soms wil ik dat de woorden schaarser zijn
dat ze zorgvuldig worden afgewogen
dat er na de vraag:
mag het een woordje meer zijn?
gewacht wordt op een antwoord
en desnoods
een anders stuk wordt aangesneden
dat er met zorg wordt ingepakt
met zo’n mooie strakke vouw
waarbij de binnenkant van het pakpapier
zich als contrast
naast de buitenkant mag laten zien
en dan zonder strik
Dit zijn de lange dagen,
de magische dagen uit mijn jeugd
de dagen dat de zon te gast is
bij de momenten van de avond.
Ze werden altijd ingeluid
door de klokken
van de Waalsdorpervlakte.
Vanaf dat moment wist ik:
de zomervakantie
kun je nu al ruiken.
De zon op mijn tandenborstel,
op mijn pyjama
waarin ik nog even op mag.
De zon op de TV,
gordijn half dicht.
De zon door de gordijnen
die mijn kamer in
een vreemd glanzend licht
lieten baden.
Een spleet zonlicht
strijkt langs
de bobbels in het raufaser,
maken onwezenlijk grote schaduwen.
En zelfs bij de laatste nachtkus
(het huis sluit nu af,
geen geruststellende
geluiden meer van beneden)
nog het licht.
Dat late zonlicht
blijft voor mij
altijd die magie behouden.
Licht
op momenten
waarop je het niet meer verwacht.
Durf ik stil te zijn met jou?
Zonder het mom van wat dan ook?
Alleen mijn aanwezig zijn
in deze ruimte
deze tijd
te laten tellen?
Dat ik naar je kijk
en jij niet naar mij
en andersom.
En soms juist wel.
Dat onze blikken kruisen,
zonder knikje.
Misschien sluit ik als een kat
even mijn ogen
en bewegen zacht jouw lippen
omdat we weten.
Niet wat ik voel
of wat jij voelt,
maar dát ik voel
en dát jij voelt.
In deze tijd en deze ruimte.
Durf jij stil te zijn met mij?
Ik wilde dat de pijn gewoner werd.
Niet,
uit angst voor onvoorzichtige vingers,
op de bovenste plank verstopt,
of achter in de la.
Niet,
uit angst voor tere magen,
een kinderveilige sluiting.
Deed ik dat maar,
in mijn vingers snijden
mijn wonden likken
en van het bitter proeven.
Ik wilde dat de pijn gewoner werd.
Geen onbekende wachter,
die iedereen op afstand houdt,
maar een oude vriend
die ik binnen kan laten,
om over liefde te vertellen.
met het instinct van een postduif
weten wij
elkaars pijn
haarfijn te vinden
zonder het te beseffen
roeren we met een spiegelscherf
in de open wond
troost
verwonderd achterlatend
Ik wil vandaag iets breekbaars schrijven.
Zo breekbaar dat
jouw bewegingen
verstillen,
zo breekbaar dat
alle stormen in je hoofd
vanzelf gaan liggen
om het niet omver te waaien.
Heel voorzichtig
reikt je linkerhand
reikt je rechterhand
de vingers van je gedachten
de vingers van je gevoelens
tasten
naar het pakje,
ontrafelen de strik.
Het cadeaupapier valt open
en . . .
Als een kind in een snoepwinkel,
met zijn tong het gaatje voelend,
en morgen een afspraak bij de tandarts.
maar dan anders
Als een puber in de klas,
die starend
naar zijn net teruggekregen vier komma zes
met zijn rug de leraar volgt,
die slenterend door de klas
alle hoge cijfers hardop voorleest,
met daarbijbehorende complimenten.
maar dan anders
Wel zo oud in ieder geval,
dat gevoel,
als kauwgum op de vloer
en net zo vies.
Net als je denkt dat het weg is,
voel je het weer
plakken onder je schoen.
Dan is er weer dat zacht en asymmetrisch tikken
bij lopen.
Want het internet staat vol
met mooie mensen
en de kauwgum op mijn ziel
roept bij alles,
verwijtend:
“dat ben je niet.”
En mijn verstand zegt
“dat hoef je niet”.
Maar mijn verstand
is dit keer de tandarts,
de kauwgum niet suikervrij
en schuldgevoel
een machtig wapen.
Soms zit je middenin een zware bui
en als het dan geen zomer is
of op zijn minst een beetje lente
dan schudt zo’n bui zo lastig af
en is blijmoedig ondergaan
laat staan genieten
geen handomdraai
en ook geen twee
Vooral als je met je stomme kop
te veel weet
(die grote blauwe veeg
op buienradar hebt gezien
die langzaam
en precies in de lengte
over jouw stukje Nederland trekt)
Een lelijk weten afschudden
is namelijk nóg lastiger
zelfs als je weet
dat het weten
je voor de gek houdt
want misschien ook niet
Dan
als je het helemaal bent vergeten
dan
is het tijd voor dat andere weten
en als het hapert
verzin je eerst maar wat
dat die wolk van boven gezien
zacht donzend mooi is, bijvoorbeeld
en als je daar te nat voor bent
dat kan zo maar
verzinnen, heeft een vonk nodig
luister dan naar verhalen
want binnenin een goed verhaal
zit een knapperende haard
Zet de woorden op een rij
en ik schiet ze van hun voetstuk.
Werp je zinnen naar me toe.
Ik trotseer ze één voor één.
Laat je betogen regenen.
Ik steek mijn paraplu wel op.
Maar, als jij me wil bejegenen,
met een arm, een hand, een blik
dan zal ik naar je luisteren
met heel mijn lijf,
mijn ik.
Als uit de diepte
het gegrom van het monster klinkt,
de rechte rug
op de spieren speelt,
het tij zich enkel nog
in zichzelf keert,
de dag als herfstblad
cirkels drijft op straat,
het licht wel buigt,
maar niet naar jou.
Dan is het goed
om te weten dat straks
de dagen weer zullen wapperen.