Vijfenvijftig jaar worden en nooit van je lichaam houden. Ik was het één na laatst gekozen jongetje bij gym. Het laatst gekozen jongetje had tenminste nog zelf geaccepteerd dat hij niet van zijn lichaam hield. Ik hield zelfs dat krampachtig verborgen.
Te ielig als kind, te blubberig als volwassene. En toen ging ik fietsen naar mijn werk, vaak en ver. Ik viel af, en kwam in de wereld van gezond doen. Ik ging koud douchen. Toen ik de douche uit stapte en mijn koude lijf voelde, was het alsof ik een vreemd lijf streelde, en het voelde goed.
Ik viel ruim 10 kilo af, maar mijn mannenborstjes verdwenen niet. Ik pakte ze in mijn hand, en het voelde goed, en dat mocht niet. Schaamte schoot omhoog. Maar op een of andere manier kon ik die weer laten zakken. Wat nu als dit niks is om me voor te schamen. Wat betekent dat? Een groot welkom stroomde door mijn lijf. Ik voelde me gelukkig en ook hevig verward.
Ik bezocht een transgenderforum en las. En huilde. En las. En huilde.
De eerste dominosteen was aangetikt. Alle momenten uit mijn verleden schoten voorbij. Ik had wél al vaker vrouw willen zijn. Heel jong al. Ik had kennelijk besloten dat het niet kon zijn. Voor anderen ja. Voor mij verboden toegang. En steeds weer heb ik die gedachten met de snelheid van het licht van me af geduwd. Nu stroomden ze één voor één binnen, en ik mocht ze verwelkomen.
(Ik schreef ooit al eens over een vervelende ervaring als jongen)
(uit mijn gedichtenschriftje, toen ik ongeveer 12 was)
De vraag: “Mag dit er zijn?” werd met zo’n groot JA beantwoord dat ik me overweldigd voelde. Contact met mijn innerlijke fan voelt ook zo. Maar nooit voelde ik het zo compleet, met mijn hele lijf. Ik voel me heel.
Er volgde een fantastische week. Een week waar ik gesprekken had op het transgender forum. Een week waarin ik dierbaren apte, dm’de en mailde. Een week waar ik het mijn collega’s vertelde. En allemaal reageerden ze zoals ik verwacht had: ze deelden mijn vreugde. Ik heb de afgelopen jaren heel erg mooie mensen om me heen verzameld. Een collega zei: “dat is ook waarom het er nu kan zijn.”
Ik vertelde het Sacha, en die bleef overeind. Wat een krachtige vrouw is dat. Zaterdag 14 januari vierde ik mijn verjaardag, en waren alle kinderen thuis. Ook zij reagereerden fantastisch. Maandag 16 januari ging ik naar de huisarts voor een verwijzing naar het transgenderteam van het VUMC.
Ik ga het traject aan omwille van het proces. Niet omwille van de uitkomst. Dat laat ik los. Ik heb de winst al binnen. Ik voel me heel, en ik houd zelfs van mijn lichaam. Toch is er een verlangen om een vrouwenlichaam te hebben, tamelijk hevig zelfs. En ook dat mag er zijn. Maar het is een verlangen dat misschien niet per se uit hoeft te komen. En ook dat weet ik niet zeker. Transgenders op het forum hebben me verteld dat daar nog verandering in kan komen. Ik zie het wel. Ik heb vertrouwen in het proces.
Toch even zoeken naar foto’s van vroeger:
(beetje lelijk geretoucheerd)
Hmm. Toen was ik misschien nog wel “passable” geweest.
Ik huil voor iemand
alsof ik haar nooit heb gekend
Toch keek ze door mijn ogen
voelde wat ik niet kon voelen
En ik deed voor haar
en tegen haar
de dingen die nu pas van ons samen zijn
Ik huil voor haar
voor alles wat ze miste
en voor mij die haar zo nodig had
April/mei verwacht ik de intake bij het transgenderteam in het VUMC
Lieve Jacob Jan,
Ik vind je nu -indien mogelijk- een nog mooier mens. Hoe puur en open sta je in het leven. En hoe moedig dat je met de wereld deelt wat je zo bezig houdt.
Ik ben trots op je en zie je als een grote inspiratie en voorbeeld.
Liefs, Linda
Wat een mooi bloggen heb je geschreven. Alles staat er in zoals het is. En al gaat er vast nog heel veel komen – je bent er al!
Dank voor het delen.
Dank dat je bent wie je bent.
Zo mooi puur
Zo mooi
Zo puur
Zo…..jij
Je bent een prachtmens! Wat ben ik gelukkig dat ik jou als vriend telkens wat meer mag kennen. ❤
back at you!
Veel succes met het proces en het eindresultaat.
Bemoedigende groet,
dank, voelt goed!
Jeetje.
ja he?
Jacob-Jan, wat mooi geschreven en wat blijf je toch een wonderbaarlijk mooi mens. Wat fijn dat je contact hebt gemaakt met je ware innerlijk. Wat er ook uitkomt, een mooi mens blijf je.
Ik onderschrijf de woorden van Remco Kapper: HÉLEMAAL MEE EENS! Go girl, go!!
dank voor dat “girl” doet me goed.
trouw blijven aan jezelf, dat kunnen we, he?
Wat fijn …voor altijd al mijn echte vriendin…dikke tuut en sasha jij had altijd al een soulmate en hij is ook nog de vader van jullie prachtige kinderen. Veel geluk met elkaar op deze mooie weg.. jj je moeder zal ’t zeker begrijpen. Ik vind ’t prachtig….eindelijk duidelijkheid
Ja, jeetje joh. Vriendinnen zijn we, en waren we toen ook al…
Mens, wat baalde ik dat op de middelbare school de jongens en de meiden gescheiden wegen gingen.
Wat heftig zoiets te ervaren. Je wereld staat waarschijnlijk flink op z’n kop, al zal het juist ook wel voelen als thuiskomen. Gelukkig mag je zijn wie je bent. Heel veel sterkte en ook geluk met al wat komen gaat!
Wat voel ik me vereerd dat ik werk heb waar dit mag zijn. Dus ook jij dank, want daar gaat gelukkig niets echt op de kop.
Prachtig, Jacob-Jan, ik ken je niet zo goed maar ik moest huilen om je doorbraak. Wat een mooie ontwikkeling. Ik heb een zoon (26) die dat nu in alle vrijheid (in Berlijn) mag uitproberen en ervaren hoe het is om in vrouwenkleren te lopen.
Ik wens je een goede ontdekkingstocht in tederheid en compassie.
dank. Wat gaaf dat hij dat kan, en war een mooie moeder heeft hij 🙂
JJ, naamgenoot en vriend(in). Ik wil reageren omdat ik je al jaren volg en me altijd verwonder over je veelzijdigheid en kleurrijke bestaan. Ook nu weer.
Maar ik ben ook eerlijk tegen je. Dat ik het moeilijk vind. Omdat ik het zelf helemaal niet kan begrijpen en tegelijkertijd vind dat ik tolerant moet zijn en dat ik het zou moeten begrijpen. Maar dat lukt me niet.
Gedachten en gevoelens in mij die ruzie met elkaar maken. Maar dat zul je zelf ook hebben meegemaakt.
De moeite die ik heb, zit hem niet in jou, want ik vind je een geweldig en heel bijzonder mens of je verder gaat als man of als vrouw. Het zit hem in mezelf en hoe ik naar de wereld kijk.
Maar ik weet zeker dat je ook dat zult begrijpen. Ik blijf graag een van je digitale vriendinnen en vergeet nooit hoe je me hebt bemoedigd toen ik voor het eerst in de revalidatiekliniek in Beetsterzwaag lag. Ik volg graag je proces en zie met verwondering uit naar het resultaat.
Veel kracht en liefde gewenst.
Hoi lieverd,
je moeite mag er zijn.
kus
Hey Jacob Jan,
Een tijd geleden dat ik iets heb achtergelaten, maar ik ben je wel blijven volgen. Je blog hierboven ontroert me enorm. Ik heb onwijs veel respect voor je openheid hierover maar nog wel het meest voor de openheid richting jezelf, dat lijkt me de eerste en moeilijkste stap. En hoe of wat het uiteindelijke resultaat ook zal zijn, je bent het diepe ingestapt en hebt je gevoel gevolgd. Dat vind ik super mooi en super knap.
Veel liefs!
kus !
hoi lieverd, ik reageer wat laat.
Dank je!
Heerlijk om te lezen en heerlijk wie je bent
Ik lees hier terug omdat ik iets had gemist merkte ik op Twitter… en wow, of eigenlijk WOW, wat heb ik gemist. Je bent een grote reis begonnen. Maar bij lezen erover rechtte mijn rug en tilde ik mijn hoofd op, wat een waarlijk prachtige reis naar jezelf.
🙂