Ik ben haar

Flarden songteksten.

Quotes uit films.

Ze zweven altijd in mijn hoofd. Ze gaan aan de haal met alles wat ze daar vinden. Herinneringen die elkaar nog niet kenden gaan intieme relaties aan, en zo worden er nieuwe herinneringen geboren van gebeurtenissen die ik nooit heb meegemaakt.

Mijn hink-stap-sprong serie gaat daar over. Lees deze bijvoorbeeld eens. Klik voor deze keer nu een wel op die link, ze behoren tot de mooiste blogs die ik schreef: http://jacobjanvoerman.nl/hink-stap-sprong-3-quotes-and-more/

Casablanca komt langs. De film die zo veel anderen inspireerde. Zo ook Al Stewart.

On a morning from a bogart movie
in a country where they turn back time
you go stroling through the crowd like Peter Lorre
contemplating a crime
 

 

She comes out of the sun in a silk dress
running like a watercolour in the rain

Deze mysterieuze vrouw dwaalt al sinds 1976 in mijn hoofd. Ik zag haar later vaak terug in films. De onnavolgbare quirky vrouw, die je wakker kust uit je grijze bestaan.

Don’t bother asking for explanations
she’ll just tell you that she came
in the year of the cat

She doesn’t give you time for questions
as she locks up her arm in yours

Een maand geleden luisterde ik er weer naar, en de tranen stroomden over mijn wangen. Zij, die ik onbereikbaar buiten me had geplaatst bleek in me te wonen.

Zij is mij.

Ik ben haar.

Emma in real life

Ik ben weer op school.

Spannend en fijn.

Donderdag eerst met mijn collega’s, een studiedag. Fijn, mijn hoofd weer gevuld met waar het om gaat op school. Samen zorgen dat het een fijne plek is voor de kinderen. Ook onze school is in transitie, en ook dat is een spannend proces.

En vrijdag had ik vooral een hele gave dag.

“Hee Jacob Jan, dat zijn meisjeskleren die je draagt! Is dat ergens voor?”

Alle kinderen zijn geïnteresseerd als ik het ze vertel. Sommige kinderen reageren zelfs enthousiast omdat ze het gaaf vinden als iemand zichzelf durft te zijn.

Een meisje komt speciaal naar me toe om te zeggen dat ze me mooi vindt zo.

En een paar kinderen vragen hoe ik ga heten.

Emma.

Vier jaar geleden maakte en speelde ik een theaterstuk, Spiegels. Rode draad was het verhaal van Natka, gebaseerd op een meisje dat ik ooit een anti-spijbel training gaf.  Ze was een schitterende, eigenzinnige, sterke meid. Ik gaf haar een introverte vriendin als tegenspel. Dat werd Emma, en ze was gebaseerd op mezelf.

Ik schreef mezelf vier jaar geleden dus al als vrouw, en gaf me mijn naam.

Ik heb op school alleen maar fijne reacties gehad, ook van ouders.

Maar alle reacties zijn goed. Ook kinderen die aangeven dat ze erg moeten wennen. Dat is oké, Ik moet zelf ook wennen.

Ik heb met school afgesproken dat ik na de zomervakantie helemaal Emma ben. Ook ik alle communicatie. Tot die tijd gaan we wennen.

En ook na die tijd zal er Jacob Jan en “hij” gezegd worden. En ook dat is oké. Ik ben niet van de genderpolitie. Ik word blij van Emma en “zij”. Maar niet ongelukkig van “Jacob Jan” en “hij”.

 

Ik kan mezelf nu toestaan. Ik kan het alleen niet met droge ogen.

Dat niet-goed-genoeg-zijn dingetje, daar wil ik het nog even over hebben.

Die ken ik natuurlijk al heel lang.

Ik heb er al heel wat potjes mee gevochten. Vele rondes heb ik zo op punten gewonnen. Er waren steeds meer dingen waarvan ik het niet erg vond om niet goed genoeg in te zijn. Want ik hoefde per slot van rekening niet overal goed in te zijn, toch? Ha!

En toen lukt het me zelfs om ruiterlijk fouten te maken in de dingen waar ik wel graag goed in wilde zijn. Want fouten maken is op weg zijn, toch? Groei-mindset en zo. Ha!

Ik maakte zelfs deze quotbirdy

En toch.

Tot voor kort besefte ik niet hoe diep, dieper diepst dat gevoel zat.

 

Dat ik kennelijk fouten mocht maken omdat ik nog aan het leren was.

Dat ik kennelijk ooit goed genoeg zou zijn, maar dat ik nu op weg was.  En dat dat oké was om op weg te zijn. De reis is belangrijker dan het doel, en zo. Ha!

Maar nu!

Nu voelde ik dat er helemaal geen “op weg” bestaat.

Ik ben er al.

Dat proces is helemaal niet lineair. Het is nooit af.  Er is geen begin, er is geen eind. Ik hoef niet te groeien. Ik mag zijn. Ik ben precies goed. Die fouten zijn helemaal geen fouten.

Allemaal dingen die je met je hoofd kunt snappen en bedenken. Waarmee je jezelf gerust kunt stellen.

Die prachtige je-mag-er-zijn momenten waren helemaal echt. Daar was niets bedachts aan.

De troostende armen van mijn interne fan zijn ook nog steeds echt.

En toch.

Was er kennelijk nog iets . .

iets van . .

ja, dat is mooi, maar niet voor jou

en als ik dan voelt dat het tóch voor mij is,

dat  vrouw zijn bijvoorbeeld,

De eerste welkom die ik voelde was dat het er mocht zijn: Ik voel me een vrouw, ik ben transgender, ik hoef dat niet te verstoppen.

Goed voor een hele nacht huilen.

En dan toch nog het gevoel dat ik een vrouw met zijwieltjes ben.
Net echt, maar not the real thing. Ik mag me een beetje opleuken, er mee spelen en that’s it.

In de categorie: leuk, maar niet voor jou.

En steeds als ik voel dat het wél voor mij is, houd ik het niet droog. De tranen zijn er direct, en als ik door adem blijven ze komen ook.

Ik kan mezelf nu toestaan. Ik kan het alleen nog niet met droge ogen.

Dat.

poeh, wat had ik een hoop woorden nodig om hier te komen.

Enne, ik vermoed dat die ‘nog’ uit die zin moet:

Ik kan mezelf nu toestaan. Ik kan het alleen niet met droge ogen.

Even stilstaan

Ik ben ruim een week thuis. Tijd om mijn proces goed te voelen. En om te voelen wat het doet met mijn omgeving.
Dat mijn vrouw-zijn nu pas naar buiten is gekomen, komt doordat ik mij liet bepalen door mijn omgeving.
Daar mee stoppen is niet hetzelfde als geen rekening meer houden met mijn omgeving.
Maar dat rekening houden is iets dat ik opnieuw moet leren. Volgens mij de grootste les van iedereen: jezelf zijn in verbinding met de ander (die heb ik van Xandra)

Zo ook op mijn school. Die gave school waar iedereen zichzelf kan zijn, dus ik ook. Maar ook die school heeft een omgeving. En ook die verbinding hebben we te maken en houden.

Daarom ben ik woensdag bij een coach geweest. Een ervaringsdeskundige die weet hoe je je omgeving mee neemt in je proces. Want natuurlijk ga ik sneller dan mijn omgeving. Volgende week woensdag komt hij op school, om te zien hoe we het daar zorgvuldig aan pakken: mezelf zijn in verbinding met mijn omgeving.

En dan kan ik weer op de vloer zijn. Ik kan daar alleen zijn als mezelf. Mijn coach heeft geholpen met het terug krijgen van mijn vertrouwen. Ik was bang dat mijn transitie me zo in beslag zou nemen dat ik de kinderen niet meer zou zien. Hij zei dat het niet anders kon dan dat die transitie me in beslag neemt. Maar hij gaf me ook een handvat om te weten wanneer ik daardoor het contact met anderen mis. Met dat handvat durf ik de vloer weer op. Ik heb er ook weer zin in.

een vent in een jurk

Een maand geleden was ik er nog bang voor.

De ‘real-life’ fase van het transitie traject. Ik moet dan een jaar als full time vrouw leven. Ik kocht een jurk, trok hem aan en zag in de spiegel een ‘vent met jurk’. Bah. Dat ga ik niet trekken, dacht ik. Dat gaat het einde worden van mijn reis.

En vandaag liep ik met jurk door Utrecht. In en uit de trein op mijn eigen station Wijchen. Zelfs op hakken. Geen greintje gêne. Sterker nog, het voelde goed. Mens wat gaat dit snel, en wat vallen er een barrières.

Er is in korte tijd veel met me gebeurd.

  • Ik vind shoppen opeens leuk.
  • Iemand zei dat ik mooie benen had, en voor het eerst kon ik over mezelf denken in termen van mooi.
  • Ik wordt ‘girl’ genoemd in een bericht en reactie, en het komt heel erg binnen.
  • Ik huil.
  • Ik durf van me te laten houden. Poeh! En dat is een grote. Van mezelf houden dat durfde ik al. Maar dit . . . toestaan dat iemand lief voor me is. En dan tot de ontdekking komen dat het eigenlijk juist heel erg bij me past: gekoesterd worden. (help, dit hardop schrijven is rete-eng!!)

Er sneuvelen mindsets waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden!

Ik ben er niet meer bang voor, die passabiliteit (dat betekent: kun je zo voor vrouw door gaan). Ik zal waarschijnlijk nooit echt passabel worden, en het interesseert me niet. Ik ga namelijk wel helemaal ik worden. Dan zien ze maar de vent in mijn vrouw. Die is er ook.

Misschien kom ik ergens in het midden uit, maar nu eerst ruim baan voor die vrouw!  En het zit ook verrassend lekker, rokken en jurken. En ik ben dol op leggings.

 

Dank dat jullie er zijn

Nog maar een keer, het belang van bloggen.

Je zou op facebook en twitter moeten kijken naar de racties op mijn vorige blog.

Ontroerend en hartverwarmend.

Lieverds, door jullie heeft dit er mogen zijn. Ik heb via mijn blog zulke fantastische mensen om me heen verzameld dat ik steeds meer mezelf kon zijn.

Ik zit intussen op een werkplek, waar het mijn werk is om mezelf te zijn.

Lieve vrienden, lieve collega’s (dat is dubbelop).

Dankzij jullie kon ik dit voelen. Dankzij jullie durf ik het aan.

Ik hou van jullie.

Weet ik weer, ik moet soms springen

Vijfenvijftig jaar worden en nooit van je lichaam houden. Ik was het één na laatst gekozen jongetje bij gym. Het laatst gekozen jongetje had tenminste nog zelf geaccepteerd dat hij niet van zijn lichaam hield. Ik hield zelfs dat krampachtig verborgen.

Te ielig als kind, te blubberig als volwassene. En toen ging ik fietsen naar mijn werk, vaak en ver. Ik viel af, en kwam in de wereld van gezond doen. Ik ging koud douchen. Toen ik de douche uit stapte en mijn koude lijf voelde, was het alsof ik een vreemd lijf streelde, en het voelde goed.

Ik viel ruim 10 kilo af, maar mijn mannenborstjes verdwenen niet. Ik pakte ze in mijn hand, en het voelde goed, en dat mocht niet. Schaamte schoot omhoog. Maar op een of andere manier kon ik die weer laten zakken. Wat nu als dit niks is om me voor te schamen. Wat betekent dat? Een groot welkom stroomde door mijn lijf. Ik voelde me gelukkig en ook hevig verward.

Ik bezocht een transgenderforum en las. En huilde. En las. En huilde.

De eerste dominosteen was aangetikt. Alle momenten uit mijn verleden schoten voorbij. Ik had wél al vaker vrouw willen zijn. Heel jong al. Ik had kennelijk besloten dat het niet kon zijn. Voor anderen ja. Voor mij verboden toegang. En steeds weer heb ik die gedachten met de snelheid van het licht van me af geduwd. Nu stroomden ze één voor één binnen, en ik mocht ze verwelkomen.

(Ik schreef ooit al eens over een vervelende ervaring als jongen)

(uit mijn gedichtenschriftje, toen ik ongeveer 12 was)

De vraag: “Mag dit er zijn?” werd met zo’n groot JA beantwoord dat ik me overweldigd voelde. Contact met mijn innerlijke fan voelt ook zo. Maar nooit voelde ik het zo compleet, met mijn hele lijf. Ik voel me heel.

Er volgde een fantastische week. Een week waar ik gesprekken had op het transgender forum. Een week waarin ik dierbaren apte, dm’de en mailde. Een week waar ik het mijn collega’s vertelde. En allemaal reageerden ze zoals ik verwacht had: ze deelden mijn vreugde. Ik heb de afgelopen jaren heel erg mooie mensen om me heen verzameld. Een collega zei: “dat is ook waarom het er nu kan zijn.”

Ik vertelde het Sacha, en die bleef overeind. Wat een krachtige vrouw is dat. Zaterdag 14 januari vierde ik mijn verjaardag, en waren alle kinderen thuis. Ook zij reagereerden fantastisch.  Maandag 16 januari ging ik naar de huisarts voor een verwijzing naar het transgenderteam van het VUMC.

Ik ga het traject aan omwille van het proces. Niet omwille van de uitkomst. Dat laat ik los. Ik heb de winst al binnen. Ik voel me heel, en ik houd zelfs van mijn lichaam.  Toch is er een verlangen om een vrouwenlichaam te hebben, tamelijk hevig zelfs. En ook dat mag er zijn. Maar het is een verlangen dat misschien niet per se uit hoeft te komen. En ook dat weet ik niet zeker. Transgenders op het forum hebben me verteld dat daar nog verandering in kan komen. Ik zie het wel. Ik heb vertrouwen in het proces.

Toch even zoeken naar foto’s van vroeger:

 

(beetje lelijk geretoucheerd)

Hmm. Toen was ik misschien nog wel “passable” geweest.

 

Ik huil voor iemand

alsof ik haar nooit heb gekend

Toch keek ze door mijn ogen

voelde wat ik niet kon voelen

En ik deed voor haar

en tegen haar

de dingen die nu pas van ons samen zijn

Ik huil voor haar

voor alles wat ze miste

en voor mij die haar zo nodig had

 

 

April/mei  verwacht ik de intake bij het transgenderteam in het VUMC