Opstanding

Morgen gewoon opstaan. Doorgaan Relativeren.

Soms heb je daar een grote broer voor nodig (en Ewa en Steven en Mariska en Henk), dank je.

Mijn vaderrol weggooien als een slang zijn huid. Geen ideale vader als verpakking waar ik mezelf in kan verstoppen.

Vader blijven en daar het beste van maken. Omdat mijn kinderen dat verdienen.

En ikzelf sta stil bij mijn steeds kalere ik. Weer omhulsels afgeschud. De keizer zonder kleren. Ik zoek of er nog wat van te houden valt. Ja, zeg ik tegen mezelf. Ik neem mijn hand en loop verder.

Ik voel me niet opeens juichend blij. Ik heb een flinke kater, en voel me bont en blauw.

But I’ll live.

anker kwijt

bijzonder einde van de 40 dagen, want het is ook echt een einde

ik stop voorlopig   
klap in mijn gezicht gehad en anker kwijt, dus voorlopig geen energie om hier te schrijven.

hoe therapeutisch ook, dit is groter dan dit blog

aanvaring met mijn dochter, ontdekt dat ik volstrekt faal als vader

en dat was mijn enige houvast bij al mijn ups en downs.  een goede vader zijn  kan ik tenminste nog wel, dacht ik.

Alle grond onder mijn voeten weg

mijn dochter heeft liefde en begrip nodig en vooral dat laatste ervaart ze niet van mij

sterker nog, ze heeft zich er al bij neergelegd dat dat thuis niet te halen is

ik heb mezelf voor de gek gehouden al die tijd

het klinkt dramatisch en op dit moment voelt het nog dramatischer

zo voelt een stille zaterdag, ik heb alleen niet het idee dat er morgen al een opstanding plaats zal vinden.

in de tussentijd weinig zin om over ditjes en datjes te schrijven, want al het andere voelt nu als verschrikkelijk onbelangrijk, mijn financiële situatie, maar ook alle mooie dingen die ik kon bedenken

ik weet niet wanneer ik terug ben

hardlopen

Ik heb ooit 10 kilometer achter elkaar hard kunnen lopen. Voor mij was dat destijds enorm veel. Ongelofelijk veel. Ik ben geen atleet, verre van dat.

Nu lijkt het weer ongelofelijk veel. Al meer dan een jaar niet hard gelopen. Want opnieuw beginnen is weer klein beginnen. En met dat grote verschil tussen die 10 kilometer en de eerste paar passen, is de motivatie moeilijk te vinden.    Meer lezen over hardlopen

Jij en ik, wij zijn de samenleving

Het grootste cadeau dat we elkaar kunnen geven:

Ik zie je

en

Jij beweegt iets in mij

De grootste straf:

Ik zie je niet, je laat me koud

En daar is geloof ik eigenlijk alles mee gezegd. Is dat niet de betekenis van het samen leven? Is dat niet de manier waarop wij de samenleving vorm moeten geven?

Het is mijn persoonlijke opdracht: jou te zien, voelen wat jij in mij laat bewegen, en dat teruggeven.

En op dit blog doe ik precies het omgekeerde. Mezelf laten zien, jou bewegen.

Ik denk dat dat het is waar bloggen om gaat. We zijn elkaars spiegel.

Ik denk dat het ook de achtergrond was van mijn oproep: wordt vriend met je vijand

Want het schreeuwen komt voort uit niet gezien worden. Wat kun je anders als je voelt dat jij nergens toe doet?

Als we de ander willen zien, stoppen we het geschreeuw, en creeëren we de stilte voor ontmoeting.

(Goh, het is een complete paas-preek geworden, sorry!)

Verwachting

katjes

 

Ik kijk de bladeren hun knoppen uit,

en tegelijk duw ik ze terug.

Ik wil weten hoe mijn boek af loopt

maar niet dat het uit is.

Ik wil zeggen dat dit moment voor altijd is

maar dan is het al voorbij.

Ik wil dat de pracht van vergankelijkheid

voor altijd blijft duren.

Verliefd op de verwachting,

gevangen in het straks,

duw ik mezelf voor mij uit.

Misschien moet ik een keer omkijken

naar het nu.

 

Jij hebt het gedaan

Er is iets vreemds aan de hand.

Ik weet nog niet wat het is, dus ik begin maar gewoon te schrijven. Dat heeft al eerder geholpen. (Heb ik afgekeken van Peter Pellenaar)

Ik merk nu voor het eerst dat ik loop te zoeken naar iets om over te bloggen. Dat las ik eerder op andere blogs, maar ik had daar zelf nooit zo’n last van. Toen ging ik me af vragen wat de oorzaak van was van die writersblock, en ik ben tot de conclusie gekomen dat jij de schuldige bent.     Meer lezen over Jij hebt het gedaan

Blij

Eerst maar eens de voordelen van arm zijn:

Met stip op één:  Ik krijg niet de kans om mijn kinderen te verwennen. Ze zijn blij met wat er wel is: zelfgebakken haantjes met palmpasen bijvoorbeeld. Trots op zelfverdiende en zelf gespaarde laptops. Ze weten wat ze zelf kunnen. Kanjers, zijn het!

Genieten van alle mooie dingen in het leven. Zon is gratis, prachtige wolken zijn gratis. Wandelen kost niks. En een kopje koffie thuis in eigen tuin is net zo lekker als die op een terrasje.

We hebben nu 3 weken de NRC voor een tientje (of zo, af en toe iets geks doen kunnen we nog). Als ik die krant lees ben ik blij.

En als ik alle discussies lees, alle relativerende commentaren, voel ik me een blij mens. Blij dat ik met mijn 50e me nog ergens druk om kan maken. Blij dat ik denk dat ik de wereld iets beter kan maken, hoe lang het ook duurt, hoe klein het ook is.

Blij dat ik niet ingezakt ben, dat mijn leven nu nog steeds elke dag spannend is. En hoewel niet alle spanning leuk is, voel ik dat ik leef.

Blij dat ik een manier heb gevonden om mijn gedachten te lezen.

Blij dat ik mooie mensen vind waarvan ik de gedachten kan lezen.

Blij dat ik me nog steeds kan verbazen en verwonderen.

Blij dat ik er niet al ben, maar bezig ben er te komen. Als ik er ooit ben zal ik zeggen dat de reis leuker was.

Blij dat ik dingen achter me kan laten, op zoek naar nieuwe dingen.

Een leven zoals een leven moet zijn, eigenlijk.

 

En nog een laatste:

ga bloggen: dan wordt je rijk!  Weinig dingen die ik doe, geven mij meer voldoening dan bloggen.

schrik en verdriet

Het begint leuk, een hoortest voor mijn CI’s in het ziekenhuis Utrecht.

losse woordjes: 98%

zinnen: 100%

Maar dat is wel heel relatief. Een mevrouw op CD die heel rustige en goed articulerend woorden en zinnen zegt. Zonder enige ruis op de achtergrond. Dat zegt dus heel erg weinig voor horen in dagelijkse situaties. Toch leuk, zo’n score.

En dan de schrik. Het overkomt me een paar keer per jaar. En het blijft een klap die ik lichamelijk voel.

“Onvoldoende saldo”, zegt de parkeerautomaat. En ik was al bezig met de 2e rekening. Geld op. De 24e komt het salaris pas. Dat is drie weken overbruggen. Geld terugstorten van de spaarrekening, waar net weer een klein beetje op stond. Gelukkig stond er op één van beide pasjes nog iets op de chipknip.

Begin van het jaar teren we altijd nog een beetje op mijn 13e maand. Straks, in mei is er het vakantiegeld, in augustus iets terug van de belastingdienst, in september een verrekening van reiskosten. Dit blijft de moeilijke periode (de autobeurt moet nog betaald, en de oudste twee hebben hun verjaardagscadeau nog niet). Vorig jaar een kar vol met paasboodschappen in de supermarkt achter moeten laten.

Sacha, die ver was in een solliciatieprocedure heeft twee weken geleden gehoord dat ze toch anderen kiezen (opleiding + baan in de thuiszorg). Dus voorlopig geen aanvulling op mijn salaris. (Was écht leuk geweest, als die 1 april grap geen grap was)

Het soort zorgen waar ik buikpijn van krijg, een paar keer per jaar. We redden het. We redden het zo al jaren. Het is zelfs erger geweest. En het wordt ooit beter.

Maar de domper is nu zeer aanwezig. Het lukt dus ook niet om over iets anders te schrijven. Vandaar dit larmoyante stukje.

Kijken of we snel genoeg geld van de spaarrekening krijgen om de paasboodschappen te doen.

Maar nu dus gewoon even een dip. Energie weggezogen.

Wat blijft knagen is dat ik me er een beetje mislukt door voel. Verkeerde keuzes gemaakt ooit. Nooit echt iets met mijn talenten gedaan (en wat zijn die dan wel?). Want als ik het allemaal wel goed deed, zou zich dat toch ergens moeten terugbetalen. Toch?

Vanavond maar een heel hard meelezen met #blogpraat.

 

Geld verdienen met mijn blog

#Blogpraat behandelde dit laatst nog.

En nu ben ik afgelopen week benaderd.

Door Advanced Bionics, de fabrikant van mijn CI’s

Ik ben namelijk de eerste die in het onderzoek zit dat moet bewijzen dat 2 CI’s beter horen dan 1.

Ik zit nu aan het eind van de revalidatieperiode. Of ik wat belevenissen wil schrijven op mijn blog. Ik krijg zelfs een draadloze oplossing om naar podcasts te luisteren. Weg met die lastige draadjes. Of ik dat dan ook wil laten zien.

Ik ga geld verdienen met mijn blog. Niet te geloven! Ik heb het hard nodig.

Maar nu het probleem: Ik moet dan eigenlijk ook weghalen dat mijn muziek bagger klinkt. Dat hebben ze nog niet ontdekt. Ze hadden wel al die muziek gezien, en vonden het juist geweldig dat ik er over schreef, als CI-drager. Misschien moet ik niks zeggen, en het gewoon laten staan. Ik twijfel nog.

In ieder geval ga ik wel ja zeggen. Er hoeft niet eens een link op mijn blog. Alleen maar het merk noemen als ik over mijn CI’s schrijf. Dat is nog wel te doen. En ik heb het geld heel erg hard nodig. (€500,- per maand!)