mijn eigen stem

#Blogpraat.

Hoe persoonlijk kun je worden?

Ik krijg het gevoel dat veel mensen een grens proberen op te rekken in plaats van hem over gaan.

Alsof ze praten over hoe doorzichtig de vitrages kunnen zijn, terwijl je ze natuurlijk ook gewoon weg kunt laten. Of laat ze hangen maar zet af en toe het raam open. Dan waaien ze opzij.

Er is verschil in persoonlijk en persoonlijk.

Dat verschil zit hem in het hier-en-nu en het daar-en-toen.

Daar-en-toen

Daar-en-toen persoonlijkheid wordt veel ingezet. Dat moet ook, zeggen de marketeers. Wees authentiek. Daarom veel persoonlijke verhalen op al die blogs.

Verhalen over wat mensen hebben meegemaakt. Die verhalen gaan over een andere plek, en een andere tijd. Het is afgesloten, verwerkt. De les is geleerd. Het kan in een doosje met een mooie strik er om. Etiket er op.

Dat doosje wordt gepresenteerd op het blog. Kijk eens: kun jij ook wat van leren. Vooral bij coaches zie ik dat veel.

Een andere manier is het anekdotische: Wat heb ik nu weer meegemaakt. Om dat dan weer te koppelen aan een leuk inhoudelijk stukje.

Hier is niets mis mee. Maar je blijft persoonlijk vanachter de vitrages.

Laat ik het bij mezelf houden. Ik bleef achter de vitrages. Ik heb een jaar op deze manier geblogt. Heel persoonlijk. Maar altijd met een doel er achter.

En dat doel zorgde er voor dat ik sommige dingen toch maar niet vertelde.

Hier-en-nu

Totdat ik december 2011 een hier-en-nu persoonlijk verhaal op mijn blog zette. En het verschil heel duidelijk voelde.

Hier-en-nu is vers. Hier en nu zit nog vol met de emotie. Hier-en-nu is eng. Heel eng. En heel kwestbaar.

Maar wel heel erg waardevol. Het is wie we echt zijn, zonder dat we letten op wie we willen zijn.

Vanaf dat moment heb ik mijn werkblog aan de kant gezet en ben ik op eigen titel gaan bloggen. Het helpt mij meer mezelf te zijn. Af en toe het raam open gooien, frisse wind in mijn hart.

Nee, ik vertel niet alles. Wel veel.

Nog even om het verschil duidelijk te maken:

Dit artikel is daar-en-toen persoonlijk. Hoewel ik kippevel kreeg toen ik het overschreef, omdat het nog steeds klopt.

Hier-en-nu is er het volgende:

Gisteren deelde ik in de vreugde van een medeblogger die een traject in gaat om leraar te worden. Ik voel nu mijn eigen pijn. Omdat ik dat een paar jaar geleden ook wilde. Ik heb zelfs mijn Pabo diploma gehaald. Toch was ik geen geschikte leraar. Ik kon geen orde houden. Schaamte, want ik was degene die vond dat het beter moest in het onderwijs. (Vind ik nog steeds).

Oprechte vreugde voor @StevenGort. Geen jaloezie. Wel een beetje rouw. Die wond is nog steeds niet helemaal dicht.

Misschien nu.

Want ook dat kan hier-en-nu persoonlijk bloggen doen.

21 thoughts on “mijn eigen stem”

  1. Goed stuk, Jacob Jan. Herkenbaar. Echt. Jij. Zelf. Uit de gordijnen, voorbij de vitrages. Al sta je niet voor de klas, je bent toch een leraar. Misschien niet in je vak, maar wel daarbuiten. Nou en? Nu dan maar de energie van de afgunst omzetten in wat voor jou wel haalbaar is? Dat gun ik je, vandaag, morgen, altijd!

  2. Het blijft een dilemma, maar ik ben het helemaal met je eens. Heb mijn fijnste reacties ontvangen toen ik meer van mezelf liet zien. Onder andere daardoor jouw cadeautje mogen ontvangen. Dat prachtige gedicht dat mij heeft geholpen in mijn revalidatietraject. Jezelf zijn, maskers af zonder er een reality show van te maken. Daar geloof ik in. Ik waardeer je om je eerlijkheid!

  3. Tja, Jacob Jan dat is me toch wat. Nooit gedacht dat zoiets ook kon. Sterk van je om dat te delen. Waardeer ik bijzonder. Geeft extra motivatie voor mij. Apart is dat. En echt waar. Omdat jij het waard bent. En verder sluit ik me bij de woorden van Ruud aan. Helemaal. Hij heeft het treffend beschreven.

  4. @ruud @steven

    Dank. Het werkt dus echt, open zijn. Ik kan het nu begraven. Het is goed zo.

    @Steven ik ga helemaal genieten van jouw tweets en blogs over de klas. Omdat het jou wel gaat lukken. (krijg je dat weer: hoe open mag jij straks van die school zijn?) Hoe dan ook. Go! en geniet, ik geniet mee.

  5. Wat prachtig, dit raakt me. Je blog, de echte en oprechte reacties, dat wat het in gang zet. Dankbaar dat ik het mag lezen en zo op een bepaalde manier deelgenoot kan zijn.

  6. Mooie benadering. Bloggen over hier-en-nu is inderdaad een stuk moeilijker en persoonlijker. Je weet niet precies waar je staat, waar je naar toe gaat. Je hebt nog geen duiding van je gevoelens. Je weet niet of het je gaat lukken waarmee je bezig bent. Er is nog geen kader, geen vorm. Het is kortom vaak een grote onzekere bende.
    Maar het spreekt wel meer aan heb ik de ervaring. Er lijkt directer contact. Misschien dat ze het idee hebben mee te leven. Raad kunnen geven. Mee-beleven van de ervaringen.
    Het vergt wel moed. En daarvan heb jij voldoende, zo blijkt maar weer eens uit dit blog.

  7. Zelf hou ik er wel van om me in wat verhullende vitrages te draperen. Zeker als het gaat om de shit in mijn leventje. De mooiere en leukere dingen, daar kan ik dan wel weer een heel stuk makkelijker actueel over schrijven. Wat dat nou is? Ik denk toch wel iets van schaamte, maar ook omdat niet iedereen alles over mij hoeft te weten. Hoewel degenen die de moeite nemen mijn blogs echt goed te lezen wel weten hoe de vlag erbij hangt.
    Maar ja, wie doet dat nou, al mijn blogs nauwgezet lezen en dan ook nog verbanden leggen?
    Ik hoop niemand 😉

    Het #iederedagbloggen zorgt er trouwens wel voor dat er langzaam maar zeker steeds meer drempels en barrieres verdwijnen. En dat is toch wel prettig, eigenlijk, bij nader inzien en zo.

  8. ik denk dat ik die vitrage maar eens in de was ga gooien Jacob Jan.. en als ze schoon zijn waardoor je er beter doorheen kunt kijken ook even nadenken. nadenken of ik ze weer ophang 🙂

    thx!

  9. Pats dat is de spijker op zijn kop. Waarom kunnen we niet oprecht schrijven over wat ons echt raakt? Waarschijnlijk omdat we bang zijn dat het tegen ons word gebruikt? Recent een blog over Zwaaien geschreven. Frappant was hoeveel reacties overal. Blijkbaar raakte ik alle mensen die achter de vitrage naar anderen aan het kijken waren en daarvandaan het zelf vaak beter weten.

  10. Ja. Dát. Dat je het nog niet weet. Of opeens denkt het te weten. Later blijkt het niet te hebben geweten. Of wel. Whatever. Nu.

    Daar-en-toen is ook prima, hoor. Zolang het maar geen trucje is.
    Trucje: Oh, ik had het ook zo moeilijk, oh, ik weet hoe je je voelt, lezer, want je voelt je zus, en je probeert maar zo, achachach, maar toen zag ik het licht, en daarom moet je bij mij kopen zodat ik jou ook het licht kan laten zien. Brrr.

  11. Wow, mooi. Precies mijn twijfel. Ik kan geen orde houden en ik werk met pubers. Moet ik na drie jaar er de brui aan geven of ga ik nog door?
    Heel rauw.
    Inmiddels merk ik wel dat jij als docent in je eentje het onderwijs niet kunt veranderen. Het onderwijs bestaat voor de helft uit lesgevende taken en voor de andere helft uit administratie. Gewoon alleen maar lesboeren is er niet meer bij, helaas.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.