bijzonder einde van de 40 dagen, want het is ook echt een einde
ik stop voorlopig
klap in mijn gezicht gehad en anker kwijt, dus voorlopig geen energie om hier te schrijven.
hoe therapeutisch ook, dit is groter dan dit blog
aanvaring met mijn dochter, ontdekt dat ik volstrekt faal als vader
en dat was mijn enige houvast bij al mijn ups en downs. een goede vader zijn kan ik tenminste nog wel, dacht ik.
Alle grond onder mijn voeten weg
mijn dochter heeft liefde en begrip nodig en vooral dat laatste ervaart ze niet van mij
sterker nog, ze heeft zich er al bij neergelegd dat dat thuis niet te halen is
ik heb mezelf voor de gek gehouden al die tijd
het klinkt dramatisch en op dit moment voelt het nog dramatischer
zo voelt een stille zaterdag, ik heb alleen niet het idee dat er morgen al een opstanding plaats zal vinden.
in de tussentijd weinig zin om over ditjes en datjes te schrijven, want al het andere voelt nu als verschrikkelijk onbelangrijk, mijn financiële situatie, maar ook alle mooie dingen die ik kon bedenken
ik weet niet wanneer ik terug ben
Lieve JJ,
Even een heel open blote reactie terug. Deze fases zijn nodig in een vader – dochter relatie (ik heb overigens zelf geen dochters). Maak het niet te algemeen ook al voelt dat nu wel zo! Ik ken jou als broer en als vader en weet zeker dat ‘volledig falen’ en ‘altijd voor de gek gehouden’ uitspraken zijn die zeker NIET op jou toepasbaar zijn!
Liefs, wijsheid, geduld en sterkte,
Peter
Jacob Jan,
Het begrip dat je kinderen willen kan je nooit helemaal geven. Je kan een heel groot gedeelte geven, maar nooit echt datgene wat ze willen. De wedervraag is namelijk ook: kreeg jij altijd al het begrip dat je van je ouders wilde hebben? Het is een feit dat een mens nooit 100% begrip kan krijgen van een ander. En het is ook een feit dat kinderen allemaal hun eigen persoonlijkheid hebben en je niet bij alle kinderen precies evenveel begrip of gevoel of wat dan ook kan hebben. Accepteer het feit dat je dochter haar begrip ergens anders zoekt en blijf haar je liefde geven die je voor haar hebt. Die is het belangrijkste in ouderschap.
Een dreun. Incasseren. Wellicht echt even KO. Ja. Herkenbaar. Verlies jezelf nu even. Raap jezelf weer bij elkaar. Zoals ouders doen. Vallen en weer opstaan. En met een beetje geluk straks mogen ervaren. Dat begrip iets anders is dan begrepen worden. Zoals je dochter wenst. Kortom. Wees en blijf bij jezelf. Laat je dochter haar begrip zoeken. En vinden. Jij bent er altijd. Voor haar. Altijd. En dat weet zij. Echt waar!
Jacob jan, misschien helpt het om dingen / gebeurtenissen kleiner/ behapbaarder en in het nh te houden. in plaats van heel groot en voor eeuwig.
Ik ken je alleen via je blogs en beetje via twitter. Op basis daarvan: jij kunt dit aan. En als je dochter op jou lijkt kan zij dat ook. Samen moeten jullie het zeker kunnen!
Henk
Er zijn van die momenten in een mensenleven – in een vaderleven – die de wereld op hun grondvesten doen schudden. Beweeg mee, buig, vaar op de golven, en vind straks de luwte weer. Want die komt er. Straks.
En een Fenna die de dag besluit met : “ik hou echt van je papa”.
Zelfs als ze nog klein zijn, kun je radeloos zijn. Kleine kinderen, kleine problemen, grote kinderen, grote problemen, zeggen ze toch? Zo’n blog van jou (en ook van Steven) doet me me zorgen maken over de toekomst. Maar ja. je kunt alleen maar meeveren en doorgaan, opstaan en verder gaan en je best doen… jij kunt dat. En Fenna vast ook – want dat ze jou vertelt wat ze voelt, dat is waanzinnig goed.
nu je het zegt: ja.
Fenna is daar goed in, ze is haar eigen therapeut
Ik had deze [blogpost] nog niet gelezen. Raakt me… Terwijl de iegenaar van de STube superdronken naast me zit en vraag: wo ist mijn Sohn (gescheiden en ziet zijn kinderen nooit) Al eerder gezegd – ik hou van synchrocititeit… – en ja het zinnigste is al geantwoord hierboven… ouderschap is onnavolgbaar zwaar. wat kinderen soms nodig hebben om te doen en laten ook vaak onverdragelijk. Maar dat alles maakt jou geen slechte ouder, vader!! De onvoorwaardelijke liefde is haar anker, hoe jij ook het jouwe af en toe lijkt kwijt te zijn. Er is geen vergelijk tussen jouw situ en de mijne, er zijn nooit garanties, edoch, de wanhoop die ik vaak gevoeld heb in mijn moederschap, over mijn moederschap, met angst voor de toekomst, die is helemaal opgelosty, door de veerkracht van mijn zoon, door uitspraken als bovenstaande door jouw dochter… De beleving in het moment kan echt HEL zijn, en mijn ervaring is dat alles wat je aan goedheid gezaaid en voorgeleefd hebt, beklijft, alleen op een totaal ander moment opkomt, groeit en bloeit dan jij of wij kunnen inschatten.
Ik wens je sterkte waar nodig en genieten waar het kan. Genezen van de butsen en heling van de twijfels!
Liefs Carolien
PS en ik hoop dat je blijft bloggen!