat lukte. (Dezelfde stralende blik toen je als kleuter, omdat je die dag jarig was, als enige prinses op de tafel mocht staan bij carnaval om je jurk te laten zien.)

(Ook heel mooi is de trotse blik waarmee jij hierboven naar één van jouw pupillen kijkt. Al heel jong werd je trainer, je enthousiasme en je verbondenheid met mensen klopte daar helemaal.)

Die stralende blik die op heel veel foto’s staat van je stage-avontuur in Srilanka.

Wat leer ik van jou.

Je bent een echt familiemens. Ik zie mijn broers in het hoge noorden, en mijn andere familie te weinig, maar jij sleept me er soms naar toe. Dank je.

Je was bij me, op de allereerste try out van mijn theater, niet alleen omdat je nieuwsgierig was, maar ook omdat je voelde dat ik daar iemand bij nodig had. Je had gelijk, dank je.

Lieve Teske,

Je enthousiasme

Je onbevangenheid

Je kracht om jezelf te blijven

Je wil om te presteren, te winnen

Je verbondenheid met mensen

Ze waren er al in dat hoopje mens. Ze zijn er altijd. Je kunt ze nooit kwijt raken. Je kunt er eindeloos van uitdelen, en het wordt alleen maar meer.

Mocht je ooit denken dat het niet zo is (en geloof me, zo’n moment zal een keer langs komen), lees dan dit blog, en weet dan weer dat je het nooit kwijt bent geraakt. Je kon het alleen even niet zien.

Weet dat ik er altijd ben om je weer naar ‘huis’ te leiden, als het leven moeilijk wordt. En als ik er ooit niet meer ben? Maakt niet uit, je hebt al lang mensen om je heen verzameld die dat ook kunnen, en daar komen alleen nog maar meer van bij.

Teske, ik houd van je, wat ben ik trots dat jij mijn dochter bent.

Ik wilde oprakelen.

Ik wilde warme gloed.

Ik wilde vonken die oversloegen.

Ik brandde zaterdag een vuur in de vuurkorf en kreeg het allemaal.

Dankzij mijn vier kinderen.

Brooddeeg en marshmellows waren genoeg om van vier jonge mensen, weer vier kinderen te maken, rond een kampvuur.

Daar zaten we met zijn zessen, en we rakelden op.

Herinneringen van vroeger.

We deelden verhalen over de verhalen die ze elkaar vertelden. De werelden die ze verzonnen. De spelen die zich ter plekke ontsponnen, met de meest bizarre regels.

De ‘boeken’ die ze schreven, de musicals en toneelstukjes die ze maakten, de verhalen die de oudste aan de jongsten vertelde voor het slapen gaan.

De struik of tafel die een hut was, de magie die over alles lag, de eigen rituelen die daar bij hoorden. De namen en geheime woorden vlogen als vonken de nacht in.

De wereld die ze deelden zweefde in de trillende lucht boven het vuur.

Het werd donker, en dus hoorde ik niet meer alles. In plaats van naar de verhalen te luisteren, keek ik naar de onzichtbare draden van verbondenheid die tussen ons getrokken werden.

Twee studenten, twee grote pubers, twee ouders, met allemaal een eigen leven, waren één geheel.

Sacha en ik genoten.

Mooier kon het niet meer worden.

En de hele zondag bleef het hangen.

Nee, langer nog, het blijft een leven lang hangen,

langer dan een leven.