Categorie: van wie ik leer

Elja zet sinds een tijdje onder haar blogposts een link naar een ander blog.

Om te delen.

Omdat ze de moeite waar zijn om te lezen.

Ik vind dat een geweldig goed idee, en wil dat ook doen Maar ik vergeet het steeds.

Het bloggen van mij is een explosie van aandacht. Er zweeft een idee, een gevoel, en ik probeer dat te vangen in woorden.

Ik laat ze ook weer los hoor. Ik hou ze alleen maar even vast om ze aan jou te laten zien. Daarom druk ik meteen op publish, om het weer los te laten.

Ik moet dus iets anders gaan verzinnen. Nee dat hoeft niet. Ik pak gewoon een oude serie op. Blogposts over mensen die ik bewonder. En dat zijn er genoeg.

Hier staan ze.

“Van wie ik leer”

En nu Michael.

Michael leerde ik kennen door zijn lieve enthousiasme, en die ervaar ik nog regelmatig op facebook.

Omdat ik weet dat jullie bijna nooit op links klikken, even een samenvatting van die kennismaking.

Michael heeft samen met Mathilda een dansklooster. Een mooie retraite, leek me, en ik vroeg of ze die ook een keer in een speciale versie voor slechthorenden wilden maken. Daar kreeg ik direct een heel hartelijk JA! op.

Dat weekend was geweldig.

En Michael ook.

Eén groot hart is hij, en nog speels en dartel ook. Iemand waar je blij van wordt. Iemand die in heel veel TL’s hartjes strooit, waarvan je voelt dat hij ze meent.

Dat is ook wat ik graag van Michael wil leren: Met minder reserve mensen tegemoet treden.

Michael bedankt.

Ik kom heel graag nog een keer dansen.

<3

Omdat ze luistert, stil staat, en verhalen vindt van bijzondere mensen. En vervolgens die mensen een podium geeft.

En een hart.

En dan lees ik in haar laatste blog dat ze daarbij misschien wel over haar eigen grenzen gaat.

En dan zou je kunnen denken dat het juist een valkuil is, zo’n groot hart. Dat je het gevaar loopt je te laten gebruiken. Dat je te goed bent.

Nee.

Een hart kan nooit te groot zijn. Een mens kan nooit te goed zijn.

Dit is een hele bijzondere kracht van Mary, een oerkracht.

En die grenzen die leert ze heus wel kennen. En dan zul je zien dat een Mary mét grenzen nog steeds een grenzeloos groot hart heeft, een hart dat nóg meer mensen bereikt.

Gisteren vertelde Femke Krijger een indrukwekkend verhaal over doofblind zijn.

Femke heeft Usher. Daardoor is zij progressief slechthorend, en slechtziend.

Over de wisselwerking tussen gehoor en zicht.

Hoe ze steeds meer ging leunen op spraakafzien (liplezen + mimiek) toen ze slechter ging horen.

Hoe ze dus door het slechter zien steeds minder ging verstaan.

Hoe ze zó slecht ging zien dat alle geluid weer belangrijk werd. Ook dat geluid dat ze ‘afgeschreven’ had, als storend.

Hoe haar werkelijkheid een gepuzzelde werkelijkheid is.

Mijn verstaan is het maken van een kruiswoordpuzzel (en soms een cryptogram).

Haar hele wereld is een legpuzzel van 1000 stukjes, waar er nog niet de helft van over is.

Ze vertelde hoe accepteren en niet accepteren haar helpt om toch de dingen te doen die de moeite waard zijn.

Accepteren dat niet alles meer kan. Niet accepteren dat alles niet meer kan.

Bewust leven. Bewuste keuzes maken.

Indrukwekkend.

@ReggyNelissen  stuurde mij een bericht. “Ik wil je wat laten zien, ik ben binnenkort in de buurt.”

Een week later of zo at ze mee. En ze heeft me iets laten zien. Vooral laten ervaren. Iets dat me duidelijk maakte waar mijn mismatch zit met veel alledaagse dingen.

Geweldig. Iets wat ik verstandelijk misschien best zelf had kunnen bedenken, maar toch nooit zo bedacht had. En zelfs al had ik dat bedacht, had ik het niet gevoeld.

Nu dus wel. Vrede sluiten met mijn manier van dingen doen.

Alsof je linkshandig bent en iemand zegt dat het prima is om de pen links beet te houden.

Een hele mooie les waar ik nog steeds plezier aan beleef.

Fenna, die altijd zeer kritisch is,  zei een dag later: “Dat was erg interessant.” Dat is zoiets als een Groninger die zegt “Dat is niet verkeerd.”

En daar kan ik het helemaal mee eens zijn.

Dus Reggy, bijna een jaar later: nog een keer bedankt.

Tanja (@salesinterest) is niet alleen goed in sales. Ze is iemand die goed kijkt en luistert. Iemand die ziet en hoort.  Iemand met echte aandacht.

Oh wacht. Daarom is ze natuurlijk goed in sales.

Maar ze zou ook zo maar een hele goede coach zijn.

Een jaar geleden bezocht ik SMPE. Een sociaal media event waar ze sprak.

Vooraf sprak ik haar. Nee, dat is onvolledig. Zij sprak mij. En dat  niet alleen, ze gaf me een knuffel.

Zomaar? Nee, ze had gelezen dat ik slecht hoorde. Dat ik wat opzag tegen al dat netwerken er omheen. Dat ik liever eens op een andere manier contact wilde maken. Uiteindelijk durfde ik het niet.

Maar Tanja wel. Ze kwam met wijd open armen op me af. Zonder voorbehoud. Wat een welkom.

Aangespoord door de inspirerende verhalen van Tanja en Richard van Kray wilde ik meer doen. Wat? Nog geen idee. Iets met alles wat ik zag, voelde en tussen de regels door las.

Maar zag en voelde ik het wel goed?

Bange stapjes zette ik. Tanja heeft toen mijn hand vast gehouden om het smalle bruggetje over te steken.

Daarna kon ik vrij in het veld huppelen. Ik heb alles losgelaten en ben voor mezelf gaan bloggen. Dat is een jaar geleden.

Ik weet nu wat ik kan, wat ik wil, en bijna hoe ik het wil.

Tanja bedankt bij die eerste stapjes.

Nou leren.

Dat zou ik wel willen.

Beetje dan.

Want zo oerstevig als Margreet zou ik ook wel een keertje willen zijn.

Een rustige zelfverzekerdheid. Binnen eigen grenzen. Niet over die van anderen heen.

Scherp en duidelijk als het moet, en tegelijk open.  Margreet ziet meer dan je zou denken. En ze kijkt met open hart.

Wat ik leer is dat dat kan, allemaal in één persoon.

Oftwel @Punkmedia .

Wat me vooral opvalt:

Hij kijkt. 

Hij ziet.

(dat is een heel kort zinnetje. maar wel de essentie. lees het nog eens, en besef dan wat daar staat)

Hij neemt de tijd die daar voor nodig is.

En hij geeft de essentie die hij bloot legt, een prachtige vorm.

Er spreekt liefde uit wat hij doet.

Wat ik van Henk-Jan leer is het vorm geven van wat ik zie. 

Want dat kan ik nog niet, of het moeten mijn woorden zijn.

Dat is de les voor mij.

De vorm vinden die bij me past. Of hervinden, ontdekken. Perfectioneren.

Een nog grotere les vormen de puzzelstukjes die op hun plek gaan vallen. Het is nog te vers om daar meer over te vertellen. Er gaat nog veel meer komen. Wat in gang gezet is gaat nog groeien. 

Wat ik nog ga leren van Henk-Jan is voor mij dus ook nog een verrassing.

Nee geen affiliate link.

Bij mijn eerste kennismaking met @KittyKilian  schrok ik.

Schrikken is leren. (Tenminste, als je niet in de verdediging schiet.)

Ze is “as delicate as a handgrenade” zegt ze zelf, en dat klopt.

Geen blad voor de mond, en soms een beetje stangen.

Stellig.

En ik hield niet van stellig.

Laat dat nou precies zijn wat ik van haar leer.

Ook een beetje Stelliger zijn.

Wat Minder voorzichtig.

Want ze deugt.

Kitty neemt geen blad voor de mond, maar ze is geen roeptoeter. Soms werpt ze een knuppel in het hoenderhok, maar als je vraagt, krijg je tekst en uitleg. In haar blogs durft ze zichzelf te bevragen.

Wat ik leer is dat je nog steeds deugt, zelfs als je stellig durft te zijn.

Dat wist ik niet.

Eerlijk niet. Ik deed bij alles wat ik schreef een disclaimer.

Zoiets:

dit zeg ík, maar als jij iets anders vind, is het ook goed hoor.

Dat doe ik voortaan minder.

Dank daarvoor Kitty.