Ik wilde weer eens met mezelf praten.
Die innerlijke stem kan ik echt horen. Als ik stil word en luister, zegt hij ook verrassende dingen.
Dus werd ik stil.
en ik luisterde
Lieve Jacob Jan,
Je maakt je zorgen. Om een paar dingen. Ik zal ze even noemen:
– eigenwaarde
– niks doen
– geld
Zie je dat ze allemaal met elkaar te maken hebben? Ja natuurlijk zien je dat, en je gooit jezelf in de knoop, om ze met de ultieme oplossing alle drie in één klap uit de weg te ruimen.
Ik ben hier om te zeggen dat sommige knopen niet doorgehakt hoeven te worden. Je mag ook heel voorzichtig uiteenrafelen. Begin met ergens een los eindje. En als je dat niet kunt vinden, pak je een schaar. Van mij mag je vals spelen. Wat zeg ik? Vals spelen bestaat helemaal niet!
Acceptatie, bijvoorbeeld. Jij hebt daar een eindeloze lus van gemaakt. Ik ga die nu voor je doorknippen.
Jij denkt dat jezelf pas kunt accepteren als je alles van jezelf kunt accepteren. Dat je pas volmaakt bent als je niet volmaakt hoeft te zijn. En je ziet niet eens hoe je jezelf daarmee in de staart bijt.
Laten we nu gewoon eens één dingetje er uit pakken.
Een dingetje waarvan jij denkt dat je het accepteert. Maar intussen zit jij van alles te doen om het kwijt te raken.
Jouw eigenwaarde hangt voor een groot deel af van anderen.
Daar.
That’s it.
Jouw grote gruwelijke grijze schaduw.
Want jij denkt dat je daar van af moet. Dat je van jezelf moet houden, en zo. Jaaa, je mag wel een beetje leunen op anderen, maar niet te veel. Toch?
Je kijkt naar je statistieken, en de reacties op je blog. Wordt blij van mooie reacties, en gaat aan jezelf twijfelen als ze wegblijven. Of als je blogs minder gelezen worden.
En dan ga je jezelf heel hard op de kop geven dat je dat doet.
Lieverd, het hoort gewoon bij je. Kun je dat accepteren? Dat je blij wordt van applaus? Dat je verdrietig wordt bij het uitblijven? Is dat niet iets dat hoort bij iemand die voor het theater kiest?
Is dat ook niet juist jouw motor, voor het maken van mooie dingen?
Ja, ik ken de verhalen. Je legt je geluk daarmee in handen van anderen. Weet je wel dat het veel erger is om je geluk in handen te leggen van het duiveltje die vindt dat jij je geluk niet in handen van anderen mag leggen?
Dat niks doen en dat geld.
Daar wil ik ook nog wel wat over zeggen, maar dat doe ik de volgende keer wel. Pruttel hier nog even lekker op door.
Liefs,
jezelf.
Lieve Jacob Jan,
Dankjewel voor het delen van je “monoloog”.
Ik zou willen dat Sharon ook eens wat vaker naar mij zou luisteren in plaats van al die schreeuwerige lifecoaches op het internet. Dat zou haar goed doen.
Groetjes de innerlijke stem van Sharon
Doen! Sharon weet het veel beter dan alle life coaches bij elkaar.
Niet meer zelf de regie hebben door je geluk in de handen anderen te leggen.
Wat een voorrecht dat die anderen er zijn!
Nee, dat is het niet. Wél de regie in handen hebben, door te stoppen met mezelf te bashen. Toe te staan om te genieten van applaus. Toen te staan om te balen bij gebrek er aan. Dat balen is namelijk veel korter dan het balen over dat balen.
En ja, wat een voorrecht dat die anderen er zijn, dat wel 🙂
Accepteren dat je jezelf pas kan accepteren als je weet dat anderen je accepteren, zoiets? Of meer het accepteren dat je jezelf niet helemaal kan accepteren wanneer je weet dat anderen je niet accepteren?
Ik denk dat iedereen wel in meerdere of mindere mate afhankelijk is van anderen, van de liefde van anderen, van de complimenten van anderen. Ik denk dat je jezelf ook pas écht kan accepteren door die anderen, Jezelf leren kennen doordat je die ander leert kennen. Want dankzij die ander leer je veel over jezelf. De punten die je waardeert in een ander zijn de punten die je ook waardeert in jezelf, de punten die je irriteren in de ander zijn vaak ook de punten die je niet kan accepteren van jezelf.
Maar ja, ook ik wil mezelf kunnen liefhebben zónder die ander. Mijn eigenliefde, eigenwaarde, zelfbeeld niet meer afstemmen op wat een ander zegt/denkt/doet. Ook ik wil zo min mogelijk afhankelijk zijn van het moment dat ik mezelf pas geslaagd vind wanneer die ander dat vind. Maar, ik denk voor mezelf, dat het niet geheel uitgesloten kan worden, dat het een niet kan bestaan zonder het ander. Ik ben wat dat betreft een pleaser, een gever, geen nemer en mijn pleasen is gewoon gericht op die ander. Niet op mezelf, ik hoef voor mijn gevoel mijzelf niet te pleasen, maar waarom eigenlijk?
*denkt na*
Ik denk dat ik ook daar het antwoord wel op weet, maar het er nog niet helemaal uit kan laten komen.
Ik dacht, ik reageer even kort, maar toen begon ook mijn innerlijke stem even te praten en met mezelf te discussiëren. Soms is het goed die innerlijke stem even te laten spreken geloof ik..
Mooi.
Ja zoiets.
Wat raak jij toch vaak zo prefect aan mooie dingen !
ja je hebt anderen nodig om jezelf te leren kennen.
Ik schreef daar al verhalen over.
Het ene is het verhaal van de kameel, over dat het niet werkt om geen dorst te hebben naar anderen.
http://jacobjanvoerman.nl/hoe-de-kameel-aan-zijn-bulten-kwam/
Het andere verhaal is het verhaal van Kobe. Die heeft op mijn site gestaan, maar die heb ik weer even op ‘geheim’ gezet. Want die ligt als voorstel bij een uitgever, om een prentenboek van te maken. Om kinderen die boodschap al vroeg mee te geven: je hoeft het niet alleen te doen.
Je hebt zeker anderen nodig om jezelf te leren kennen! En daarom is het ook goed dat er niet alleen applaus is