een vent in een jurk

Een maand geleden was ik er nog bang voor.

De ‘real-life’ fase van het transitie traject. Ik moet dan een jaar als full time vrouw leven. Ik kocht een jurk, trok hem aan en zag in de spiegel een ‘vent met jurk’. Bah. Dat ga ik niet trekken, dacht ik. Dat gaat het einde worden van mijn reis.

En vandaag liep ik met jurk door Utrecht. In en uit de trein op mijn eigen station Wijchen. Zelfs op hakken. Geen greintje gêne. Sterker nog, het voelde goed. Mens wat gaat dit snel, en wat vallen er een barrières.

Er is in korte tijd veel met me gebeurd.

  • Ik vind shoppen opeens leuk.
  • Iemand zei dat ik mooie benen had, en voor het eerst kon ik over mezelf denken in termen van mooi.
  • Ik wordt ‘girl’ genoemd in een bericht en reactie, en het komt heel erg binnen.
  • Ik huil.
  • Ik durf van me te laten houden. Poeh! En dat is een grote. Van mezelf houden dat durfde ik al. Maar dit . . . toestaan dat iemand lief voor me is. En dan tot de ontdekking komen dat het eigenlijk juist heel erg bij me past: gekoesterd worden. (help, dit hardop schrijven is rete-eng!!)

Er sneuvelen mindsets waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden!

Ik ben er niet meer bang voor, die passabiliteit (dat betekent: kun je zo voor vrouw door gaan). Ik zal waarschijnlijk nooit echt passabel worden, en het interesseert me niet. Ik ga namelijk wel helemaal ik worden. Dan zien ze maar de vent in mijn vrouw. Die is er ook.

Misschien kom ik ergens in het midden uit, maar nu eerst ruim baan voor die vrouw!  En het zit ook verrassend lekker, rokken en jurken. En ik ben dol op leggings.

 

9 thoughts on “een vent in een jurk”

  1. Ik zag je vanmorgen lopen op het station Wijchen; je zag er hartstikke goed uit!! En idd DIE BENEN!! om jaloers op te worden

  2. Beste JJ,

    ’n Bevriend nichtje tipte me over jouw website en je verhaal. Want zij herinnerde zich dat ik enige tijd geleden het onderstaande op Facebook knalde . . .

    ‘Inmiddels ben ik 45 en dat is ongeveer halfweg. Oftewel Midlife. Oftewel tijd om een oude knoop door te hakken. Ik heb besloten één van ’s mans levensvragen die ik niet heb kunnen beantwoorden voortaan maar met rust te laten. Het leidt me teveel af.
    Ik heb namelijk niet kunnen ontdekken waarom er direct een rustgevende kalmte over mij heen daalt als ik een rok draag.
    Het dichtste bij komt de term Masculien Protest van de Oostenrijkse psychoanalist Alfred Adler, over te hoge verwachtingen van de man, of iets in die geest. “Know yourself, stop kidding yourself. Accept your limitations and get on with your life”, aldus Woody Allen.’

    Sindsdien ben ik man in rok. Deze winter heb ik een paar leuke fietstochten in rok en panty gemaakt, en alles verliep zonder problemen. Jarenlang pijnigde ik mezelf met de vraag: waarom? En pas nu heb ik een antwoord: ik weet het niet. Het is er, en het doet mij ontspannen.

    Heel veel succes.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.