Deze blogpost is een antwoord op de 5e vraag van 50Books van @petepel
Ik heb net dit boek uit: 
Dit boek is op een bijzondere manier naar me toe gekomen.
Het begon met . . .
Een boek waarvan ik noch schrijver, noch titel wist.
Wat ik nog wel wist was de bijzondere sfeer. Oude en nieuwe magie. Zo geschreven dat het leek of ze daadwerkelijk deel uit maakten van onze wereld. En een monster, dat me destijds als kind de stuipen op het lijf joeg. Dat was mijn enige houvast in mijn zoektocht op internet, de naam van dat monster: de Brollachan.
Het boek bleek “The Moon of Gomrath” te heten, het vervolg van “The Weirdstone of Brisingamen”. Ik heb beide boeken besteld en opnieuw gelezen.
In las als kind deze versie
Ze lazen niet lekker weg. De tweeling, Suzan en Colin, komen als karakters bijvoorbeeld niet echt uit de verf, en het eerste boek is niet veel meer dan een lange achtervolging.
Toch hebben beide boeken iets bijzonders.
De verbondenheid met het land, en oude mythes, bijvoorbeeld. Alles speelt zich af in de buurt van Alderley, Cheshire, waar de schrijver woont (en zijn familie al eeuwen). Je kunt op Google maps alle plaatsen van het verhaal terug vinden. (daar moet ik dus nog een keer naar toe).
En dan is daar de manier waarop de magie beschreven wordt. Nieuwe magie, de strijd tussen goed en kwaad, en de oude magie die helemaal buiten goed of kwaad staat. De magie voelt echt. In veel kinderboeken is magie vaak iets wat alleen de kinderen zien en aanvoelen. Hier voelt het aan als onlosmakelijk onderdeel van het land. En ook de volwassenen krijgen hun portie. Niets is veilig.
Al schrijvend voor de eerste vraag van 50 books, keek ik weer eens op internet en kwam er achter dat in 2012 een derde deel is verschenen. Zo’n 50 jaar na het verschijnen van deel 2.
Die bestelde ik voor mijn verjaardagskorting van Bol.com
In Boneland is de Colin uit de vorige boeken volwassen. Hij is aan de rand van een zenuwinzinking, en op zoek naar zijn tweelingzus. Hij weet niet eens of ze echt bestaat, want hij is alles dat voor zijn 12e gebeurde vergeten.
Boneland is een moeilijk toegankelijk boek. De magie is versluierd, misschien alleen maar aanwezig in Colin’s hoofd. Toch zijn er genoeg aanwijzingen om de makkelijke ‘het was maar een droom’ oplossing uit te sluiten.
Naast het verhaal van Colin wordt het verhaal van een Sjamaan uit de oertijd verteld. Deze hoofdstukken zijn meer poëzie dan proza.
The Grey Wolf struck the damp earth and ran, higher than the trees, lower than the clouds, and each leap measured a mile; from his feet flint flew, spring sprouted, lake surged and mixed with gravel dirt, and birch bent to the ground. Hare crouched, boar bristled, crow called, owl woke, and stag began to bell. And the Grey Wolf stopped.
Het is een boek dat binnen komt op een manier die mijn verstand te boven gaat, en onder mijn huid is gaan zitten. Niet toevallig dat ik in mijn andere blogpost van vandaag schrijf over niet toegankelijk willen schrijven.
Dit boek raakt aan wat ik wil raken. De grens van werkelijkheid en magie. Dat wat zich immer buiten het rijk van verklaring bevindt, en toch zo ontzettend echt aanvoelt.
Nu wil ik ook alle andere boeken van Alan Garner lezen, want in alle boekbesprekingen lees ik dat hij dit in al zijn boeken teweeg brengt. En daarmee geef ik alsnog een antwoord op vraag 4.
