Jacob Jan Voerman

Soms vind ik troost helemaal vanzelf, in kleine dingen.

Vandaag is mijn troost dat het me gelukt is een noodoplossing te bedenken voor onze douche. Als het lukt (straks nog even verder klussen, ik laat het weten), kunnen we weer douchen. En dat is een hele troost.

Teruggereden uit Gouda van een vergadering, en prachtige wolken zien onderweg is ook troost.

Morgen heb ik ook mijn auto weer terug. Ook fijn.

Dat het allemaal duur is. En dat we nu een hele nieuwe badkamer moeten (stond al op het lijstje maar geen geld voor), is minder. Maar gek genoeg heb ik daar geen last van. Misschien ben ik wel een beetje bipolair maar ik voel me goed.

Ik raak nu een aantal lezers kwijt want dit wordt erg zweverig, maar ik laat die geldzorgen over aan het universum. Ze gaan opgelost worden. Ik laat mijn verantwoordelijkheid daarvoor niet los, maar de zorgen wel. Het gaat goed komen. Er gaat komen wat er gaat komen. Ik zie wel. En ik kan het aan. Want ik voel troost. Zomaar. Alsof dat universum zelf me even een hand op de schouder heeft gelegd. Universum = God, trouwens (voor mij dan), en heel reëel.

Dat ik het straks anders kan voelen maakt voor nu lekker niks uit.

Straks zal ik hieronder nog een foto plaatsen van de tijdelijk oplossing. Erg knullig en houtje-touwtje, maar als het werkt kunnen we douchen, en daar ben ik trots op. Yes !

Zo ordinair issie:

Wat je ziet is een verhoogd tegelvloertje met een doucheputje. Rechts daarnaast de wand van het bad (met gat). De nieuwe afvoer past niet op het buisje dat onder de verhoogde tegelvloer doorloopt (en daar uit komt op het putje, uitvinding van vorige bewoners die een bad plaatsten in een badkamer die daar eigenlijk te klein voor is). Dat putje hadden wij afgesloten. Daar stond een kast op. Oplossing: kast weg. Putje weer open. De buis die bedoeld is voor de overloop van het bad aansluiten op de reguliere afvoer, en zomaar uit het gat laten steken . Water loopt weg in putje. Overloop van bad dichtplakken. Ha! En daar dan trots op zijn. Dat is pas knap! Wat zal ik lekker douchen morgen.

Ik ga deze pagina bewaren onder favorieten. Als ik dan een keer een baalmoment heb, ga ik hem weer lezen. En me herinneren hoe simpel het kan zijn om troost te vinden.

misluk

verknal en verpruts

niet slikken !

proef de bittere smaak aandachtig

en zeg dan tegen jezelf

ik hou van je

laat dat smelten op je tong

zo onvoorwaardelijk lief te kunnen hebben

Ik ben een sandwitchkind, want ik heb ook een kleinere broer. (Zie hier voor de grote) En ik wilde natuurlijk ook een grote broer zijn  voor mijn kleine broer, Rik.

No way dus.

Hij pikte alles van mijn  grote broer, en hij pikte niks van mij. Zelfs niet als ik het een keer goed bedoelde.

Rik ging volstrekt zijn eigen gang. Ik heb nog steeds bewondering voor de manier waarop hij zichzelf bleef. In het toch een beetje linkse milieu waarin wij opgroeiden met idealen en werleld verbeteren, was zijn wens geld verdienen, en lekker veel. Ik weet nog dat hij mij, student uit het macrobiotische Wageningen, van de trein haalde. Met zichtbaar plezier mij confronterend met zijn keurige pak. Ik had hem amper herkend.

Met Rik kreeg ik dus een heel ander soort relatie. Want ook toen Peter steeds vaker weg was, en zelfs op zichzelf ging wonen, bleef Rik zich onttrekken aan mijn oude-broerlijke gezag. Hij deed dit zo pertinent dat ik uiteindelijk niet anders kon dan me daar bij neer leggen. Ik had niks te willen, en niks meer te bewijzen. Dat zorgde op het laatst uiteindelijk voor een relaxte sfeer. Allebei je eigen gang gang, jezelf zijn. Hier heb ik dat al een keer benoemd.

Voor Peter wilde ik me nog een flinke tijd lang bewijzen. Laten zien dat ik ook groot was. Bewondering afdwingen. Bij Rik kon ik dat laten.

Bedankt Rik, voor mezelf kunnen zijn.

Zowel voor de ruimte daartoe als het voorbeeld ervoor.

Ik heb een grote stoere broer, die mij het leven leerde.

Mijn ouders waren schatten, maar ouders zijn ouders. En om de wereld te leren kennen heb je iemand nodig die dichter bij je staat. Die snapt tenminste waar het echt om gaat. (duh, Jacob Jan, dat had je bij je eigen kinderen wel wat eerder kunnen bedenken)

Peter was drie jaar ouder en wijdde mij in in alle grote dingen die ik nooit begreep. Hij had stoere vrienden, en deed stoere dingen. Daar aan mee mogen doen was mijn grootste cadeau.

Dingen waar het echt om gaat als kind. Spel. Peter verzon alles, ik hoefde me alleen maar in te leven in het spel. Hockeysticks als geweren. En later muziek …dan een hele tijd niks en dan …de protestgeest die begin jaren 70 nog overal aanwezig was. En vooral Peter die alles vorm gaf. Ik verdiepte me in die tijd zelfs in voetbal en schaatsen, niet omdat het me iets interesseerde, maar omdat de vorm waar Peter het in gooide zo intrigerend was: voetbalplaatjes, plakboeken, ranglijsten, quizjes. Ik kende van elk elftal 5 spelers en een keeper. Peter kende alle spelers. En later konden we van al onze muziek binnen 2 seconden zeggen welke plaat en welke artiest er speelde.

Peter was degene die onze wereld vorm gaf, en de buitenwereld binnen mijn bereik bracht. Hij wist waar je te vroeg vuurwerk kon kopen. Hij haalde elke week de top 40 bij de platenzaak en bewaarde ze in klappertjes.

Een grote broer blijft altijd een grote broer. Hij blogt. Over vroeger. Over zijn leven nu. Over zijn kinderen. Heerlijk om te lezen, vooral als het over vroeger gaat. Want niemand kent mijn jeugd zo goed als hij. En al ga ik nu mijn eigen gang. Ik merk dat ik het nog steeds belangrijk vindt wat hij zegt/blogt. Omdat hij het is mede-vormgever van mijn leven, waarschijnlijk tegen wil en dank, maar niettemin. Peter bedankt.

Een korte, want tweede blog vandaag.

En een hevig gevecht gehad thuis met puberend kind. Wel mooi, trouwens! Meer praten dan vechten, en goed!

Dus effe rustig aan.

Wat het woord vooral oproept is het onbereikbare bereikbare. Het komt, maar niet meer in onze tijd. Zoiets.

Dat is mijn handicap. Dat is mijn dwangedachte die ik niet kwijt raak: Het klopt maar niet voor mij.      Meer lezen over Wot #15 toekomstmuziek