Je bent niet lui hè?
Want ik moet mijn antwoord wel een beetje op bouwen.
Om het te snappen moet je de 6 stappen van een goed gesprek kennen.
Die heb ik in 6 blogs behandeld, maar ik zal hier een korte samenvatting voor je geven.
Met een plaatje erbij.
Goed?
Komt ie:
Het gesprek kent 6 stappen. (1, 2 en 3 is als jij spreekt. 4, 5 en 6 is als jij luistert)
1. uitdrukken, laten zien wie je bent, zeggen wat op je hart ligt
2. beïnvloeden, de ander raken, iets teweeg brengen bij de ander
3. effect, beseffen dat wat jij zegt en doet, effect heeft, vaak anders dan wat jij bedoelde
4. Erkennen, de ander zien voor wie hij is, snappen en erkennen wat hij zegt
5. Open staan, dat wat gezegd is ook echt binnen laten komen, niet veilig op een afstand blijven
6. Verwerken, dat wat binnen is gekomen tot dat van jezelf maken. (Of er alsnog afstand van nemen, ja dan pas.)
Ze zijn twee aan twee gekoppeld
Jouw ‘uitdrukken’ vraagt om mijn ‘erkennen’
Jouw ‘beïnvloeden’ vraagt om mijn ‘open stellen’
Het ‘effect’ dat jij ziet is mijn ‘verwerken’
En andersom:
Cuvelier schrijft terecht dat het geen zin heeft je af te vragen waar het begint.
Het is zelfs moeilijk te bepalen waar welke stap begint en eindigt. In een gesprek vloeit het in elkaar over.
De stappen worden opeens wel heel erg zichtbaar als het gesprek stokt:
Als je ik je niet erken, blijf jij hangen in jezelf uitdrukken. Je wordt steeds feller. Je gaat steeds harder roepen.
Als ik me niet open stel, voel jij geen verbinding met mij. Onze verhouding gaat scheef staan.
Als ik geen tijd neem om te verwerken wat je tegen me zegt, het me niet eigen maak, word ik jouw papegaai.
Als ik me niet duidelijk uitdruk, niet weet waar ik voor sta, hoe kun jij me dan erkennen? Dan wordt ik niet gezien.
Als ik niet probeer jou te beïnvloeden, dan hebben mijn woorden geen zeggingskracht voor jou.
Als ik geen rekening houd met het effect van mijn woorden, dan weet ik nooit of ze goed zijn aangekomen.
Al deze fouten zie ik in discussies op internet.
En deze twee nog het meest:
De vicieuze cirkel van het gemis aan erkenning.
We missen erkenning. (Dat voelen we niet alleen zo, dat is ook echt zo. Geen van de systemen in onze samenleving is gericht op het luisteren naar mensen.)
Dus gaan we schreeuwen. Maar omdat we niet beseffen dat het de erkenning is die we missen, laat staan dat we weten waar we erkend in willen worden, is ons schreeuwen vruchteloos. Dus krijgen we geen erkenning.
We liften mee met anderen.
Om er toch een beetje bij te horen, sluiten we ons aan bij groepen. En dan nemen we klakkeloos over wat anderen zeggen. We nemen niet de tijd om het ons eigen te maken. Zo worden we de papegaaien van internet.
En zo regelen we plaatsvervangende erkenning. Want nu hoeven we alleen nog maar de dingen te roepen waarvan we weten dat die in onze groep goed liggen. Kassa!! De likes en de RT’s stromen binnen. Instant erkenning (die snel opdroogt en steeds vaker gevoed moet worden). We hoeven de ander er niet meer voor te bereiken. De cirkel is gebroken, de afstand is gemaakt.
En de kloof wordt groter en groter.
Die kloof kan alleen gedicht worden door de discussie te stoppen en het gesprek te starten.
Door aandacht tijd en ruimte te geven aan de 6 stappen van het gesprek.
Alle 6.
Het maakt niet uit waar je begint.
Als je maar begint.
Dank.