Auteur: admin

Ik heb met rode wangen  het  verhaal van Kitty Killian en de reactie van Laura Babeliowsky gelezen.

Eerste stuk van Kitty met reacties

Tweede stuk van Kitty met reacties.

Ik ga niets zeggen over Kitty en Laura.

Dat kan ik niet.

Ik kan alleen over mezelf praten.

Ik krijg de kriebels van mensen die heel stellig van alles beweren.

Dat zijn mijn kriebels.

Mijn eerste kennismaking met Kitty bezorgde mij wat kriebels. Want ze vond wel wat van bloggen. En dat smeet ze stellig in de groep (#blogpraat).

Mijn eerste neiging was om daar flink relativerend tegen in te gaan.

Maar ik dacht “laat ik dat nou eens niet doen. laat ik eens kijken wat ik van haar kan leren.”

En Kitty blijkt natuurlijk een hartstikke leuk mens.

En ik heb geleerd.

Om wat stelliger te durven zijn bijvoorbeeld.

Weg met al die slagen om de arm.

(al neem ik hier even een slag om de arm, want ik wil soms juist wel een slag om de arm kunnen blijven nemen)

En dan.

Dan een blogpost waarin Kitty zelf relativeert.

En vervolgens door iemand heel stellig wordt ‘aangepakt’. Waarop Kitty een hele mooie tweede post schrijft.

Wow!

Want ook Kitty pakt de handschoen op.

Durft naar zichzelf te kijken.

Durft te leren.

En ook Kitty houdt een slag om de arm.

Onthoud het nog even: Ik schrijf hier niet over Kitty. Niet over Laura. Ik schrijf over mezelf. Dit zijn mijn interpretaties.

goed verder . . .

Laura reageert terug dat die slagen om de arm de laatste stuiptrekkingen zijn van een identiteitscrisis.

Zou die Laura ook gewoon een leuk mens zijn, van wie je kunt leren?

Vast!

Maar ze is wel heel stellig.

Stelliger dan stellig.

En wat moet ik nou met die slag om mijn arm?

 

 

Iets anders.

Ik maak levenslessen. vlogs.

Ik heb daar erg veel lol in.

Want ik mag daarin lekker stellig zijn.

Met een knipoog, dat wel.

Die knipoog is denk ik mijn slag om de arm.

Nu net een les opgenomen over onzekerheid.

Goh, die is gewoon rechtstreeks voor mij bedoeld, lijkt het wel. Hoezo knipoog?

Want mijn lekkere onzekere, vrijblijvende geflierefluit heeft mij financieel totaal aan de grond gebracht.

En ik heb even geproefd hoe dat anders kan. Ik heb drie weken als god geleefd in Frankrijk. We hebben dingen gedaan die we helemaal niet konden betalen. En het voelde heerlijk.

Nu zitten we dus een tijd op zeer zwart zaad. (reservepotje weer plunderen om de maand door te komen)

Maar dat gevoel van Frankrijk, dat je kan doen waar je zin in hebt, dat wil ik terug!

Dus dat gepraat over miljoenen.

Dat triggert mij.

Moet ik die slag om de arm niet gewoon weg gooien?

Moet ik mijn eigen levenslessen wat serieuzer nemen?

Vanwaar al die vraagtekens?

 

 

Paradijs:

Iedere dag bloggen.

Schrijven over wat er is.

Me nergens iets van aantrekken.

Wat een vrijheid.

Niet belemmerd door:

– is het goed genoeg?

– kan ik dat zo zeggen?

– sluit ik hier een doelgroep mee uit?

– is het wel wervend genoeg?

– te veel, te weinig woorden?

Alleen maar:

– Staat er wat ik wil dat er staat?

– op de manier waarop ik wil dat het er staat?

– Kan het mooier, pakkender, korter, veelzeggender?

Dat zijn de uitdagingen

míjn normen.

En nooit meer angst voor het lege kader.

Paradijs.

 

Maar dan . .

Dan blog je iets waar heel leuke reacties op komen.

Ik maak vlogs. Levenslessen. Ik heb daar ongelofelijk veel plezier in.

Tot mijn verrassing krijg ik daar mooie reacties op.

Ik maak er meer.

Weer leuke reacties.

En dan aan de slag om de technische kant te verbeteren, want het beeld en geluid zijn slecht.

En dan weer eentje maken.

En dan het moment waarop ik een filmpje wel 10 x opnieuw doe. Omdat ik vind dat het beter kan.

Let op:

nog steeds  “Omdat IK vind dat het beter kan”.

Maar dan . .

. . naast de lol, die er gelukkig nog steeds helemaal is . .

. . de slang die langs mijn benen omhoog kruipt en sist:

is deze wel goed genoeg?

En bij het zoeken naar onderwerpen  lispelt hij:

. .  valt dit wel in de smaak?

Waar ligt die grens?

Spannend, dit.

Volg ik Sneeuwwitje en Eva?

en neem ik een hap van de appel?

 

Afscheid van muziek.

Omdat het allemaal niet meer lekker klinkt met een Cochleair Implantaat. en dat is zacht uitgedrukt. Want van nieuwe muziek kan ik soms niet eens de melodielijn volgen.

Oude muziek die in mijn hoofd zit door het grijsdraaien van mijn platen. Dat kan nog. Dat beetje wat ik hoor stookt wat geheugencellen op, en dan kan ik toch een beetje genieten.

Maar sosm zitten er stukjes tussen waar ik nog echt van kan genieten. Omdat dat de wat “kalere” stukjes zijn. En vaak omdat ritme daar de boventoon voert.

Ik wil graag zo’n muziekstuk laten horen.

Uit de jaren ’70.

Progrock.

De tijd dat een Elpee niet stoer was als er niet een nummer op stond dat meer dan een kwartier duurde. Liefst een hele plaatkant.

Dit is zo’n nummer.

Sea of Delight van Brainbox.

De op een na mooiste gitaar die ik ken. (Neil Young staat op 1)

 

Ik ga proberen uit te leggen wat ik er nu zo mooi aan vind:

en dan het nummer zelf:

Als je korter wil, hier dat stuk dat ik het mooist vind:

Ik wil altijd alles en iedereen begrijpen.

Ook al doet iemand iets ergs. Er is altijd een verhaal. En met dat verhaal kun je mensen beter begrijpen. Niet noodzakelijk goedkeuren, maar wel begrijpen.

Of wegkijken. Dat doe ik ook wel eens. Als ik het niet kan wegdenken op die manier.

Want ik wil zo graag die mooie wereld zien.

Want ik zou het liever in vergeving zien, dan in wraakgevoelens.

Dan is er Carolien Geurtsen die mij wakker schudt. Met haar berichten over soms diepduistere zaken waar zij zich zorgen over maakt. Carolien kiest er volgens mij voor om het niet te willen begrijpen. Ze blijft wijzen op dingen die niet kloppen, dingen die soms regelrecht afschuwelijk zijn. Dingen die niet te vergeven zijn.

Dat schuurt. Maar het is wel goed.

En toen las ik de gebroeders Karamazov. Geweldig boek.

Ik ben het helemaal eens met de achterflap die 10 redenen geeft om dit boek te lezen:

Ik zal ze niet allemaal noemen, maar wel deze;

1. Het hoofdthema, de verhouding tussen geloof en verstand is actueler dan ooit

6. Het is een boek vol religieuze gedachten

7. Het is een boek vol atheïstische ideeën

8. Uiteenlopende overtuigingen worden grandioos naast en tegenover elkaar geplaatst

(Dit boek heeft een plek in mijn theater, als je verder leest, weet je waarom . Ik heb de tekst voor mijn flyer een beetje van af gekeken, van de achterflap.)

Ik las een passage en moest meteen aan Carolien denken. Ik beloofde ze te copieren voor haar. Ik neem ze hier onder op.

Het gaat om een gesprek tussen 2 van de 4 broers.

Aljosja, de goedmoedige jongste waar iedereen van houdt en die het klooster in is gegaan.

Ivan, de intellectueel die een atheïstisch vlugschrift heeft geschreven. Ivan legt op een ongelofelijk mooie manier zijn twijfels over God aan Aljosja uit. Het is geen tirade tegen god. Het is een uitroep van vertwijfeling.

En ik, die zo graag kiest voor vergeving in plaats van wraak, sta te wankelen na het lezen er van.

Dat is wat echte literatuur doet, denk ik.

Lees.

Meer lezen over niet willen begrijpen