Ode aan alleenstaande ouders

Ik heb inlevingsvermogen en fantasie. Ik kan er dus heel wat bij bedenken.

Maar ik weet het natuurlijk niet.

Ik weet niet hoe het is om als enige de opvoedverantwoordelijkheid te moeten dragen. (Ik heb het dus niet over gescheiden ouders waarbij de andere ouder nog in beeld is. Die hebben weer andere uitdagingen)

Ik weet niet hoe het is om tegelijk Yin en Yang te moeten zijn in één persoon.
– De lekker-met-je-kind-mee-speel ouder én de verantwoordelijke ouder.
– De toegefelijke ouder én de grenzenstel ouder.
– De vraag dat maar aan je andere ouder én die andere ouder zelf.
– De good cop én de bad cop.

Terwijl politieagent wel het laatste is wat je wil zijn voor je kind.

Ik weet niet hoe het is om er AL-TIJD te moeten zijn. Zonder achtervang.

Ik weet niet hoe het is om nooit je twijfels te kunnen delen. Ja, natuurlijk. Je hebt je dierbaren om je heen, maar zij zijn niet degenen die verantwoordelijk zijn voor je kind.

Ik weet hoe het is om te voelen dat je even niet de juiste ouder bent voor je kind. Maar ik weet niet hoe dat voelt als dat kind op dat moment geen andere keuze heeft dan jou.

Ik kan niet weten hoe het voelt.

Ik kan me er iets bij voorstellen. En dan denk ik “Poeh! petje af!” (En er is nóg van alles dat ik hier niet kan noemen omdat ik het eenvoudig niet weet. Vul gerust aan in de reacties)

Dus bij deze een diepe buiging voor alleenstaande ouders.

9 thoughts on “Ode aan alleenstaande ouders”

  1. Dank je wel. Wat fijn, dat iemand er bij stilstaat, erover nadenkt, hoe zwaar die dubbelrol zonder achtervang moet zijn. Ik had twee kinderen, met ziekten, niet met één ziekte, maar allebei met diverse ziekten. Zelden oppas om die reden. Naast school, en soms aparte scholen want aanpassingen nodig, minstens twee keer per week naar een arts of behandelaar(fysio/podo/ehbo want spoed was er soms ook) Naar (op twee scholen) de oudergesprekjes en die waren soms wekelijks nodig…geen papa, geen pa en oma, geen ooms en tantes.
    Ja, het was zwaar, heel heel zwaar. Maarniet vanwege de kinderen, vanwege de reacties van andere ouders. Die nooit begrepen hoe zwaar het was. Die niet snapten dat ik niet breimoeder in de klas kon zijn en invulden dat ik me er met een jantje-van-leiden afmaakte. Die zelf een auto hadden dus bij “even naar de arts” een totaal ander beeld hadden als wij, want wij gingen met de bus, en toch weer op tijd terug moeten zijn bij die ene school om het andere kind op te halen.
    De kinderen, dat waren en zijn plaatjes. Superkids! Ik ben apetrots op ze!

  2. Raak. Dank je. Ik heb allang de illusie opgegeven dat ik al die bordjes wel omhoog kan houden. En soms denk ik vluchtig ‘wou dat ik zelf de overledene was’. Om elke dag opnieuw weer een beetje te doen en te hopen dat het net genoeg is. Liefst zo genoeg dat ze ondanks alles gelukkig zijn.
    Ondanks beschrijving van totaaleenzaamheid heel gelukkig nu. Maar klaar ben ik pas als zij dat ook zijn. En zoveel verantwoordelijkheid hoort eigenlijk niet bij één mens.

  3. Wat bijzonder mooi dat u hier bij stil staat,…
    ik weet niet hoe het is om de slechte ouder te zijn, gewoon omdat er ander is om de goede te zijn, het delen van je twijfel is er niet bij, geen andere visie als alleen die van mezelf, heel bewust kijken of je het van alle kanten hebt bekeken,
    En nooit “wacht maar tot je vader thuis komt” als je er zelf even niet uit komt, En wat dacht je van het kind,..
    Hij kan nooit zijn ouders uitspelen, nooit mam mag ik,… van pappa mag het wel! Nooit ravotte, stoere dingen doen, ruwe dingen, “mannen” dingen. Of wanneer er een moeder weg is/valt, de zachte kanten, het vertroetelen, de kusjes en knuffeltjes,.. Ik ben er wel achter, kinderen hebben eigenlijk pappa en een mamma nodig, maar soms is het niet anders en is het zoals het is,

  4. Hallo Jacob Jan,

    Het gekke is: ik weet al 9 jaar niet beter, heb het nooit echt als zwaar ervaren, maar tijdens het lezen van jouw tekst kreeg ik wel tranen in mijn ogen! Ik heb wel zware momenten gehad als alleenstaande ouder en nog wel eens, maar dan denk ik ‘ja, die heb je ook als je een relatie hebt’. En het voordeel is: we hebben een supermooie band (Féline en ik) en ik kan heel goed consequent zijn in m’n eentje. Maar toch: soms denk ik ook wel ‘ok, ik moet dus ook alles dragen: het huishouden inclusief elke dag koken etc., de hond en katten, het inkomen, de opvoeding, begeleiding bij muzieklessen, de verjaardag, het aanzien van de ‘ontscholing’ die best zwaar is voor haar soms, etc.’ En dan blijft er soms weinig ruimte over voor gewoon mezelf. En soms mag ik dat best even voelen ook, want zo is het gewoon.
    Dus dank voor je tekst. Hij trekt even wat tranen los die er echt wel uit mochten. Fijn.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.