Elja zet sinds een tijdje onder haar blogposts een link naar een ander blog.
Om te delen.
Omdat ze de moeite waar zijn om te lezen.
Ik vind dat een geweldig goed idee, en wil dat ook doen Maar ik vergeet het steeds.
Het bloggen van mij is een explosie van aandacht. Er zweeft een idee, een gevoel, en ik probeer dat te vangen in woorden.
Ik laat ze ook weer los hoor. Ik hou ze alleen maar even vast om ze aan jou te laten zien. Daarom druk ik meteen op publish, om het weer los te laten.
Ik moet dus iets anders gaan verzinnen. Nee dat hoeft niet. Ik pak gewoon een oude serie op. Blogposts over mensen die ik bewonder. En dat zijn er genoeg.
Hier staan ze.
En nu Michael.
Michael leerde ik kennen door zijn lieve enthousiasme, en die ervaar ik nog regelmatig op facebook.
Omdat ik weet dat jullie bijna nooit op links klikken, even een samenvatting van die kennismaking.
Michael heeft samen met Mathilda een dansklooster. Een mooie retraite, leek me, en ik vroeg of ze die ook een keer in een speciale versie voor slechthorenden wilden maken. Daar kreeg ik direct een heel hartelijk JA! op.
En Michael ook.
Eén groot hart is hij, en nog speels en dartel ook. Iemand waar je blij van wordt. Iemand die in heel veel TL’s hartjes strooit, waarvan je voelt dat hij ze meent.
Dat is ook wat ik graag van Michael wil leren: Met minder reserve mensen tegemoet treden.
Michael bedankt.
Ik kom heel graag nog een keer dansen.
<3