Het begint leuk, een hoortest voor mijn CI’s in het ziekenhuis Utrecht.
losse woordjes: 98%
zinnen: 100%
Maar dat is wel heel relatief. Een mevrouw op CD die heel rustige en goed articulerend woorden en zinnen zegt. Zonder enige ruis op de achtergrond. Dat zegt dus heel erg weinig voor horen in dagelijkse situaties. Toch leuk, zo’n score.
En dan de schrik. Het overkomt me een paar keer per jaar. En het blijft een klap die ik lichamelijk voel.
“Onvoldoende saldo”, zegt de parkeerautomaat. En ik was al bezig met de 2e rekening. Geld op. De 24e komt het salaris pas. Dat is drie weken overbruggen. Geld terugstorten van de spaarrekening, waar net weer een klein beetje op stond. Gelukkig stond er op één van beide pasjes nog iets op de chipknip.
Begin van het jaar teren we altijd nog een beetje op mijn 13e maand. Straks, in mei is er het vakantiegeld, in augustus iets terug van de belastingdienst, in september een verrekening van reiskosten. Dit blijft de moeilijke periode (de autobeurt moet nog betaald, en de oudste twee hebben hun verjaardagscadeau nog niet). Vorig jaar een kar vol met paasboodschappen in de supermarkt achter moeten laten.
Sacha, die ver was in een solliciatieprocedure heeft twee weken geleden gehoord dat ze toch anderen kiezen (opleiding + baan in de thuiszorg). Dus voorlopig geen aanvulling op mijn salaris. (Was écht leuk geweest, als die 1 april grap geen grap was)
Het soort zorgen waar ik buikpijn van krijg, een paar keer per jaar. We redden het. We redden het zo al jaren. Het is zelfs erger geweest. En het wordt ooit beter.
Maar de domper is nu zeer aanwezig. Het lukt dus ook niet om over iets anders te schrijven. Vandaar dit larmoyante stukje.
Kijken of we snel genoeg geld van de spaarrekening krijgen om de paasboodschappen te doen.
Maar nu dus gewoon even een dip. Energie weggezogen.
Wat blijft knagen is dat ik me er een beetje mislukt door voel. Verkeerde keuzes gemaakt ooit. Nooit echt iets met mijn talenten gedaan (en wat zijn die dan wel?). Want als ik het allemaal wel goed deed, zou zich dat toch ergens moeten terugbetalen. Toch?
Vanavond maar een heel hard meelezen met #blogpraat.