mmmm weet niet.
2011 was mijn kennismaking met twitter en bloggen. Dat heeft veel opgeleverd.
Mooie mensen ontmoet. Mooie dingen gedeeld.
Stappen gezet voor mezelf.
En het heeft dromen wakker gemaakt die ik te rusten had gelegd.
Vraag is wat ik daar mee ga doen. Mijn ideeën lopen altijd te hard voor me uit.
De vraag is wat wil ik echt? Wat kan ik echt?
Want anders zijn die ideeën niets meer dan een vehikel om me zelf te bewijzen.
Dus nog even tijd om genoeg afstand te nemen van al die mooie ideeën. Geen haast omdat er een nieuw jaar begint. Als ik wil kan ik op elke dag een nieuw jaar beginnen, op elk uur een nieuw leven.
Waar hebben mijn wensen en ideeën mee te maken?
Wat is de rode draad?
Daar ben ik naar op zoek.
Het heeft te maken met het creëren van ruimte voor de bangerds onder ons.
even een klein stukje privé wereldbeeld:
Volgens mij heb je 3 soorten mensen: De bangerds, de durverds en de derde groep: zij die niet bij de vorige twee horen.
De durverds zijn net zo bang als de bangerds maar weten hun angst te overschreeuwen, of voor zich uit te duwen met hun acties.
De wereld wordt gevormd door de durverds.
Maar er worden hekken neergezet door de bangerds die op zoek zijn naar houvast.
Die hekken maken dat de wereld een lastige plek is voor bangerds die te vrij zijn om zich te bemoeien met het bouwen van hekken, maar te bang zijn om ze omver te duwen.
De derde groep bestaat uit bangerds die een weg gevonden hebben om zich uit te drukken, voorbij (of dwars door) hun angst, en uit durverds die hun angst onder ogen durven te komen. Deze groep beweegt zich dwars door alle hekken heen alsof ze niet bestonden. Deze groep wordt groter en maakt de wereld mooier. Maar nog te vaak worden hun plannen overgenomen door durverds die net te hard schreeuwen en bangerds die de boel dicht willen spijkeren.
Ik ben een bangerd, allergisch voor hekken. Toch heb ik me tot nu toe nog door veel te veel hekken tegen laten houden.
Twitter heeft mij een mogelijkheid gegeven om direct contact te krijgen met de derde groep.
Dankzij hen heb ik in 2011 een paar hekken voor me zelf omver geduwd.
Ben ik er?
Nee.
Het bangerd zijn blijft altijd een beetje aan me kleven. Het durverd willen zijn ligt op de loer. Geen goede stap voor mij omdat ik me zelf dan voorbij loop.
Dus mijn wilde plannen toetsen op wat ik écht wil.
En wat ik echt wil is de hekken weg.
Ruimte voor wie we echt zijn.
Want onder dat laagje dat van ons een durverd of en bangerd maakt, behoren we allemaal tot de laatste groep: mensen die niet uit angst, maar uit liefde contact maken.
.
