Categorie: mijn reis

Nóg iets wat ik in mijn zoektocht naar inspiratie ontdekte.

Eh, wacht …

Dan moet ik eerst even vertellen wat ik ooit al eerder over mijzelf ontdekte.

Ik ben een bewonderaar. Ik kan ontzettend goed andere mensen bewonderen.

Als ik góed kijk . . .

en dat doe ik lang niet altijd, ook ik leef mijn leven te vaak te vluchtig

Als ik goed kijk zie ik altijd iets om te bewonderen. Iedereen heeft een wow!

Goed, terug naar het kwartje dat vandaag viel.

Die bewonderaar in mij geeft mij kameleon neigingen. Ik zie iemand, krijg mijn wow, en meteen wil ik het ook. Zó moet ik zijn. Dát is mooi. Hoe krijg ik dat ook voor elkaar?

(als je wil weten wie me hier in triggerde.. ik keek deze TED-talk en was verliefd..zo wilde ik ook wel voor een zaal spreken)

Ik ontdekte een spannende uitdaging:

Leren van anderen, uit mijn comfortzone stappen, dingen doen waarvan ik dacht dat ze niet bij me pasten. Dat is nodig. Als ik iets nieuws wil bereiken moet ik iets nieuws leren doen.

Maar dat is niet hetzelfde als anderen nadoen.

Dat is niet hetzelfde als die anderen willen zijn.

Mezelf blijven, terwijl ik anders wordt.

Dat vraagt voor mij dus voortdurend om aandacht.

Ik voel me geweldig.

En tegelijkertijd doodsbenauwd.

Wat ik steeds aan mijn klanten leer doe ik gelukkig zelf ook.

Goed luisteren naar mijn lijf. Grenzen aangeven.

Ik heb gisteren mijn twijfels over mijn baan aangeven op mijn werk.

Bepaalde aspecten van dat werk vind ik fantastisch. De training die ik gisteren gaf bijvoorbeeld. Jobcoaching, waarbij ik klanten zie groeien.

Er zijn ook dingen waar ik me niet lekker bij voel. Omdat ik vind dat ik er niet goed genoeg in ben. Omdat ik het niet leuk vind om er goed genoeg in te worden.

Het hele krachtenveld rond re-integratie vind ik spannend. Bepalingen, en belangen geven me niet genoeg armslag om de dingen te doen waarvan ik vind dat ze nodig zijn. Er zijn mensen die dat spel goed kunnen spelen. Ik zou dat kunnen leren. Maar het voelt niet goed.

Ik groei een andere kant op. Die wel goed voelt. Waar ik wél mijn energie in wil steken. Waar zelfs mijn extra vrije uurtjes in gaan zitten.

Ik ben slechthorend. Ik moet zuinig zijn met mijn energie. Ik kan niet op safe spelen. Ik kan niet overdag mijn baan heel goed doen, en dan ’s avonds aan iets nieuws werken. (Mijn baan eventjes minder goed doen, kan niet. Ik werk met mensen)

Dus er moet iets. En daarom moet het er uit. Benoemen op mijn werk.

Niet benoemen is niet eens een optie. Een van mijn kwaliteiten is dat ik niet toneel kan spelen.

Maar dus ook niet doorsudderen, en mezelf ziek maken.

Ik voel me geweldig. Ben trots op mezelf.

Maar ook doodsbenauwd.

Mezelf mag niet ontbreken in de serie.

Het is een hele bijzondere, die zelf.

Een tijd terug goede vrienden geworden.   Dat was mooi, want daarvoor zat ik mezelf vooral veel in de weg.

 

Wat ik van mezelf leer is vertrouwen. Een groot, heel diep basis vertrouwen. Zo groot als de hele wereld.

Dat voelt goed. Want dan maakt het niets meer uit in wat voor sitiuatie ik verkeer. Het is goed.

Ik leer dat steeds opnieuw, want soms raak ik het kwijkt, dat vertrouwen.

Deze week dus.

Ik kon mezelf niet zien en horen. Afgestemd op de verkeerde golflengte.

En pats! Vandaag was ik er weer, bij mezelf.

 

Ik leer ook van mijn interne criticus.  (ja die levenlessen zijn niet alleen maar grappig)

Hoewel ik compleet de weg kwijt was, is dat het slimste wat ik kon doen:

Naast mijn hart luchten bij mensen die ik vertrouw ,

luisteren naar de stem van de interne criticus. Niet wegstoppen. Mijn eigen zorgen serieus nemen.

“Niet gaan zeuren!” was het devies:  “Zorgen voor je zelf. Niet klagen maar grenzen aangeven. Niet zielig doen maar zeggen wat je nodig hebt.”

De stem waar ik bang voor was heeft me er doorheen gesleept. Ik deed wat gedaan moest worden, en er was weer ruimte voor mezelf.

Heerlijk. Ik ben oké. Alles aan mij is oké. Ook the dark side.

Ik leer van beide kanten: Good Cop / Bad Cop.

En ik ben heel erg blij met mezelf.

 

Met hete adem in mijn nek

afstand willen nemen

en toch niet willen vluchten

morgen lezen wat ik nu niet snap.

 

(naschrift:  conflict op mijn werk, het gaat een richting op waarvan ik wist dat ik die niet zou kunnen volgen, dit blog was het begin van het afscheid van mijn werk)

Nee dit is niet een poging om leuk te doen, of gekke bekken te trekken. Dit doe ik ook als ik helemaal alleen ben, en onbespied. Ik was dit aan het doen terwijl ik even aan het droogoefenen was voor mijn filmpje over de leercirkel. Ik had dat niet eens in de gaten. Totdat ik naar het kleine schempje van ‘moviemaker’ keek (dat stond te wachten op mijn vlog). En toen dacht ik: ‘waarom niet’ en klikte op ‘opname starten’.

Als klein jongetje kreeg ik een sinterklaasgedicht met de volgende regels:

tiebel tiebel tol
je maakt de mensen dol

In dat gedicht werd melding gemaakt van het feit dat mijn vader als klein jongetje dit al te horen had gekregen van Sinterklaas.

Een familiewoord dus, dat tiebelen. Het staat voor het tikken, klakken en trommelen. Op verzoek van mijn naasten heb ik mij ernstig leren inhouden.

Maar sinds een bodypercussion workshop is het beest al weer een paar weken los. Ik ben bang dat het niet meer te houden is. Hopelijk vind het een uitlaatklep in een djembé cursus die ik ga volgen na de zomer. Voorlopig moet mijn omgeving het hier mee doen:

Ik ben druk bezig met mijn site over slechthorendheid en communicatie.

Kitty Kilian heeft me geprikkeld met haar opmerkingen over kwaliteit. Zo ontdekte ik dat er meerdere soorten kwaliteit zijn:

• uit-de-losse-pols-kwaliteit
• geslepen kwaliteit

In een chat met haar kwam ik er achter dat ik hier op deze site mijn uit-de-losse-pols kwaliteit graag behoud, maar dat het helemaal geen kwaad kan om op mijn andere site wat te gaan slijpen.

Van twijfel naar stelligheid . . .

Ik had daar twijfels bij, want ik houd niet zo van stelligheid.

Maar een onderdeel daarvan was ook valse schaamte. Die gooi ik nu weg. (Dank je Kitty!) Er zijn gewoon dingen die ik goed weet. Daar kan ik best wat stelliger in worden. Beetje durven. Scherper aanzetten. Daar kan ik die schrijftechnieken best op los laten.

en weer terug . . 

Die open-open-en-bloot kant houd ik toch wel. Hier!

Dit is mijn laboratorium waar iedereen mee mag kijken. Hier gebeurt het. Hier mag de twijfel en de rommel. Niet verstopt. Open en bloot.

. . .en dan nog een keer terug.

Gek genoeg levert het toestaan van twijfel dus stelligheid op.

We have the right to do mistakes

Dat was wat er als welkomsttekst op een groot vel papier stond, bij de workshop “bodypercussion” die ik volgde.

Die staat nu als HOME-button op mijn andere site.

En dat is een hele goede plek. Steeds terugkomen door te beseffen dat je fouten mag maken.

Dat is ook het geheim van goede communicatie 

In communicatie kan zo veel mis gaan dat het een wonder is als je elkaar meteen goed zou begrijpen.

Geef jezelf steeds opnieuw de kans om de ander te begrijpen.

Geef de ander steeds opnieuw de kans om jou te begrijpen.

Geef jezelf steeds opnieuw de kans om jezelf te begrijpen.

That’s it!

En daar ga ik een hele site over vol schrijven. En daarom is dit de HOME-button van die site.

En als je verwachtingen niet zo himmelhoch maakt kom je uit op simpele dingen.

Het lijkt zo uit de “liefde is…” serie voortgekomen, maar ik geniet er van dat Fenna en ik het er grondig over eens kunnen zijn dat:

• de aflevering waarin Hurley een volkswagenbusje aan de praat wil krijgen éen van de mooiste LOST afleveringen is;
• werken op een filmset, in wat voor functie ook, een prachtbaan zou zijn;
• een film in de bioscoop mooier is dan op TV/DVD;
• 3D overbodige onzin is die we liever niet zien;
• je op school veel mooie tijd verdoet;
• kunst leuker wordt als je er meer van weet en begrijpt;
• er desondanks onbegrijpelijke en ronduit lelijke kunst bestaat.

 

Wie mijn blog van zaterdag heeft gelezen snapt hoe dierbaar dit is.