iedere dag bloggen, de slang en de appel

Paradijs:

Iedere dag bloggen.

Schrijven over wat er is.

Me nergens iets van aantrekken.

Wat een vrijheid.

Niet belemmerd door:

– is het goed genoeg?

– kan ik dat zo zeggen?

– sluit ik hier een doelgroep mee uit?

– is het wel wervend genoeg?

– te veel, te weinig woorden?

Alleen maar:

– Staat er wat ik wil dat er staat?

– op de manier waarop ik wil dat het er staat?

– Kan het mooier, pakkender, korter, veelzeggender?

Dat zijn de uitdagingen

míjn normen.

En nooit meer angst voor het lege kader.

Paradijs.

 

Maar dan . .

Dan blog je iets waar heel leuke reacties op komen.

Ik maak vlogs. Levenslessen. Ik heb daar ongelofelijk veel plezier in.

Tot mijn verrassing krijg ik daar mooie reacties op.

Ik maak er meer.

Weer leuke reacties.

En dan aan de slag om de technische kant te verbeteren, want het beeld en geluid zijn slecht.

En dan weer eentje maken.

En dan het moment waarop ik een filmpje wel 10 x opnieuw doe. Omdat ik vind dat het beter kan.

Let op:

nog steeds  “Omdat IK vind dat het beter kan”.

Maar dan . .

. . naast de lol, die er gelukkig nog steeds helemaal is . .

. . de slang die langs mijn benen omhoog kruipt en sist:

is deze wel goed genoeg?

En bij het zoeken naar onderwerpen  lispelt hij:

. .  valt dit wel in de smaak?

Waar ligt die grens?

Spannend, dit.

Volg ik Sneeuwwitje en Eva?

en neem ik een hap van de appel?