ambities

RATS!

(bedenk hier een plaatje van Snoopy, die uitgeteld op zijn hondehok ligt)*

Hij gaat er aan, mijn zorgvuldig opgebouwde reputatie.

Bescheiden, kwetsbaar, onzeker. Zo’n kind gun je toch een Fanta?

Dat kwestbare blijft misschien nog, maar de rest gaat op marktplaats. Want ik heb ambities.

Dit zijn de bouwstenen voor mijn succes.

  • Ik kan goed schrijven, en word steeds beter.
  • Ik ben origineel, creatief  en eigenwijs.
  • Mijn eigenwijsheid voelt zich niet te goed om een diepe buiging te maken voor die van jou.
  •  Ik heb oog voor de zaken die het leven mooi maken
  • Ik heb humor

 

Succes houdt voor mij in dat ik mijn brood (met beleg!)  kan verdienen met de dingen die mij plezier geven: schrijven, filmpjes opnemen en optreden. 

Dat laatste weet ik nog niet zeker. Het was ooit mijn droom om cabaretier te worden. Die droom zou nu neer komen op het houden van een hele mooie TED talk.

Ik ga veel leren. Mijn schrijven wordt al beter. Ik wil leren om beter te filmen, mooie foto’s te maken. Ik wil beter leren presenteren. En als ik live ga met mijn filmpjes wil ik leren over timing. 

Ik denk dat ik voldoende in huis heb om een bepaald publiek aan mij te binden. 

Okee, Jacob Jan, je hebt nu bewezen dat die bescheidenheid al verkocht is.

Even terug naar die kwetsbaarheid:

Dit is eng.

Bescheiden zijn betekende (behalve dat aaibare image) dat “mijn best doen” goed genoeg was. 

Dat voelt nu heel anders. Er is maar één die dit kan maken, en dat ben ik. Ik moet mijn schouderspieren maar eens gaan trainen.

Vreemd genoeg is er wel een soort auxillary-power bij gekomen. Ik ervaar meer dan ooit de wil om overal het beste uit te halen. Ik ontdek een lekker soort perfectionisme in mezelf.

Ik heb wel hulp nodig.

En ook dat is anders. Ik besef nu dat ik vroeger nooit om hulp vroeg, als ik om hulp vroeg.

Ik vroeg om permissie.  

En dat kunnen anderen mij niet geven.

Die permissie geef ik bij deze aan mezelf.

De hulp die ik nu vraag is heel concreet.

Help met RT’s, en plaatsen van links. (Ja dûh, natuurlijk alleen als je het goed genoeg vindt). En als jij bij diegenen hoort bent die dat al doet, bedankt!

En geef commentaar, houd me scherp. Wijs me op wat beter kan. 

Ik wil nóg beter weten wara ik goed in ben. Wat er werkt en wat niet. 

Dank je.

 

*ik ga geen plaatje stelen . En 12 woorden zeggen meer dan een plaatje, want ik zet  jouw hersens in werking, en jij haalt daar precies uit wat ik nodig heb. Verbeelding is meer dan plaatjes kijken

 

iets missen en iets krijgen

Een tweetup gepland. Een kans om al die geweldige mensen, die ik via bloggen ken, in het echt te zien.

Ik wil hem al enthousiast in mijn agenda gaan schrijven want hier moet ik bij zijn.

Totdat de datum in mijn gezicht uiteen knalt.

3 augustus.

Verjaardag van Wies, mijn jongste dochter. Veertien wordt ze. Groot genoeg om mij een tijdje te kunnen missen. Maar niet op haar verjaardag! Niet als ik een keuze heb. En die keuze heb ik hier. Al doet het zeer.

Gisteren ook voor het eerst in 5 weken al mijn kinderen weer rond  de tafel.

En omdat Wies pyromaan is (en ik ook), de vuurkorf aan. Met mijn zelfgezaagde en gekapte hout. Broodjes bakken, marshmellows smelten.

En dan een moment dat ik voor geen duizend tweetups had willen missen.

Als iedereen behalve Fenna naar binnen is, zegt Fenna:

Bedankt. . . .Voor dat gedichtje . . .

ze bedoelt deze: opvoeden 4

Ik stamel nog wat, dat het gemeend is, maar besef dan dat woorden er niet meer toe doen.

 

 

opvoeden (4)

aan Fenna (16jr)

Je bent op kamp nu. Ergens in een kano in Zweden.

Ik hoop dat je het goed hebt. Maar daar vertrouw ik op.

Vetrouwen.

Dat moet ik meer doen.

Herstel.

Dat ga ik meer doen.

Vertrouwen op jou.

Te vaak denk ik dat ik in mijn rol als vader iets moet doen, moet ingrijpen, moet waarschuwen.

En hoe meer ik zie dat je daar niet van gediend bent, hoe dringender die behoefte.

Vreemd.

Want wat ik meen te zien, is natuurlijk mijn eigen onzekerheid.

Ik herken zo veel

denk ik.

En daarmee schuif ik mijn eigen plaatje over jou heen

en zie ik jou niet meer staan.

Je hebt vast nog een hoop vaderfouten van me te goed

maar deze ga ik achterlaten.

 

sacherijnig en ook weer niet

Ik ben voor het eerst in drie weken sacherijnig.

Dat komt omdat mijn filmpje niet lukt. Allerlei technische problemen.

Ik ben bezig met mijn volgende aflevering in de levenslessen van Jacob Jan

Ik heb gisteren twee uur lang gewerkt aan de ondertiteling, en toen ontdekte ik dat het filmpje niet goed genoeg was.

En er was ook nog al wat windruis, want ik had het buiten opgenomen.

Vanmorgen heel vroeg op de fiets om het opnieuw te doen. In stukjes geknipt en met moviemaker weer aan elkaar plakken.  Alles op de juiste plek en, opslaan en …. het lukt niet. een van de clipjes blijft steeds hangen. Dus alles voor niets.

Ja, daag ik ga niet weer op de fiets. Bovendien waait het nu weer harder, en krijg ik nog meer last van windruis.

Intussen even naar boven scrollen, want ik ga de titel aanvullen.

Bloggen is heftige therapie man! Door het hier te schrijven praat ik een beetje met je. Ik zie je knikken, je leeft helemaal met me mee. Lief van je. dat doet goed. Ik voel me al stukken minder sachrijnig. (ja het mag ook zonder e).

Ik heb nu een voorlopig versie en ik laat het even rusten. Kijken of er morgen minder wind is om nóg een keer te proberen.

Wat ik wel leuk vind is dat ik fanatieker wordt. Mijn eisen gaan omhoog.

En ik leer. ( en OEH! wat is dat confronterend)

Dat ondertitelen is een kloteklus. Maar wat leer ik daar veel van over mezelf. Ik ontdek dat ik een ongelofelijke zwamneus ben. Die zijn zinnen half afmaakt, en wel drie keer hetzelfde zegt.

Aan het werk dus Jacob Jan. Oefenen in kort en krachtig formuleren.

Jammer dat ik een beetje tegen de techniek aan loop. Een laptop met een slechte microfoon, en een goedkoop fototoestelletje. En een filmbewerkingsprogramma dat niet doet wat ik wil. Maar daar word ik creatief van, zullen we maar zeggen.

Jullie zien wel wat het wordt.

Ik weet de aankondiging op twitter al:

“Waarom Geert Wilder een teletubbie is”.

 

ik geniet na, dank jullie

Ik ben heel blij dat mijn filmpjes door veel mensen leuk gevonden worden.

Ik wist namelijk niet dat ik dat in mij had.

Ik wilde ooit wel heel graag dat ik dat in mij had.

Dat begon toen ik mijn eigen meester Brouwer zag optreden. Meester Brouwer was hoof van de lagere school en leraar van mijn 6e klas (groep 8). Hij maakte samen met leraren van andere scholen uit de nabijgelegen dorpen een toneelstuk in de Skâns, de schouwburg van Gorredijk.

Later ging ik vaak met mijn moeder mee naar de Lawei, de schouwburg van Drachten. Geweldig vond ik dat: toneel en theater. Mijn lievelings toneelgroep was “Theater” en mijn lievelings toneelspeler  Jean Declair. Een vriendin van mijn ouders was de zus van Wikke Jongsma, later meneer Harmsen, maar toen lid van  Theater. Ik mocht een keer een kijkje nemen in  de kleedkamer en was verkocht.

Ik zag in de Lawei ook de laatste 2 shows van Neerlands Hoop (interieur en code), en was verpletterd.

Toen ik een keer met flinke griep in bed lag hoorde ik de eerste solo show van Freek, en toen wist ik het zeker. Dat wil ik ook. Ik wist even zeker dat het nooit zou gebeuren.

Ik heb de volgende shows van Freek in Carré gezien en mij liefde werd er alleen maar groter door.

Later, veel later, heb ik het een keer geprobeerd. Een cursus cabaret. Samen met twee andere cursisten een zaaltje huren (het Steigertheater in Nijmegen), en een eenmalig optreden voor familie en vrienden.

Ik heb zelfs een keer meegedaan met de voorrondes van het camaretten festival. Meer omdat ik het mezelf niet zou vergeven als ik het nooit zou proberen, dan dat ik dacht dat ik ook maar de geringste kans zou maken om verder te komen.

Dat niet verder komen klopte. Ik stond stijf van de zenuwen. Ik voelde me lijfelijk beroerd. ik kwam  totaal niet uit de verf. Wel een hele fijne evaluatie gekregen, waarin ze op een mooie manier, en met veel respect, uit legden waarom het niet goed genoeg was. Pluim voor de organisatie dat ze zo veel moeite namen voor mijn dwaze poging. En een definitieve stop met pogen. Het was goed zo.

Nu vele jaren later.  Heb ik dat plezier op een andere manier terug gevonden. En wat een geweldig gevoel dat ik daar positieve reacties op krijg.

Bedankt allemaal.

Wat wil ik van jou?

bedankt!

Je hebt het al gegeven.

Gewoon een beetje aandacht . . .

om je te kunnen raken

en openheid . . .

zodat je mij kunt raken.

en tijd . . .

Geef me de tijd.

Want ik ben niet zo snel.

Er draait een hele wolk om me heen, waar je doorheen moet. Een wolk vol met gedachten, beelden, geluiden, gevoelens.

Als je daar doorheen komt, ben jij de kunstenaar die mijn wolk mee vorm geeft.

Ik wil jou in mijn wolk, en andersom wil ik vorm geven aan die van jou, desnoods onmerkbaar klein. Het hoeft geen “JJ was here!” te zijn.

Raken en geraakt worden.

Dat wil ik van jou,

en tijd,

om er echt te kunnen zijn.

 

 

Hoe moet dat nou? Ik tob niet meer.

En nu?

Ik leef er al een hele week lekker op los. Zonder me al te druk te maken.

Zelfs een pittig huiswerkconflict met mijn dochter kan me niet echt lekker van mijn stuk brengen.

Waar moet ik dan nog over bloggen?

Want ik ben gewoon bere-gelukkig, en ik vraag me niet eens af of dat zo maar kan.

Nee, da’s niet waar. Ik vraag me dat wel af. En het antwoord is, ja dat kan. En ik geloof het nog ook.

Nou ja, kan zo maar weer een keer terugkomen, dat getob. Dan heb ik weer stof. Want de truuk van schrijven dat ik niks te schrijven heb, kan ik natuurlijk maar een keer doen.

Ben reuze benieuwd wat ik morgen ga schrijven.

Niet de muur afbreken, maar de muur zijn

Oh, wat is dat moeilijk.

Ik ben van het muren afbreken. Vrijheid, ruimte, jezelf kunnen zijn en zo.

Maar ja, ik ben ook vader.

En de vrijheid om weg te lopen voor lastige dingen is niet iets dat ik mijn kinderen wil aanleren.

Want je zelf zijn is ook: niet weglopen voor wat op je pad komt.

Mijn dochter heeft op dit ogenblik de neiging om weg te lopen, zich terug te trekken, zich af te laten leiden.

En ik snap dat heel goed.

Maar wat ze nu meer nodig heeft dan iemand die dat snapt, is iemand die haar confronteert. En beiden tegelijk kan ik niet, heb ik ontdekt.

Ik moet nu dus soms de muur zijn waar ze tegen aan loopt.

Oh, wat is dat moeilijk.

P.S.

Niet toevallig.

Ik lees deze dagen andere blogs, en vind dat ze hier mee te maken hebben:

De rug recht

Places that scare us

Mijmering

wat heb je aan dit artikel?

Ik blog iedere dag.

Voor mij en prachtige manier om mijn eigen gedachten te lezen. Er vormen zich prachtige gedachten op die manier. Over het leven, over mezelf.

Maar wat heb jij als lezer daar nou aan?

Dat ga ik vertellen.

Want  het blijft niet bij abstracte gedachten. Die gedachten veranderen mijn gedrag. Ik wil laten zien hoe. Misschien herken je iets.

Waarom blog ik eigenlijk?

Want dat is waarom ik blog. Ik wil dat mensen meer zichzelf kunnen zijn (heel egoïstisch: dan is het voor mij makkelijker om ook mezelf te kunnen zijn). Daarom blog ik over de dingen die we niet graag benoemen. Onze onzekerheden, en hoe we daar mee om gaan.

Dus ik hoop dat je iets herkent. En dat het je helpt minder te oordelen over jezelf. Want ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat dat oordeel dat we over ons zelf hebben, onze contacten een beetje in de weg zitten. Bij mij is dat zo. En bloggen helpt mij die drempels te slechten, en ik zou willen dat het niet alleen mijn drempels weg neemt.

Wat gebeurde er?

Gisteren las ik een commentaar dat mij in de verdediging deed schieten. En het was niet eens commentaar op mijn eigen blog.

Kitty schreef als reactie op een blog van Elja. Over iedere dag bloggen. “Liever 1 goede dan 7 matige.”

“Oh, dus al die blogs van mij zijn dus matig!”, dacht ik direct. Gelukkig dacht ik ook: “Stel je niet aan Jacob Jan”

Na een nachtje slapen is zo’n opmerking helemaal gerelativeerd.

Lezen van Elja’s artikel over de relativiteit van kwaliteit helpt ook.

Mezelf lucht geven . . .

Goh, makkelijk. Lekker weg relativeren. Er bestaat geen absolute waarheid. Het gaat niet over mij.

Dat geeft lucht. Afstand. Zonder afgewezen te voelen kan ik alles ook beter bekijken.

. . . en van daaruit weer het contact zoeken.

En dan ontdek ik iets.

Als ik relativeer, zoom ik als het ware uit. Maar als ik dat te ver uit zoom, verlies ik ook het contact.

Ik wil dus weer terug. Inzoomen.

Want Kitty zei iets over kwaliteit. Vanuit haar visie. Haar vakgebied zelfs. Dan kan ik wel zeggen dat ik andere maatstaven hanteer, maar dan praten we langs elkaar heen.

Ik kan ook vragen naar haar maatstaven. Daar kan ik namelijk van leren.

Nu wordt ik positief geprikkeld door haar opmerking. Afstand nemen nam de angel weg. Nu ik op deze manier terug kom  blijft de angel weg.

Ik ben benieuwd wat ik van haar kan leren. Hoe kan de kwaliteit van mij blogs beter? En waar bestaat die kwaliteit uit? Daar eerst maar eens naar vragen.

Dan kan ik altijd nog kijken wat ik daar mee doe. In het licht van mijn doel:

Mensen dichter bij elkaar brengen. Dingen benoemen die ongezegd blijven, die voor afstand zorgen. Waardoor mensen niet zichzelf zijn. en ik dus ook niet mezelf kan zijn. (Ik zei het al, mijn doel is egoïstisch.)

Ik heb er alleen maar wat aan, als jij er ook wat aan hebt. Dat is de reden dat ik dit blog beter wil maken, en meer lezers wil trekken.

Want dit blog is alleen voor mezelf als het ook voor jou is.

Wat vandaag gebeurde was een concrete toepassing van dat waar ik eerder over schreef. Voor mij werkt het. Ik hoop ook voor jou.

Die abstracte gedachten over inzoomen en uitzoomen staan hier.

my purpose

Engelse titel, want ik weet net als Elja ook niet goed hoe ik dat woord moet vertalen.

Dit blog is een reactie op haar blog:

http://www.eljadaae.nl/iedere-dag-bloggen/je-purpose-vinden-als-persoon-en-als-professional/

Ik heb getwitterd dat ik het ook ging doen. Hier in wordpress.

Eén kleine verandering maak ik in de opdracht. Ik heb ooit een vergelijkbare opdracht gedaan. Bij die opdracht schreef je ook op wat je interne criticus te melden had. Daar niet naar luisteren zorgt er namelijk voor dat ie steeds harder gaat roepen. Zijn opmerkingen toelaten betekent dat het venijn er uit gaat.

Ik weet niet waar (en of) dit gaat eindigen. Als je niet van lange onsamenhangde stukken houdt, moet je dit blog overslaan.

KOMTIE

Ik ben mezelf en kan anderen helpen om zichzelf te zijn.

Je bent niet jezelf, als het spannend wordt kruip je onder een steen, of je gaat pleasen. Je bent er van overtuigd dat niemand op dat zelf van jou zit te wachten.

Maar steeds als ik daar uit stap gebeuren er de meest prachtige dingen. En ik stap er steeds vaker uit.

Dat is heel mooi voor jou, maar waarom zou een ontdekking die jou vreugde geeft meteen een missie moeten zijn om daar anderen in te laten delen? Waarom geniet je er niet gewoon van? Wat heeft dat te maken met jouw purpose?

Als ik mezelf ben en blijf, zet ik daarmee processen in gang waardoor er een diepere waarheid naar boven komt. Mensen komen in contact met die waarheid. Er gaat iets resoneren, en er ontstaat een mooiere energie.

Ho! stop eens even met die spirituele new-age taal. Je gaat wazig worden. Als je dat doet lopen mensen nou juist hard weg. En de mensen die naar je toe lopen zijn evengrote zweverds als jij. Kunnen jullie samen lekker wentelen in mooie energie. Wordt de wereld daar beter van?

Als ik mezelf blijf en dus niet mee ga in de twijfel en de angst open ik deuren. Mensen hoeven niet meer terug te vallen op verdedigingsmechanismes en er ontstaat echt contact.

Ga verder want dit is nog te bedacht, PS je hebt intussen mijn aandacht.

ahum… vreemd… de tranen komen nu van de woorden van mijn criticus…

Het is mijn purpose om omstandigheden te scheppen waarin mensen écht gezien en gehoord worden.

Hoe ga je dat dan doen?

ssssstt  niet nu. dat is voor later. laat dit eerst eens bezinken.