ruzie
banaal
ik had een open pakje wraps weggegooid, ze droogden al een beetje uit, en Sacha vond dat zonde
ik schiet geheel onverwacht in mijn oude valkuil: roepen dat het ook nooit goed is.
Wies vlucht naar boven, kan hier niet goed tegen (haha wat een goede vader ben ik, even niet zo trots meer)
ik heb het er uit gewandeld, nou ja..het is niet helemaal weg
waar komt het vandaan?
spanning over mijn werk: moet weer starten na mijn CI-operatie, en heb daar geen zin in. Te veel partijen met verwachtingen die ik niet kan waarmaken. Ik heb een werkgever gezegd dat ik geen werk ga zoeken voor hun 60-jarige werknemer die met een flinke dosis beperkingen is uitgevallen. En dat terwijl ze best een flinke som aan re-integratie wilden uitgeven, want dat had hun arbodienst geadviseerd. Ik kan die man sollicitatietechnieken bij brengen, maar waar hij meer aan heeft is een goed netwerk, en dat heb ik niet.
Wat ging er wel goed? Ik heb een goede training gegeven. Ter plekke een nieuwe toepassing voor een oude techniek bedacht en uitgevoerd. En deelnemers die aangaven dat ze daar echt wat aan hadden. Fijn, maar dat is mijn eigenlijke werk niet. Ik moet mijn financiering halen uit re-integratiegelden.
Schuldig voelen. Omdat ik aarzel met aan het werk gaan, en wel mijn energie steek in mijn blogs. (ondanks flink oorsuizen, en vlekken voor mijn ogen flink doorbloggen en schrijven aan mijn verhaal). Het voelt als verraad. Mijn werkgever wacht tot ik weer volledig aan de slag kan, en geld voor ze binnen breng.
Geld. Dat komt al zo’n 10 jaar te weinig bij ons binnen. Gisteren weer meegemaakt: pinnen van onze rekening en “saldo tekort” lezen. Dan hebben we nog een 2e rekening, maar het wordt dan wel heel erg zuinig aan doen. De 24e komt mijn salaris weer.
Dat zijn de spanningen en spookgedachten die me kwetsbaar maken.
Ik kom er wel weer uit. Krabbel wel weer op, maar heb intussen ijskoud in mijn natte kleren, het ijs is glad, opkrabbelen is lastig. Ik verlang naar een open haard.
