“He dank Jacob Jan, dat je even naar me wil luisteren.”
(Aan het woord is mijn interne fan die wakker werd, toen ik de kop ‘Ode aan mezelf’ schreef.)
“Ja, dat ben ik. Ik merkte dat je allemaal dingen wilde gaan opschrijven om jezelf te overtuigen dat je toch wel deugde.”
-Ja, goed toch?
“Ja prima, vooral omdat je daardoor meteen een diepere laag raakte. Want je voelt nu ook dat het niet om dat lijstje gaat.”
-Ehh.
“Toch?”
-Ja, je hebt gelijk. Ik had last van alle dingen die ik nog niet goed doe.
“En je had het even nodig daar wat goede dingen tegenover te zetten? Omdat je alleen mag leren als het in balans is, de dingen die je nog moet leren en de dingen die je goed doet?”
-Ja, er zit pijn op sommige dingen waarvan ik dacht dat ik ze goed deed, en nu ontdek dat ik daar veel in te leren heb. En dat is stom, want ik weet best dat ik niet alles hoef te kunnen.
“Oh, ja. dat is waar ook. Mislukken wil je ook nog eens keer met gratie kunnen doen”.
-Lach me maar uit.
“Je bent ook grappig nu. Zie de lol er zelf eens van in.”
-eerst wat troost graag
“Och lieverd. Het is. En wat gaaf dat je het durft te voelen. Want daarmee ben je op die diepere laag, die je soms vergeet als het allemaal wel lekker loopt, namelijk dat je helemaal OK bent zoals je bent. Dat er alleen liefde is. Voel mijn arm om je heen. Voel het OK zijn. Voel je helemaal geaccepteerd zijn.”
Ook als anderen pijn hebben van alles wat nog niet goed gaat?
Ook dan.
Om die te kunnen voelen heb ik tijd nodig.
Ik ben er. Altijd.
Je bent een kanjer – ik hou van je!
🙂