Te lang voor 140 tekens, dus hier.
Kom eens uit je comfortzone hoor ik wel eens. Doe mij eerst maar eens zo’n comfortzone, dan stap ik er wel een keer uit!
Auto stuk. Gisteren met angst en beven op en neer naar Limburg (mezelf afleiden met schrijven van blogs in mijn hoofd). Vandaag weggebracht. Nu met angst en beven afwachten: overlijdensbericht of hoge rekening.
En rijden in een klein Mazdaatje uit de tijd dat de auto’s nog vierkant waren. Automaat. Doodeng bij uitparkeren want het ding gaat rijden zodra ik die pook beweeg. Daarnaast een motorgeluid dat kennelijk net die ene frequentie is die bij mij nog aan restgehoor over is. Onhoorbaar, maar het jaagt mijn oorsuizen naar ongekende hoogten. En morgen voor mijn werk naar Groningen. Ik had beloofd Teske uit Zwolle te halen op e terugweg, maar ik denk dat ik de trein pak.
Naast alle bordjes die ik al hoog houdt, geen fijne bijkomstigheid dit. Duizend bommen en granaten en zo! Of zo’n stripwolkje met doodshoofden, spiralen en uitroeptekens.
Nou ja.
- een auto hebben die stuk kan gaan is comfort
- een baan hebben om naar toe te moeten is comfort
- geen been in het gips is comfort
- kinderen die het goed doen op school en die relatief mild puberen is comfort
En ik heb de afgelopen dagen mijn eigen comfortzonetje gecreëerd. Ik heb erg lol gehad met mijn blogs. Ook leuke reacties gekregen.
Nu weer even aandacht voor de bordjes, want er is dus net weer een bijgekomen.
dat is net een bordje teveel hé Jacob Jan… ik hoop voor je dat de rekening meevalt. En gelukkig heb je een rempedaal in je vierkante Mazda, dat is ook comfort 🙂
Hé, moppersmurf, dat is niet best….. Hoop voor je dat kosten meevallen… Kun je er eigenlijk niet bijhebben, heb ik begrepen. En ja, blij zijn met wat je wel hebt…maar af en toe mag je best eens uitspreken wat je voelt, hoor. Je bent immers een mens. Sterkte!