ik had geen lijf
mijn hoofd zweefde in de lucht
mijn hart lag in mijn handen
samengevouwen
soms open
de palmen omhoog
dan wapperden mijn zenuwen
in de koude wind
ik zette stappen
mijn voeten bleven staan
en andersom
ik trok me van alles aan
maar het bleef koud
het is verbazingwekkend hoeveel je kunt
zonder lijf
pas nu ontdek ik
wat ik niet kon
Prachtig en heerlijk
ik geniet zó van je woorden
Een beetje gek hè? Wrang ook. Wat hebben we het soms toch lastig. Of niet?
Gewoon er naar kijken, aanvaarden en weer doorgaan.
Gr. hanneke
Gezien, gehoord, maar begrepen?
begrijpen is wat mijn hoofd deed, zo goed dat ik dacht dat het voelen was.
Ik dicht, omdat dit voorbij begrijpen gaat. Ik kan er langs schampen, er aan raken. Meer niet
Jong en ziekelijk had ik vooral last van mijn lijf.
Ouder wordend heb ik geleerd om van mijn lichaam te houden.
Mooi gedicht!
Vriendelijke groet,
Prachtig!