mijn eigen stem

#Blogpraat.

Hoe persoonlijk kun je worden?

Ik krijg het gevoel dat veel mensen een grens proberen op te rekken in plaats van hem over gaan.

Alsof ze praten over hoe doorzichtig de vitrages kunnen zijn, terwijl je ze natuurlijk ook gewoon weg kunt laten. Of laat ze hangen maar zet af en toe het raam open. Dan waaien ze opzij.

Er is verschil in persoonlijk en persoonlijk.

Dat verschil zit hem in het hier-en-nu en het daar-en-toen.

Daar-en-toen

Daar-en-toen persoonlijkheid wordt veel ingezet. Dat moet ook, zeggen de marketeers. Wees authentiek. Daarom veel persoonlijke verhalen op al die blogs.

Verhalen over wat mensen hebben meegemaakt. Die verhalen gaan over een andere plek, en een andere tijd. Het is afgesloten, verwerkt. De les is geleerd. Het kan in een doosje met een mooie strik er om. Etiket er op.

Dat doosje wordt gepresenteerd op het blog. Kijk eens: kun jij ook wat van leren. Vooral bij coaches zie ik dat veel.

Een andere manier is het anekdotische: Wat heb ik nu weer meegemaakt. Om dat dan weer te koppelen aan een leuk inhoudelijk stukje.

Hier is niets mis mee. Maar je blijft persoonlijk vanachter de vitrages.

Laat ik het bij mezelf houden. Ik bleef achter de vitrages. Ik heb een jaar op deze manier geblogt. Heel persoonlijk. Maar altijd met een doel er achter.

En dat doel zorgde er voor dat ik sommige dingen toch maar niet vertelde.

Hier-en-nu

Totdat ik december 2011 een hier-en-nu persoonlijk verhaal op mijn blog zette. En het verschil heel duidelijk voelde.

Hier-en-nu is vers. Hier en nu zit nog vol met de emotie. Hier-en-nu is eng. Heel eng. En heel kwestbaar.

Maar wel heel erg waardevol. Het is wie we echt zijn, zonder dat we letten op wie we willen zijn.

Vanaf dat moment heb ik mijn werkblog aan de kant gezet en ben ik op eigen titel gaan bloggen. Het helpt mij meer mezelf te zijn. Af en toe het raam open gooien, frisse wind in mijn hart.

Nee, ik vertel niet alles. Wel veel.

Nog even om het verschil duidelijk te maken:

Dit artikel is daar-en-toen persoonlijk. Hoewel ik kippevel kreeg toen ik het overschreef, omdat het nog steeds klopt.

Hier-en-nu is er het volgende:

Gisteren deelde ik in de vreugde van een medeblogger die een traject in gaat om leraar te worden. Ik voel nu mijn eigen pijn. Omdat ik dat een paar jaar geleden ook wilde. Ik heb zelfs mijn Pabo diploma gehaald. Toch was ik geen geschikte leraar. Ik kon geen orde houden. Schaamte, want ik was degene die vond dat het beter moest in het onderwijs. (Vind ik nog steeds).

Oprechte vreugde voor @StevenGort. Geen jaloezie. Wel een beetje rouw. Die wond is nog steeds niet helemaal dicht.

Misschien nu.

Want ook dat kan hier-en-nu persoonlijk bloggen doen.

Slaapliedje

Nee wordt niet wakker, slaap maar lekker door.
Ik fluister lieve woordjes in je oor.
Ik zoek je knuffel, leg je dekens goed.
Dit moment is als het wezen moet.
Maar straks ga jij alleen de wereld in,
moet ik je laten gaan.
Je groeit zo vreselijk snel,
je speelt je eigen spel,
maar ik zal aan de zijlijn staan.

Ik kijk naar jou en zie mijn eigen angst.
En juist daarvoor ben ik het allerbangst.
Ik weet mijn lessen zijn de jouwe niet,
jij hebt ook recht op jouw verdriet.
Bij alles wat ik doe of laat voor jou:
te weinig en te veel.
Weet dat ik van je hou,
weet dat ik je vertrouw
weet dat ik ook je vreugde deel.

Nee wordt niet wakker, het is nog lang geen dag.
Geniet ervan dat jij nog dromen mag.
Als jij straks wakker wordt
en jij jezelf in het leven stort,
weet het is goed
dat jij doet wat je doet.

Maak je fouten voel je vrij.
Het is zoals mijn vader zei,
ik weet opeens,
dat geldt ook nog steeds voor mij.

 

 

geschreven voor mijn oudste zoon (toen 4), in 1995 .
En zelfs gezongen op een cabaretcursus. Op deze melodie:

Bloggers worden vrienden

Ik wil mijn medebloggers graag even noemen die me van dag tot dag inspireren.

Elja Daae : Moeder, blogger. Moederblogger, zakelijk met de z van ziel

Steven Gort: Hier sta ik, ik kan niet anders!

Peter Pellenaar: Een bijzondere binnenwereld, die zich naar buiten verhaalt

Ruud Ketelaar: Een dwarsligger die vreemd genoeg goed spoort

Hendrik-Jan de Wit: Boekenwurm in een observatiepost. Breed blikveld en diepgang

Caroline Geurtsen: Op haar blog kun je het meanderen van het leven live meemaken. Erosie en aanwas.

Jacoline Steegstra: Breekbare kracht, Stevig en toch zacht

Robert Keizer: Een brulkikker die toch heel zuiver “Love is all” zingt.

Sharp Ben: De man in de regiekamer, die het programma nog beter maakt als hij zelf de microfoon van de presentator ter hand neemt.

En ik heb nog niet iedereen genoemd. Deze zitten al onder mijn huid. Die anderen kruipen daar ook naar toe.

toegepaste echtheid 2 (tevens #wot 4: stroom)

Meegaan met de stroom? Of jezelf blijven (tegen elke prijs?)

The Grapes of Wrath, John Steinbeck.

Een Nobelprijswinnaar.

Een boek dat nog al wat opschudding veroorzaakte vanwege de politieke lading.

Episch, vanwege het portret dat hij schetst van een samenleving.

Een flinke ruk, dat ook. Leest niet makkelijk weg, zeker in deze snelle tijden. Maar als je je laat grijpen wordt je meegenomen.

Meet the Joad family.

30’er jaren Oakland. Droogte. Al jaren geen goede oogst meer. Schulden bij de bank.

De banken maken hier gebruik van om de familie van hun land te zetten. Het enige dat hen rest is naar het westen trekken. Daar zijn fruittelers die nog arbeiders nodig hebben.

Ze zijn niet de enigen. Een stroom van “Oakies” trekt naar het westen om daar te ontdekken dat het grote aanbod van arbeiders het uurloon stevig onder druk zet.

De fruittelers maken , net als de banken dat eerder deden, rücksichtlos gebruik van de omstandigheden.

Samen een vuist maken is moeilijk, omdat iedereen toch zijn eigen honger voelt knagen. En als er met fruitplukken helemaal nergens meer een cent te verdienen valt, ben je misschien wel blij als je een paar centen kunt verdienen om als oproerpolitie die vuist de kop in te drukken.

Het boek laat zien hoe de familie Joad probeert de menselijke waardigheid hoog te houden, onder de mensonterende toestanden waarin ze terecht komen.

Dit boek zou gezien kunnen worden als een aanval op het kapitalisme en een pleidooi voor socialisme.

Het steekt schril af tegen het verhaal van Atlas Shrugged van Ayn Rand. En dat heb ik nodig. Twee uitersten.

  1. Leve het individu. Regel niet te veel. Dat zorgt voor drempels. Erger nog, dat zorgt voor ontbreken van stimulansen. Iedereen voor zichzelf. Stimuleer elkaar, haal het beste uit jezelf, en groei. Laat je niet mee trekken in de stroom van de massa.
  2. Zorg voor elkaar. Neem als samenleving de zorg voor de zwakkere op je. Sta samen sterker, en zet dus het belang van de groep voor op.

Ik volgde ooit een prachtige cursus multi-culturele samenlevening. Van Hans Kaldenbach. Hij liet zien dat het verschil tussen oost en west, onder andere, het verschil is tussen collectief, en indivu. En om dat te begrijpen hoef je alleen maar te kijken naar het verschil tussen dorp en stad.

We leven volgens mij nog steeds in dat spanningsveld.

We lopen tegen de grenzen van ons individualisme aan.

Onze vrijheid eindigt waar die van een ander begint.

Weten we nog waar die grenzen liggen? Kunnen we die nog voelen? Of zijn we de zintuigen daarvoor aan het kwijt raken?

(Trouwens ook het economische aspect is actueel. Banken….  Crisis…..)

Terug naar mijn artikel over waarheid. Die ligt aan beide zeiden tegelijk. Wat is de waarheid in beide boeken/visies? Hoe kunnen we die combineren?

Dat is wat mij bezig houdt. Hier samen uit zien te komen. Met behulp van Dialoog, discussie, verhalen. Vanuit onze echtheid moeten we antwoorden kunnen vinden.

toegepaste echtheid 1

Ik ga politiek.

Na mijn aanloopje over waarheid en echtheid nu het onderwerp.

En laat je niks wijs maken. Het aanloopje zal belangrijker blijken te zijn dan het onderwerp zelf.

Ik wil de politiek veranderen. Ik wil onze discussie cultuur veranderen. En daar heb ik een onderwerp voor nodig.

Volgens mij heb ik een ruwe diamant te pakken. Maar ik heb hulp nodig bij het slijpen.

Mijn verzoek: help mee met slijpen. Slijpen is ook een test. Als het breekt, was het dus toch een goedkoop stukje glas. Ook goed om te weten (goed ≠ fijn).

Ik wil twee uitersten tegenover elkaar zetten. Aan de hand van twee klassieke boeken uit de jaren ’50 en ’30.

Die uitersten hebben te maken met oost en west, met links en rechts, progressief conservatief, vrijheid en gebondenheid, geloof en atheïsme. Belangrijke thema’s denk ik.

Vandaag de eerste.

Atlas Shrugged van Ayn Rand.

Niet zo maar een boek. Meer een politiek statement. Je zou Ayn Rand de ultieme voorvechtster van het klassieke kapitalisme kunnen noemen. De naam die ze zelf kiest voor haar gedachtengoed is Objectivisme.

Net als oud katholieken de grootste atheïsten kunnen worden, heeft Ayn Rand haar geboorteland Rusland achter zich gelaten om het Amerikaanse vrijheidsideaal tot in het uiterste door te trekken.

Ze schrijft een meer dan 1000 pagina’s tellende roman met als enige doel om haar punt te maken. En dat punt maakt ze. Op het net vindt je felle discussies. Voor of tegen. Weinig daar tussen in.

Er valt veel af te dingen op Atlas Shrugged, maar het heeft mij bewogen.

Haar uitgangspunt: “De deugd van het egoïsme”. Voor anderen zorgen is oké, maar dat mag niet afgedwongen worden. Haar roman is een beschrijving van wat er kan gebeuren als mensen verplicht worden anderen op sleeptouw te nemen.

Hoofdpersoon is de jonge, ambitieuze Danny Taggert, topindustrieel in de spoorwegen (type Steve Jobs). Haar ambitie wordt tegengewerkt door bureaucraten en nietsnutten. Tot overmaat van ramp is een saboteur aan het werk. Wie is die man die het draaien van de wereld lijkt te stoppen: “Who is John Galt?”

Minder overheidsingrijpen, betoogt Rand. Laat de Steve Jobs’ hun werk doen, en anderen inspireren om ook hun eigen top te bereiken. Weg met het slachtoffergedoe van links.

(SOPA is een mooi recent voorbeeld over de vraag óf, en zo ja: hoe een overheid moet ingrijpen)

Behoorlijk zwart-wit, die Ayn Rand. En, zoals gezegd: er is behoorlijk wat op af te dingen.

Maar ik heb dat nodig. Twee uitersten.

Morgen namelijk het andere boek:

Inspiratiebron: http://socialgort.wordpress.com/, vanwege het feit dat hij meerdere malen heeft getweet en geblogd dat we te weinig dromen. Daarom heb ik niet gewacht met het oplaten van deze proefballon. Ook al moet die 40-dagen tijd nog beginnen.

Echt waar

Mooier nog dan waarheid is echtheid.

Echtheid is de waarheid van het hart.

We don’t need anybody else,

to tell us what is real.

Inside each one of us is love.

And we know how it feels.

Paul McCartney

Zo mooi, en het past in 140 tekens dus ik het het al meerdere malen getwitterd.

Om te beslissen wat echt is hoef je alleen maar naar de stem van je hart te luisteren.  Niet te verwarren met je geweten, of je innerlijke criticus. Echt staat boven goed of fout. Goed en fout hebben te maken met angst. Echt heeft te maken met liefde.

Die stem van je hart wordt makkelijk overstemd. Ik heb rust nodig om hem weer te vinden. Geloof helpt mij daarbij. Maar het kan ook zonder.

En vanuit die echtheid kun je wel weer aan de slag met goed en fout. Via dialoog. Of, als het moet via strijd. Maar ook in die strijd is er vanuit echtheid altijd respect voor de ander.

Ik kan het dus oneens zijn met echte mensen, maar ze wel bewonderen om hun echtheid.

Ik denk bijvoorbeeld (maar weet niet zeker), dat de verontwaardiging van Geert Wilders ooit echt was, zoals die van Rita Verdonk dat nooit geweest is. Pim Fortuyn was echt, de meeste van zijn volgers waren dat niet.

Dichterbij huis:

Elja Daae is echt. Ze heeft met haar echtheid een groep bijzonder echte mensen getrokken via haar #blogpraat.

Ze merkte laatst op dat in het Nederlandse #blogpraat  gezelligheid een onderdeel was, naast het zakelijk/informatieve. Ik denk dat het meer is dan gezelligheid. Ik denk dat het te maken heeft met echtheid.

Echter dan de authenticiteit, die we volgens de personal branders moeten hebben.

En dat is bijzonder.

En ja, medeblogpraters en iederedagbloggers, dit is ook een eerbetoon aan jullie.

Misschien is dat wel de kern en basis voor het uitbouwen van #blogpraat als groepsblog. Ik doe graag mee.