Ik ben een sandwitchkind, want ik heb ook een kleinere broer. (Zie hier voor de grote) En ik wilde natuurlijk ook een grote broer zijn voor mijn kleine broer, Rik.
No way dus.
Hij pikte alles van mijn grote broer, en hij pikte niks van mij. Zelfs niet als ik het een keer goed bedoelde.
Rik ging volstrekt zijn eigen gang. Ik heb nog steeds bewondering voor de manier waarop hij zichzelf bleef. In het toch een beetje linkse milieu waarin wij opgroeiden met idealen en werleld verbeteren, was zijn wens geld verdienen, en lekker veel. Ik weet nog dat hij mij, student uit het macrobiotische Wageningen, van de trein haalde. Met zichtbaar plezier mij confronterend met zijn keurige pak. Ik had hem amper herkend.
Met Rik kreeg ik dus een heel ander soort relatie. Want ook toen Peter steeds vaker weg was, en zelfs op zichzelf ging wonen, bleef Rik zich onttrekken aan mijn oude-broerlijke gezag. Hij deed dit zo pertinent dat ik uiteindelijk niet anders kon dan me daar bij neer leggen. Ik had niks te willen, en niks meer te bewijzen. Dat zorgde op het laatst uiteindelijk voor een relaxte sfeer. Allebei je eigen gang gang, jezelf zijn. Hier heb ik dat al een keer benoemd.
Voor Peter wilde ik me nog een flinke tijd lang bewijzen. Laten zien dat ik ook groot was. Bewondering afdwingen. Bij Rik kon ik dat laten.
Bedankt Rik, voor mezelf kunnen zijn.
Zowel voor de ruimte daartoe als het voorbeeld ervoor.
Ook deze relatie is bijzonder, alleen op een heel andere manier dan die met je oudste broer. Dat zal destijds niet altijd even makkelijk geweest zijn om je weg te vinden bij een jongere broer die zelf ogenschijnlijk perfect wist hoe en wat hij wilde. Het heeft jou naar die adolescent gebracht die je destijds werd. Mooie ontwikkeling.