Categorie: transitie

Ik ben ruim een week thuis. Tijd om mijn proces goed te voelen. En om te voelen wat het doet met mijn omgeving.
Dat mijn vrouw-zijn nu pas naar buiten is gekomen, komt doordat ik mij liet bepalen door mijn omgeving.
Daar mee stoppen is niet hetzelfde als geen rekening meer houden met mijn omgeving.
Maar dat rekening houden is iets dat ik opnieuw moet leren. Volgens mij de grootste les van iedereen: jezelf zijn in verbinding met de ander (die heb ik van Xandra)

Een maand geleden was ik er nog bang voor.

De ‘real-life’ fase van het transitie traject. Ik moet dan een jaar als full time vrouw leven. Ik kocht een jurk, trok hem aan en zag in de spiegel een ‘vent met jurk’. Bah. Dat ga ik niet trekken, dacht ik. Dat gaat het einde worden van mijn reis.

En vandaag liep ik met jurk door Utrecht. In en uit de trein op mijn eigen station Wijchen. Zelfs op hakken. Geen greintje gêne. Sterker nog, het voelde goed. Mens wat gaat dit snel, en wat vallen er een barrières.

Er is in korte tijd veel met me gebeurd.

• Ik vind shoppen opeens leuk.
• Iemand zei dat ik mooie benen had, en voor het eerst kon ik over mezelf denken in termen van mooi.
• Ik wordt ‘girl’ genoemd in een bericht en reactie, en het komt heel erg binnen.
• Ik huil.
• Ik durf van me te laten houden. Poeh! En dat is een grote. Van mezelf houden dat durfde ik al. Maar dit . . . toestaan dat iemand lief voor me is. En dan tot de ontdekking komen dat het eigenlijk juist heel erg bij me past: gekoesterd worden. (help, dit hardop schrijven is rete-eng!!)

Er sneuvelen mindsets waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden!

Ik ben er niet meer bang voor, die passabiliteit (dat betekent: kun je zo voor vrouw door gaan). Ik zal waarschijnlijk nooit echt passabel worden, en het interesseert me niet. Ik ga namelijk wel helemaal ik worden. Dan zien ze maar de vent in mijn vrouw. Die is er ook.

Misschien kom ik ergens in het midden uit, maar nu eerst ruim baan voor die vrouw!  En het zit ook verrassend lekker, rokken en jurken. En ik ben dol op leggings.

 

Nog maar een keer, het belang van bloggen.

Je zou op facebook en twitter moeten kijken naar de racties op mijn vorige blog.

Ontroerend en hartverwarmend.

Lieverds, door jullie heeft dit er mogen zijn. Ik heb via mijn blog zulke fantastische mensen om me heen verzameld dat ik steeds meer mezelf kon zijn.

Ik zit intussen op een werkplek, waar het mijn werk is om mezelf te zijn.

Lieve vrienden, lieve collega’s (dat is dubbelop).

Dankzij jullie kon ik dit voelen. Dankzij jullie durf ik het aan.

Ik hou van jullie.

Vijfenvijftig jaar worden en nooit van je lichaam houden. Ik was het één na laatst gekozen jongetje bij gym. Het laatst gekozen jongetje had tenminste nog zelf geaccepteerd dat hij niet van zijn lichaam hield. Ik hield zelfs dat krampachtig verborgen.

Te ielig als kind, te blubberig als volwassene. En toen ging ik fietsen naar mijn werk, vaak en ver. Ik viel af, en kwam in de wereld van gezond doen. Ik ging koud douchen. Toen ik de douche uit stapte en mijn koude lijf voelde, was het alsof ik een vreemd lijf streelde, en het voelde goed.

Ik viel ruim 10 kilo af, maar mijn mannenborstjes verdwenen niet. Ik pakte ze in mijn hand, en het voelde goed, en dat mocht niet. Schaamte schoot omhoog. Maar op een of andere manier kon ik die weer laten zakken. Wat nu als dit niks is om me voor te schamen. Wat betekent dat? Een groot welkom stroomde door mijn lijf. Ik voelde me gelukkig en ook hevig verward.

Ik bezocht een transgenderforum en las. En huilde. En las. En huilde.

De eerste dominosteen was aangetikt. Alle momenten uit mijn verleden schoten voorbij. Ik had wél al vaker vrouw willen zijn. Heel jong al. Ik had kennelijk besloten dat het niet kon zijn. Voor anderen ja. Voor mij verboden toegang. En steeds weer heb ik die gedachten met de snelheid van het licht van me af geduwd. Nu stroomden ze één voor één binnen, en ik mocht ze verwelkomen.

(Ik schreef ooit al eens over een vervelende ervaring als jongen)

(uit mijn gedichtenschriftje, toen ik ongeveer 12 was)

De vraag: “Mag dit er zijn?” werd met zo’n groot JA beantwoord dat ik me overweldigd voelde. Contact met mijn innerlijke fan voelt ook zo. Maar nooit voelde ik het zo compleet, met mijn hele lijf. Ik voel me heel.

Er volgde een fantastische week. Een week waar ik gesprekken had op het transgender forum. Een week waarin ik dierbaren apte, dm’de en mailde. Een week waar ik het mijn collega’s vertelde. En allemaal reageerden ze zoals ik verwacht had: ze deelden mijn vreugde. Ik heb de afgelopen jaren heel erg mooie mensen om me heen verzameld. Een collega zei: “dat is ook waarom het er nu kan zijn.”

Ik vertelde het Sacha, en die bleef overeind. Wat een krachtige vrouw is dat. Zaterdag 14 januari vierde ik mijn verjaardag, en waren alle kinderen thuis. Ook zij reagereerden fantastisch.  Maandag 16 januari ging ik naar de huisarts voor een verwijzing naar het transgenderteam van het VUMC.

Ik ga het traject aan omwille van het proces. Niet omwille van de uitkomst. Dat laat ik los. Ik heb de winst al binnen. Ik voel me heel, en ik houd zelfs van mijn lichaam.  Toch is er een verlangen om een vrouwenlichaam te hebben, tamelijk hevig zelfs. En ook dat mag er zijn. Maar het is een verlangen dat misschien niet per se uit hoeft te komen. En ook dat weet ik niet zeker. Transgenders op het forum hebben me verteld dat daar nog verandering in kan komen. Ik zie het wel. Ik heb vertrouwen in het proces.

Toch even zoeken naar foto’s van vroeger:

 

(beetje lelijk geretoucheerd)

Hmm. Toen was ik misschien nog wel “passable” geweest.

 

Ik huil voor iemand

alsof ik haar nooit heb gekend

Toch keek ze door mijn ogen

voelde wat ik niet kon voelen

En ik deed voor haar

en tegen haar

de dingen die nu pas van ons samen zijn

Ik huil voor haar

voor alles wat ze miste

en voor mij die haar zo nodig had

 

 

April/mei  verwacht ik de intake bij het transgenderteam in het VUMC