Ontdekking van mij uit 1998.
Daarvoor gaf ik (voor het arbeidsbureau) trainingen sociale vaardigheid aan afgestudeerde Wageningers. Enthousiast volk, altijd leuk.
Maar toen ging ik in Den Bosch sollicitatietrainingen geven. Aan mensen die al heel lang een uitkering hadden. Ze kwamen daar niet omdat ze wilden. Ze waren daar omdat ze moesten. Lastig volk.
Lastige mensen
Ze hadden het opgegeven. Sommigen zelfs op advies van het arbeidsbureau zelf. Een man vertelde dat hij twee jaar geleden nog om hulp had gevraagd. Hij had te horen gekregen dat hij maar een hobby moest zoeken, of een hond moest nemen tegen de eenzaamheid. “En nu moet ik van dat zelfde arbeidsbureau verplicht meedoen met een sollicitatietraining, en zit mijn hond alleen thuis, die blaft vast de hele middag. Krijg ik weer ruzie met de buren.”
Dit was 1998. De arbeidsmarkt trok aan, en de politiek had beslist dat iedereen weer mee moest doen.
Hij was niet de enige die die er niets in zag, in die sollicitatietraining. Ik zag overal zware moedeloosheid. Een vrouw had alle doosjes pillen voor zich uitgestald die ze moest slikken voor haar kwalen. “Wat moet ik nou nog?”
Voor het eerst had ik een lastige groep voor mijn neus, in plaats van een enthousiaste.
Een groep die totaal niet wilde.
De weerzin was compleet. En dat is mijn geluk geweest, denk ik. Anders was ik in de val gelopen om met een enthousiast “kom op! iedereen kan als hij wil!” er tegen in te gaan.
In plaats daarvan heb ik de trainingsdoelen aan de kant gezet. Ik ben gaan luisteren naar de verhalen. Mensen die weg wilden heb ik gevraagd deze eerste bijeenkomst even af te wachten.
Prachtige mensen
Na de eerste bijeenkomst besloten ze allemaal te blijven. Omdat ze elkaars verhalen zo mooi vonden.
Ik ook. Het waren verhalen waardoor mijn respect voor deze mensen groeide. Wat hadden ze veel meegemaakt. En wat zag ik daar sterke mensen zitten.
Mensen die zich op hun eigen manier door tegenslagen hadden gevochten. Mensen die tegen de klippen op hadden gezorgd dat hun kinderen goed terecht waren gekomen.
Iemand die wat klusjes deed voor een voetbalclub, en intussen de voetballende jeugd opvoedde. “Want sommige jonge trainers hebben geen vat op ze”.
Een vrouw die niet alleen haar schoonmoeder op de gesloten geriatrische afdeling eten gaf, maar ook alle andere bewoners maar even hielp.
Prachtige mensen.
Sinds die groep heb ik nooit meer een lastige groep gehad. Sinds die groep zie ik overal mensen die ik bewonder. Als ik maar de tijd neem om ze te leren kennen. In mijn werk kan ik dat. In alle andere situaties leer ik dat steeds beter.
Wat ik nodig heb is ruimte.
Dat is wat er nodig is om het prachtige te kunnen zien.
Dat is wat we allemaal nodig hebben om ons prachtige zelf te kunnen zijn.
En de wil van anderen om het te kunnen zien, hoor ik iemand zeggen.
Die wil is er.
Ook die heeft ruimte nodig.
Hoe mooi lastige mensen kunnen zijn. http://t.co/7FjRoNfq
RT @marysjabbens: RT @jjvoerman: Hoe mooi lastige mensen kunnen zijn. http://t.co/oHV2cKqG
JJ, wat ben je toch een prachtig mens. Als meer mensen in deze samenleving wat meer zouden luisteren, zouden we ons allemaal beter voelen.
Ik word er ook een beetje weemoedig van, want ja: al die prachtige mensen zijn en blijven tegelijk ook moedeloze mensen. Het geeft me een gevoel van oneerlijkheid.
Hoe mooi lastige mensen kunnen zijn http://t.co/74ii4nTV door @jjvoerman
RT @jjvoerman: “De weerzin was compleet. En dat is mijn geluk geweest, denk ik”. http://t.co/EM3Y7rZj
RT @jjvoerman: “De weerzin was compleet. En dat is mijn geluk geweest, denk ik”. http://t.co/EM3Y7rZj
+1 “@marloesjufferma: Weer mooi blog. RT @jjvoerman “De weerzin was compleet. En dat is mijn geluk geweest, denk ik”. http://t.co/zImoydse”