Ik kijk de bladeren hun knoppen uit,
en tegelijk duw ik ze terug.
Ik wil weten hoe mijn boek af loopt
maar niet dat het uit is.
Ik wil zeggen dat dit moment voor altijd is
maar dan is het al voorbij.
Ik wil dat de pracht van vergankelijkheid
voor altijd blijft duren.
Verliefd op de verwachting,
gevangen in het straks,
duw ik mezelf voor mij uit.
Misschien moet ik een keer omkijken
naar het nu.
Wat ben ik blij dat ik hier toch weer een klein beetje schuldig aan ben :).
Mooi!
prachtige wot! mooi gedicht en zo waar!
vind ik leuk
Erg mooie #WOT!
mooi!!! ik vind dit mooi!
Een echte Voerman, prachtig geschilderd met intense kleuren! Meer!
Je roept iets heel moois op. Als we leven in de verwachting leven we niet echt in het nu. Is het nu te saai, te voorspelbaar, te echt? En toch, dat boek lezen we nu, dat verliefdheidsgevoel ervaren we nu. Misschien dat we zo graag in het nu leven dat we ook de toekomst met onze verwachtingen en het verleden met onze herinneringen in het nu willen transformeren. Ik neem je gedicht nu graag met me mee, als herinnering en als verwachting voor later.