Label: Magna Carta

Magna Carta – Seasons 1976

 

Op zoek naar troost met de vinger langs mijn  elpee verzameling.

Deze. Want die stem. Een stem die je kan dragen, meenemen.

Ik kreeg deze van mijn broer, op sinterklaas. Ik had Lord of the Ages al.

En ook hier weer, de verteller. Seasons, het 22 minuten durende openingsnummer dat je mee neemt van jaarwisseling tot jaarwisseling. De mooiste stukken zijn de vertelde stukken, met een simpele gitaar als begeleiding.

En heel mooi Engels, daar heb ik ook nog steeds een zwak voor.

Luister alleen als je van zoet houdt (en goed tandenpoetsen)


Zo wordt je een verhaal in meegezogen. Ik kreeg vroeger letterlijk kippevel van deze stem.

Mierzoet, maar dat is fijn als je getroost moet worden.

 

This is the turning of the year
The final cut before the curtain falls
The squirrel, warm within his bed of leaves
Cannot hear the wind that blows around the chimney pots
For like the pilgrim of the year gone by … he sleeps.

Once he was a young man who laughed in the spring,
And lay beneath an upturned sky on long hot summer days …
But with autumn he grows mellow …
He looks over his shoulder
Down the long year path of no return.
Already he is but a memory …
fading like a shadow on the wall
But time with restless footsteps …
hurries by …
And now beside the road …
There stands …
The pilgrim of the year to be …

 

Magna Carta – Lord of the ages 1974

Zomer 1974, een camping ergens in Frankrijk. Nee, geen camping. Mijn ouders besluiten dit jaar het “in het wild kamperen” uit te proberen. Het laatste jaar met de “paradiso”, die vreemde vouwwagen.
Mijn broer Peter en ik schuilen even in de auto omdat het regent. Peter probeert de autoradio uit. Benieuwd naar wat de Fransen aan popmuziek op de radio spelen. Ik hoop dat er een Nederlandse zender te ontvangen is, want ik heb een beetje heimwee. En dan komt er iets heel bijzonders voorbij. Als door de bliksem getroffen blijven we beiden ademloos luisteren.
Een akoestische gitaar tokkelt de aankondiging, leidt het thema in. De basgitaar ondersteunt, en ondanks de gebrekkige autoradio wordt het geluid voller. De basis die zal dragen wat komen gaat: een verhaal van mythische proporties.
De stem zet in. Niet zo maar een stem. Zoals de muziek de stem draagt, zo draagt de stem het verhaal. Niet zomaar een verhaal. Zoals de stem het verhaal draagt, zo draagt het verhaal iets dat nog groter is dan heimwee.
Lord of the ages rode one night, out of the gateways of time.
Ik las in die tijd “in de ban van de ring”, of was net begonnen in “de hobbit”.
Er was weinig voor nodig om mij weg te voeren naar tijden en plaatsen van grootse daden. En dit ging over de heer der tijden zelf. Nog verder terug. . . naar “the void before time was woven“.
Ik verstond amper Engels. Maar dit begreep ik al te goed. Dit kwam rechtstreeks binnen. Dat wat mijn verstand niet kon bevatten, begreep mijn gevoel direct. Ik had contact met de tijd vóór de tijd.
Die stem, oh wat een stem. De stem van een verteller. Sindsdien staat de Verteller voor mij op gelijke voet met Gandalf en Merlijn als het gaat om het bezitten van magische krachten.
De stem sprak woorden die meer betekenden dan ze konden bevatten.  Begeleid door de warme akoestische gitaar leidde hij mij naar de climax.
Enough! cried a voice and the earth was waken.
En zoals na een onweersbui de lucht geklaard is komt alles weer tot rust.
The lord of the ages, his eyes deep with sorrow gathered in his harvest.
Ik wist niet wat gathering betekende, en evenmin wat harvest was. De woorden klonken mooi en de strekking was volstrekt duidelijk.
Ik heb nog lang in de auto gezeten, in de schemering. Ook al was het al lang droog buiten.