Zomaar een dag.
Nat.
Buien.
Rijdend door Nederland wordt hij bijzonder.
Want tussen de buien: kleine stukjes blauw (o zo blauw!), en witte stapelwolken.
De zon bestrijkt het groene gras dat oplicht tegen een achtergrond van grijsgrouwe bomen.
Daartussen het bleke riet, een zilveren lint.
En helemaal daar achter de volgende bui. Diep en donker.
Technicolour, photoshop. Mooier dan echt. En dat in het echt.
Binnen in mij woedt een heerlijke oorlog. Tussen de grenzeloze zwerver en de clichéminnende huismus.
Want dat groen is het groen van de poederkorreltjes die je uit het zakje op de belijmde heuvels van je modelbaan strooit. Die perfecte wereld waar alles klopt. Waar de treinen op tijd rijden. Waar de sneeuw nooit zwart en smerig wordt. Waar alles wat mooi is, stevig op zijn plek gelijmd zit.
En tegelijk wil mijn grenzeloze zwerver het groen in stappen. Het pad af, zeven sloten tegelijk over, dwars door de buien om aan de andere kant weer op te drogen. En verder nog, de horizon vooruit duwend.
Perfectie en ruigheid sluiten vrede in dat éne ondeelbare moment.
