lullen, lijm en olie

En toch mis ik het als slechthorende:

Loos lullen.

Kletsen zonder dat het ergens over gaat.

Die kletspraatjes zijn als lijm.

Het is wat mij met anderen verbind.

Zonder dat we heel diepzinnig iets hoeven te delen, is het maken van een grapje, het plaatsen van een loze opmerking de manier  om te zeggen: “ik ben er nog, jij bent er nog en we hebben iets met elkaar.”

Die kletspraatjes zijn smeerolie.

Om alles wat stroef loopt tussen mij en de ander te smeren.

Ik kan in al die tekst, alle misten en maren, hoewellen, desalniettemins, en trek-het-je-niet-aan’s kwijt. Klappen verzachten. Mijn onbedoelde onhandigheden verzachten.

Ik ben de lijm en de smeerolie kwijt.

Online kan ik met de lijm nog wel wat. Tweets die nergens over gaan, en toch bijzonder leuk zijn. Verbondenheid.

Die smeerolie werkt online juist helemaal niet. Veel te zwart op wit, al die tekst. Het staat er. En zeggen dat je het anders bedoelde is bijna onmogelijk, want dat roept nog meer misverstand op.

Te veel smeerolie en lijm is niet goed, dat is mijn winst.

Te weinig smeerolie en lijm,  is ook niet goed. Dat is mijn verlies.

Voordat ik andere manieren ga ontdekken om te lijmen en te smeren moet ik daar misschien eerst maar eens echt om rouwen.

oeverloos gelul

Ik gebruik soms een schrijftolk. Die typt met behulp van een speciaal toetsenbord alles wat er gezegd wordt. Als het een goede is, bijna op spreeksnelheid en letterlijk alles, ook de uh’s en de onafgemaakte zinnen.

Schreef ik gisteren.

Door die schrijftolk ontdekte ik nog iets.

Een schrijftolk typt heeeel snel. Maar toch loopt een schrijftolk altijd iets achter bij de spreker.

Dat betekent dat de schrijftolk bezig is met het typen van één zin, terwijl hij/zij luistert naar een andere zin.

Nu weet ik weer dat ik vroeger ook zoiets kon. Op feestjes kon ik een gesprek in het ene groepje volgen en tegelijk denken: in dat andere groepje hebben ze het over veel leukere dingen.

Dat is pas multitasken!

En goedhorenden doen dat dus de hele dag door! 

Goedhorenden kunnen dus het gelul van meerdere kanten tegelijk verwerken.

Oeverloos gelul in een handomdraai!

 Wat jammer dat ze zo’n prachtige vaardigheid als vanzelfsprekend ervaren.

Luisteren is voor mij niet meer vanzelfsprekend. Als ik naar je luister heb je letterlijk al mijn aandacht.

Ik stop waar ik mee bezig ben.

Ik kan niet eventjes deze zin af typen en alvast naar je luisteren.

Ik kan zelfs niet melk in mijn koffie doen en tegelijkertijd naar je luisteren.

Want bij mij is het alles of niets.

Nu kan ik heel stoer roepen:

Bij mij krijg je dus alles.

Ik luister tussen jouw regels door, vang ook op wat je niet zegt.

Ik draai er niet om heen en zeg waar het op staat.

Maar dat is helaas niet waar. Je krijgt soms ook niets.

Dan ben ik op.

Moe.

Te veel geluisterd.

Te veel bezig met iets anders.

en toch. . .

Wat het op levert is leren keuzes maken. Ik moet wel. Ik stoot mijn neus als ik die keuzes niet maak.

Wat het op levert is communicatie niet meer vanzelfsprekend vinden.

Daar is heel veel winst te behalen.

Winst die ik van plan ben te gaan oogsten, voor mezelf en voor anderen.

loos gelul

Ik gebruik soms een schrijftolk. Die typt met behulp van een speciaal toetsenbord alles wat er gezegd wordt. Als het een goede is, bijna op spreeksnelheid en letterlijk alles, ook de uh’s en de onafgemaakte zinnen.

Ik wilde een keer met behulp van de opgeslagen tolktekst *) notulen maken van een vergadering.

Dat doe ik nooit meer!

Ik moest vele schermen doorploegen voordat ik iets tegen kwam dat de moeite waard was om te notuleren.

Wat ongelofelijk veel woorden om zo weinig te zeggen!

Ik doe het zelf ook, merk ik. Als ik trainingen geef aan slechthorenden is er een schrijftolk bij, met scherm en beamer. Als ik achter me kijk zie ik het scherm vol lopen, nog voor ik ook maar iets zinnigs heb gezegd.

Inbinden, Jacob Jan!

Ik hoorde vroeger goed, en kan me niet herinneren dat ik daar ooit last van had, van dat vele praten. Pas nu ontdek ik hoe nietszeggend onze woorden vaak zijn.

Zoveel loos gelul, dat ik er van schrik.

En eigenlijk kan dit hele artikel ook zonder woorden. Kijk maar.

Hier staat het vervolg: oeverloos gelul

*) wel altijd toestemming vragen aan alle deelnemers of een tekst gebruikt mag worden. meestal wordt hij meteen gewist.

#WOT 20 Mode

Even een heel kort bericht om te schrijven dat ik eigenlijk al over mode geschreven heb.

Hier, vanmorgen. Mijn eigen woord (onvervaard) gekozen omdat Karin wat laat was met haar WOT.

Waarom dat toch over mode gaat?

1. Het gaat over mijn eigen weg gaan, los van elke mode.

2. Als ik een anagram maak, krijg ik MOED. Dat heeft veel te maken met onvervaard.

Verder heb ik niets met mode. Niet voor, niet tegen. Ik draag mode, omdat geen mode dragen niet kan. Ja het kan wel maar dat is dan juist weer modieus.

Onvervaard

Lekker ouderwets woord.

Past bij waar ik nu voor sta, want ik heb hardop uitgeschreven waar ik naar toe wil: een gebied dat ik op geen enkele kaart kan vinden.

Ik voel me een ouderwetse ontdekkingsreiziger. Ontdekkingsreizigers zijn onvervaard. Dat moet ik ook worden. Worden ja, want ik ben het nog niet.

Ik wordt bevangen door twee soorten angsten. Twee geheel tegenstrijdige:

  • de angst dat ik niets vind
  • de angst dat ik wel wat vind

De eerste angst wordt gevoed door iedereen die zegt: “Niet die kant op. Daar is niks.” Dat is lastig want er is dus niemand die ik de weg kan vragen. Er is ook niemand die het gebied in kaart heeft gebracht. Elke stap is zoeken. Elke stap is onzeker. Bij elke stap vraag ik me af: val ik niet van de wereld?

De tweede angst is dat ik, eenmaal aangekomen, erachter kom dat die “nieuwe” wereld al lang bewoond is. Dat maakt mij tot kolonialist. Want hoe mooi mijn streven ook, ik wil er wel mijn geld mee verdienen. Ik wil kunnen leven van het inzetten van mijn talenten. En ik wil dat doen door iets te creëren, iets neerzetten wat er nog niet is.

Onvervaard is voor mij, ondanks mijn angsten, stappen zetten, open zee kiezen. Durven varen op een innerlijk compas. Niet luisteren naar de mensen die me waarschuwen dat er niks is. Open staan voor alles wat ik tegen kom, dus ook alles wat er al is.

Dit is een blog in de serie “gehoord en gezien worden”. Ik deed 13 mei een oefening: schrijf uit wat je doel is in je leven. Daar kwam uit: Het is mijn doel om omstandigheden te scheppen waarin mensen écht gezien en gehoord worden. Ik houdt op dit blog mijn weg daar naar toe bij. Het help me om mijn gedachten te ordenen. Antwoorden te vinden op mijn eigen vragen. En het mooie is dat ik ondersteuning krijg van lezers, en ook antwoorden op vragen die ik nog niet eens gesteld had.

Tegenvredigheden

Uitersten kiezen mij als ontmoetingsplek

Meestal missen ze de afspraak

dan schiet ik de ene kant op, of juist de andere

want uitersten zijn ongeduldig, wachten niet keurig op de ander,

willen meteen aan de slag.

Maar soms ook zijn ze stipt op tijd

smoorverliefd, smelten ze voor elkaar.

Negen maanden later wordt dan een waarheid geboren

my purpose

Engelse titel, want ik weet net als Elja ook niet goed hoe ik dat woord moet vertalen.

Dit blog is een reactie op haar blog:

http://www.eljadaae.nl/iedere-dag-bloggen/je-purpose-vinden-als-persoon-en-als-professional/

Ik heb getwitterd dat ik het ook ging doen. Hier in wordpress.

Eén kleine verandering maak ik in de opdracht. Ik heb ooit een vergelijkbare opdracht gedaan. Bij die opdracht schreef je ook op wat je interne criticus te melden had. Daar niet naar luisteren zorgt er namelijk voor dat ie steeds harder gaat roepen. Zijn opmerkingen toelaten betekent dat het venijn er uit gaat.

Ik weet niet waar (en of) dit gaat eindigen. Als je niet van lange onsamenhangde stukken houdt, moet je dit blog overslaan.

KOMTIE

Ik ben mezelf en kan anderen helpen om zichzelf te zijn.

Je bent niet jezelf, als het spannend wordt kruip je onder een steen, of je gaat pleasen. Je bent er van overtuigd dat niemand op dat zelf van jou zit te wachten.

Maar steeds als ik daar uit stap gebeuren er de meest prachtige dingen. En ik stap er steeds vaker uit.

Dat is heel mooi voor jou, maar waarom zou een ontdekking die jou vreugde geeft meteen een missie moeten zijn om daar anderen in te laten delen? Waarom geniet je er niet gewoon van? Wat heeft dat te maken met jouw purpose?

Als ik mezelf ben en blijf, zet ik daarmee processen in gang waardoor er een diepere waarheid naar boven komt. Mensen komen in contact met die waarheid. Er gaat iets resoneren, en er ontstaat een mooiere energie.

Ho! stop eens even met die spirituele new-age taal. Je gaat wazig worden. Als je dat doet lopen mensen nou juist hard weg. En de mensen die naar je toe lopen zijn evengrote zweverds als jij. Kunnen jullie samen lekker wentelen in mooie energie. Wordt de wereld daar beter van?

Als ik mezelf blijf en dus niet mee ga in de twijfel en de angst open ik deuren. Mensen hoeven niet meer terug te vallen op verdedigingsmechanismes en er ontstaat echt contact.

Ga verder want dit is nog te bedacht, PS je hebt intussen mijn aandacht.

ahum… vreemd… de tranen komen nu van de woorden van mijn criticus…

Het is mijn purpose om omstandigheden te scheppen waarin mensen écht gezien en gehoord worden.

Hoe ga je dat dan doen?

ssssstt  niet nu. dat is voor later. laat dit eerst eens bezinken.