Van wie ik leer: mezelf

Mezelf mag niet ontbreken in de serie.

Het is een hele bijzondere, die zelf.

Een tijd terug goede vrienden geworden.   Dat was mooi, want daarvoor zat ik mezelf vooral veel in de weg.

Wat ik van mezelf leer is vertrouwen. Een groot, heel diep basis vertrouwen. Zo groot als de hele wereld.

Dat voelt goed. Want dan maakt het niets meer uit in wat voor sitiuatie ik verkeer. Het is goed.

Ik leer dat steeds opnieuw, want soms raak ik het kwijkt, dat vertrouwen.

Deze week dus.

Ik kon mezelf niet zien en horen. Afgestemd op de verkeerde golflengte.

En pats! Vandaag was ik er weer, bij mezelf.

Ik leer ook van mijn interne criticus.  (ja die levenlessen zijn niet alleen maar grappig)

Hoewel ik compleet de weg kwijt was, is dat het slimste wat ik kon doen:

Naast mijn hart luchten bij mensen die ik vertrouw ,

luisteren naar de stem van de interne criticus. Niet wegstoppen. Mijn eigen zorgen serieus nemen.

“Niet gaan zeuren!” was het devies:  “Zorgen voor je zelf. Niet klagen maar grenzen aangeven. Niet zielig doen maar zeggen wat je nodig hebt.”

De stem waar ik bang voor was heeft me er doorheen gesleept. Ik deed wat gedaan moest worden, en er was weer ruimte voor mezelf.

Heerlijk. Ik ben oké. Alles aan mij is oké. Ook the dark side.

Ik leer van beide kanten: Good Cop / Bad Cop.

En ik ben heel erg blij met mezelf.