Categorie: mijn reis

Ik ga stage lopen, op deze school. Een school met aandacht voor de zevende weg.

Drie overtuigingen gaan de helling op:

– ik pas niet in een dienstverband

– ik ben een slechte leraar

– ik kan met mijn brakke oren een rol als leerkracht sowieso wel schudden

Een school die een andere kijk op leren heeft. Misschien kan zo’n school mij wel leren hoe ik functioneel mezelf kan zijn, inclusief mijn slechte gehoor.

Ik ben er vanmorgen geweest. Wat een bijzondere school met een bijzondere sfeer. Wat een mooie plek om te leren.

– omgaan met mijn gehoorverlies: assertiever, creatiever en natuurlijker.

– onderwijs dat écht uit gaat van het kind: durven volgen

– mezelf nog losser maken van al datgene waarvan ik denk dat ik er aan moet voldoen

– er op vertrouwen dat wat ik te bieden heb, voldoende is

Als dat lukt kan ik weer een rol krijgen in een wereld, die ik noodgedwongen los liet. Een wereld waarvan ik hoopte ooit aan de zijlijn nog wat aan bij te dragen. Nu ga ik duiken en kijken hoe het is om er midden in te staan.

Niet om te bewijzen wat ik kan.

Dat heb ik losgelaten.

Maar om te ontdekken wat ik kan.

Daar ben ik als een kind zo nieuwsgierig naar. En daarom denk ik dat ik hier heel veel ga leren.

En dat theater dan?

Nou, eerst maar eens ontdekken, en ja, daar ga ik tijd insteken. Maar dat theater blijft wel.

Ik hou zo veel van vertellen, van mensen boeien. Als ik die kant op het podium niet de vrije teugels zou geven, zou ik op die school een hele irritante opdringerige leraar worden.

En geloof dat het kan. Naast elkaar. Mijn oude baan gaf me zoveel spanning, dat de combinatie niet mogelijk was. Nu voor het eerst geloof ik dat ik genoeg energie heb voor iets naast dat theater. Iets dat energie geeft.

En Carré dan?

Luister eens ik wordt 100, dus ik heb nog 48 jaar.

Hier staan mijn bevindingen 

Het klinkt heel groot, als iets dat niet bij me past, levensangst.

Vooral niet omdat ik het leven zo mooi kan vinden. Zo ongelofelijk mooi!

En toch.

Toch is er die angst.

Als kind dacht ik dat het over zou gaan als ik groot zou zijn.

Als volwassene deed ik een tijd lang alsof het er niet was. Totdat dat niet meer kon, en ik er mee ging stoeien.

De eerste keer dat ik er mee stoeide, dacht ik dat ik er voorgoed me afgerekend had.

De tweede keer dacht ik dat het ging om restjes die er nog zaten, en moesten worden opgeruimd.

De derde keer (of was het de vijfde of zevende?), begon het te dagen dat het bij me zou blijven. Als een monster in de kelder, dat af en toe de kop op steekt.

Ik dacht dat ik er vrede mee kon sluiten en ik schreef er mooie gedichten over. Maar de aard van het beestje is niet vrede. De aard is onrust. De wetenschap dat die onrust nodig is, doet niets af aan het gevoel dat me soms besluipt.

Soms geef ik te veel gas bij het voelen en, net als bij een oude auto, verzuipt dan de motor.

Hardop uitspreken dat het bij me hoort, en dat dan niet als bezwering, maar als acceptatie. Zou ik dat kunnen?

Ja, ik denk dat ik dat zou kunnen.

Onderdeel van de #kommaarop, wat dat is, kun je hier lezen.

in de loop van de dag verschijnen hier de andere bijdragen.

Als de ingesloten video niet werkt kun je hem op youtube bekijken.

Oh, en die paashazen boven op de kast. Dat is traditie. Elk jaar voor staan ze als een soort adventskalender Pasen aan te kondigen.

Ken je dat?

Dat je nog zo veel positieve reacties krijgt, maar dat die ene negatieve door je hoofd blijft spoken?

Ik ken het.

En ik geloof niet eens in spoken.

Maar dat helpt niet echt.

Ze fluisteren gemene dingen.

Zoals “Die positieve reacties waren alleen van mensen die lief wilden doen.”

Terwijl ik weet dat die niet waar is. Omdat ik niet geloof dat die mensen dat zouden doen: alleen maar iets liefs zeggen voor mij. Ik denk dat ik die mensen daar goed genoeg voor ken. Wel dat ze aardig zijn. Maar er zitten geen zoete broodjesbakkers tussen.

Dus probeer ik dat allemaal wat realistischer te bekijken. De lessen te leren.

Want is er ooit iemand die het in een keer goed doet?

“Maar hoe word je beter? Je hebt alles al gegeven”, fluistert het spook.

Door het vaker te doen. Door te groeien. Door heel goed op te letten wanneer je contact voelt met het publiek. Als trainer stond je de eerste keer ook niet zelfverzekerd voor een groep. Kon je ook niet alles zien. En kon je, met wat je zag, ook niet meteen iets doen. Allemaal dingen die je nu kunt.

“Maar hoe kom je aan publiek?” fluistert het spook: “Is het nu dan al goed genoeg, voor nog een zaal, en nog één? Kunnen mensen niet beter wachten met naar je toe gaan, tot je het wat meer in je vingers hebt? En als laatste, en ik geloof als spook zelf niet dat ik dit zeg: Hoe kun je jezelf marketen als je nog teveel in mij gelooft?”

Nou daar ga ik dus hulp bij zoeken.

Na een week pauze, waarvan 4 dagen met zware koorts, moet ik morgen maar weer eens aan de slag.

Ik heb zelf nog geen idee. Maar ik ga praten met een schouwburgprogrammeur, en met iemand van een evenementenbureau.

En die kunnen me helpen. Want ik heb iets moois in handen.

Ik bedoel, als ik toch een klein beetje in mijn spoken geloof, dan kan ik toch ook in mezelf geloven?

Er gebeurde iets dat ik niet had veracht.

(Ja, achteraf, kun je alles voorspellen.)

Er ging een deur open, na afloop van mijn eerste try out, en ik deed een bijzondere ontdekking.

Ga even met me mee, want ik weet precies wat ik bedoel, maar heb nog geen woorden gevonden.

Dit voorjaar. Na de beslissing om te stoppen met mijn werk was er de onzekerheid over hoe ik het vorm zou geven, mijn theater.

Deze zomer. Voelde ik na een week werken met Maarten Vonk als regisseur, de opluchting:  er staat iets. Solide. Ik kan ergens aan werken.

Nazomer. In de aanloop naar de eerste try out. Vertrouwen en angst wisselen elkaar af in een noodtempo. Ik kan niet verder kijken dan 22 september. En toch is een deel van mij daar mee bezig. Want dit moet goed. Dik moet knallen, als het niet alles is, wordt het niks.

Ik ben een alles-of-nikser.

Mijn hoofd maakt een plaatje hoe het moet worden. Het succes moet zich uitbreiden, ik moet minstens een bekende Nederlander worden, want anders krijg ik nooit genoeg volle zalen. Dan blijf ik een prutser in de marge. Dus als het niet perfect gaat, ben ik afgeschreven.

Alles of niks. Die spanning zat in mijn lijf.

Herfst. Tijd om los te laten.

Tijdens de generale repetitie op de 22e zelf, voelde ik de spanning nog. ‘Het wordt niks’, ging door mijn  hoofd.

En toen zat het publiek.    –  –  –  –    De zaallichten gingen uit.

Ik kwam op, kreeg applaus. Dat voelde goed, maar de kabouter riep: ‘Dat moet je nog wel gaan verdienen’

En daar sta ik in het begin nog mijn best te doen. Te zoeken naar wat dat best zou moeten zijn.

Maar langzaam raakte ik dat kwijt. En de lol kwam er voor in de plaats.

Ik voelde ruimte. Ik kon zelfs van een afstandje naar mezelf kijken. Ik kon beslissen hoe ik de volgende scene wilde doen, in plaats van te zoeken naar hoe ik hem zou moeten doen.

Ik kreeg het gevoel dat ik het in het hier en nu vertelde, in plaats van het oplepelen van een uit het hoofd geleerde tekst.

Niet altijd, niet overal.

Maar wel genoeg.

Genoeg om tevreden te zijn na afloop.

Niet euforisch blij. Nee, mooier: diep tevreden.

En een rust.

Omdat het niets verdween, verdween ook de noodzaak van het alles.

Het hoeft niet meer alles te zijn. Het mag zijn, wat het al-is.

Niet dat ik geen ambitie heb om het nog beter te maken. En nog steeds wil ik een heel groot publiek en overal in Nederland kunnen spelen.

Maar het hoeft niet per se precies dat te zijn.

Hoe leg ik dat verschil uit?

Het verschil is het gevoel in mijn buik.

Ik weet wat ik waard ben. En ik weet dat ik ergens uit kom waar ik dat kan laten zien.

Hoe dat er precies uit gaat zien kan ik loslaten.

Ik ben nu een al-is-en-alles’er.

Niks bestaat niet.

Alles is goed.

(foto van Agnes Swart)

Ik heb het gedaan.

Mét publiek.

En ik ben er zelf bij geweest.

Ik heb er van genoten. Ik voelde me steeds losser worden.

Het publiek was geweldig.

Er kan nog veel verbeterd worden. Ik heb vast talloze fouten gemaakt.

Maar dat dondert geen ene moer. Want ik ben heel tevreden met deze eerste keer. Omdat ik de belangrijkste stap heb gezet: los komen uit mijn angst. De rest is techniek, en dat is te leren.

Graag even aandacht voor Ramon Fluitman, tolk gebarentaal die jarig was en ziek, en de sterren van de hemel getolkt.

Voor Linda Gomes, die een klus heeft geklaard die niet te klaren was. (Wel eens een schrijftolk gezien die anderhalf uur zonder tolkpauze tolkte?) Dat was dus een van die fouten: ik ging toch nog te snel. Die rust gaat komen, en dan gaat de tekst ook meer synchroon lopen.

Bob de Roos en de twee technici van Kikker die de hele middag bezig zijn geweest om het licht in orde te brengen, en alles perfect hebben uitgelicht. (En ook nog eens al mijn spullen bij elkaar hebben gepakt toen ik aan het kletsen was met iedereen.)

En Teske, mijn oudste dochter die mee was. Zich uit de naad heeft gewerkt, maar vooral een heel fijne morele support geweest is.

En omdat hij er niet bij kon zijn, vergeet ik Maarten Vonk, potdikkie!. Mijn regisseur. Veel meer dan regisseur want hij heeft enorm geholpen om de elementen van mijn verhaal op de goede plek te zetten. Hij heeft me geholpen om trouw te blijven aan mijn eigen verhaal. En hij was streng genoeg om er voor te zorgen dat ik voldoende houvast had op deze eerste try out.

(En Ruud Ketelaar, die me geholpen heeft mijn auto terug te vinden 🙂