Danique en ik bloggen over een weer.
Ik ben een vader, en zij is een dochter.
Danique vroeg: Begrijpen jouw dochters jouw goede bedoelingen altijd of hebben jullie daar ook wel eens een misverstand over?
Ze schrijft ook: Mijn vader ziet dat soort momenten anders. Mijn vader is namelijk iemand die denkt in oplossingen.
Ahum. Herkenbaar.
Nu heb ik een hele slimme dochter, die me haarfijn door heeft.
Die me helpt om mijn onhandige vader gedrag eindelijk eens af te leren.
Je bent altijd zo vreselijk je best aan het doen om het ons naar de zin te maken, pap! Dat is niet zo handig.
Ten eerste, vul je daar mee in wat wij willen, en probeer je rampen te voorkomen die helemaal geen rampen zijn.
Ten tweede, en dat is erger. Als het niet lukt wordt je sjaggerijnig en boos. En je vindt ons dan nog ondankbaar ook.
oo – kee . . .
Ze heeft gelijk.
Ik denk dat het handig is om als vader wat minder bedoelingen te hebben.
Ik denk dat het genoeg is dat ik onvoorwaardelijk van ze houd. En ze dat laat weten. En dat doe ik natuurlijk niet met ingevulde goede bedoelingen die nog vaak de mist in gaan ook.
Hoe ik dat wel doe?
Door het te zeggen.
Vaak.
En door ze los te laten.
En ik denk dat ze het ook aan me kunnen zien. Omdat ze me laten gloeien van trots, die dochters.
Heel herkenbaar!