“Ik ben te dichterlijk om te dichten”
schreef ik als puber ooit.
En nu voelt het weer zo. Te veel verteller om een verhaal te maken.
Ik houd van verhalen maken. Verhalen maken is de werkelijkheid kleien. Ik heb geen alleenrecht op die werkelijkheid, maar ik kan er wel een beeld van kneden, als één van de vele weerspiegelingen ervan .
Maar niet nu.
Als ik vertel, vertel ik over wat er is. Verpakt in vele vormen, maar altijd: wat er is.
En wat er nu is, laat zich niet kneden.
Ik zou zo graag een kerstverhaal vertellen over verlossing.
Laat nu net de verlossing er uit bestaan dat ik leer om te accepteren wat er is. (Ja, alweer, dat is een les die steeds terug komt, en steeds dieper gaat).
Geen trompetgeschal, geen jubel. Maar plaats maken voor verdriet.
Zodra ik daar woorden voor vind, is het weer weg.
Dat ruimte voor verdriet, ook ruimte schept voor vreugde, is een weten. Fijn om over te verhalen, maar niet iets dat ik nu al kan voelen. Dus laat ik het.
Een volgende keer ga ik weer op zoek naar een mooie vorm, om het leven in te gieten.
Nu laat ik mijn gevoel, mijn gevoel zijn, en tranen mogen stromen, het is toch een natte kerst dit jaar.
En dat verhaal dat hier zou staan, dat verhaal waarin een man, die nooit vermoed had dat er zo veel verdriet in zijn lijf zat, op kerstdag, door een banaal voorval, de mogelijkheid kreeg om bij de meest onwaarschijnlijke persoon (iemand die hij bestempeld had als harteloos, en jij als lezer zou door mij gemanipuleerd zijn om het daar helemaal mee eens te zijn ), om bij juist bij die persoon dus, de ruimte te krijgen om dat verdriet te laten gaan, dat verhaal, waarin je kon lezen dat onbestemd verdriet, opgespaard verdriet is, en van alle verdriet het meest desolaat, dat verhaal, dat kun je ook zelf wel bedenken, net zoals jij ook wel weet dat de mensen die jij ergens mee bestempeld hebt, heel anders zijn, als je ze echt leert kennen (daar heb je niet eens een kerstverhaal voor nodig, toch?)
Nee, daar zouden we geen kerstverhaal voor nodig moeten hebben.
Maar het helpt soms wel. Als duwtje. Als herinnering. Omdat het elke keer weer moeilijk is om zelf over die drempel te stappen naar die ruimte waar de acceptatie van andermans gebreken en het loslaten van alle vooroordelen zo vanzelfsprekend is. Het schijnt veiliger te zijn aan deze kant van de drempel. Omdat je aan die andere kant eerst kwetsbaar moet zijn voordat je je veilig gaat voelen.
En het is natuurlijk altijd heel veel fijn wanneer we een ECHTE verhalenvertellen zo’n verhaal horen vertellen! Zoals jij er eentje bent.
Fijne kerstdagen voor jou en je dierbaren!
Dank je, lieve Peter.
Mijn kerst begon ook met een huilbui van wel een uur. De nattigheid zal wel in de lucht zitten. Geen idee waar het over ging. Nou ja, wel een beetje. Opgestapelde verdrieten die zich in mijn nek nestelden. En nu er tijd voor het gevoel was decruimte kregen uit te vliegen.
Ik moet er trouwens niet aan denken dit bij een harteloze te doen. Maar zo blijkt maar uit jouw (verhaal) die bestaan niet.
*hug*
Beste Jacob Jan,
Dank je wel voor de inspiratie van het afgelopen jaar 2013. Je hoort niet veel van mij, maar verwonder mes teeds wat er in jou op borrelt en wat je kan formuleren! Ik heb daar bewondering over en respect voor. Dank je wel daarvoor! met een knuffel op afstand maar wel indachtig! Ik wens jou en allen die je lief en dierbaar zijn goede kertsdagen en vooral feestelijk! Een een gelukkig/gezond/geïnspireerd 2014 toegewenst! En… blijf doen wat de geest jou ingeeft, ik blijf je volgen!
Dank, wat fijn om te lezen. Komt binnen, en voelt warm.
Jij ook een heel mooi 2014.
knuffel terug
Mooie verhaal dit. Jouw verhaal. Beter dan kleien. Kleien met water is trouwens toch niks waard. Een beetje droog werkt beter.
Blijf de mens zien. In iedereen. Zo ook hier. En hoe fraai en dierbaar. Als de mens zich toont. Waar je hem/haar niet verwacht!
Delen van pijn. Ik hoop en gun je verlichting. Voor nu. Ik hoop en gun je hetzelfde opnieuw. Zonder banaal voorval. Omdat wat zo raar leek. Vanzelfsprekend is geworden.
Goede dagen. Je vriend!
Dat het nu stroomt, er nu ruimte is dat is al een verhaal, een stukje van jouw grote verhaal. Dank voor al die stukjes, ook dit stukje. 🙂 heb heb het goed daar in de stroom!
dank je XX
je bent een gevoelsmens, een prachtig gevoelsmens. Fijne dagen wens ik je en je gezin
Dank je Carel.
Jij ook mooie dagen.
Ik wens je toe dat je weer “op verhaal” zult komen, deze dagen. Rust&sterkte , groet, Marianne
Dank. 🙂 x
december, kerst en dan Oud en Nieuw, ..
Tijd voor reflectie, gemis en tranen.
Daarna gezelligheid