Daar moet je helemaal niet van af.
Die houdt je scherp. Je moet hem te vriend houden. Dan doet ie ook niet zo lelijk.
Maar misschien lees je dit omdat je last van hem hebt, en die last kan wel een stuk minder.
Hoe?
Nou gewoon door wat vaker te luisteren naar je interne fan.
Want die heb je ook.
Natuurlijk heb je die. Als jij de fantasie hebt om een interne criticus van alles en nog wat in je oor te laten fluisteren, dan heb je die interne fan ook. Hij of zij doet niet anders dan jou aanmoedigen, en ondersteunen.
Maar jij luistert niet.
Omdat je geleerd hebt dat je jezelf niet goed mag vinden. Niet over het paard tillen en zo. Niet opblazen.
En dat is gek. Want het laatste wat jouw interne fan wil, is je opblazen.
Jouw fan vindt jou mooi, precies zoals je bent. Die wil helemaal geen toeters of bellen. Die is niet eens zo geïnteresseerd in jouw successen. Natuurlijk, je fan gunt ze je van harte, is blij voor jou. Maar zonder die successen weet jouw fan ook wel wat jij waard bent.
Die stem, die er altijd voor je is, waarbij je mag uithuilen, die altijd zal zeggen: “ik weet het, het geeft niet, kom maar hier”
Die stem die zegt dat jij goed bent.
Die stem die de kracht heeft om jou dat allemaal direct te laten voelen.
Die stem kan je helpen om wat milder te luisteren naar je interne criticus.
Die stem heeft mij deze week duidelijk gemaakt, dat er geen man overboord is dat ik mijn theater nog niet goed genoeg vind. Dat ik blij mag zijn met mijn eigen beoordelingsvermogen, dat ik dat kan gebruiken om beter te worden. Die stem wast alle vieze kleverigheid van het oordeel dat ik over mezelf heb schoon, in liefde.
Die stem koestert mij.
Jouw eigen interne fan zit nu mee te luisteren, terwijl jij dit leest, en moedigt je aan:
“Jaa, luister naar Jacob Jan, ik ben er! Hier! In jou.”
“Luister naar me. Ik ben er altijd, ready when you are!”
Let maar eens op, nu je weet dat ie er is, ga je die stem vaker horen.
Geniet er van.
Lees hier mijn andere blogs over mij interne fan.
Mooi artikel, zo herkenbaar ook. Ik zit hier met een glimlach te lezen. Dankjewel voor deze fijne wijsheid aan het begin van de dag.
Ontroering… Dankjewel!! Birgit
Waarom zie ik dat nu wel altijd bij een ander en vind ik dat bij mezelf zo moeilijk?
Je ziet het ook bij jezelf! Het enige dat je nog moet doen is het ook echt binnen laten komen. 🙂
Eens had de mens een geweten. Maar nu het geloof vaarwel is gezegd, moeten we zelf onze koers bepalen. Beïnvloed door wat er allemaal op ons afkomt zijn we in verwarring geraakt. Dat heet dan gebrek aan zelfrespect. Maar de eisen die worden gesteld zijn maar haalbaar voor een paar procent. Dus leer gelukkig zijn met wat en wie je bent.
Prachtige blog, JJ.
Misschien voert die innerlijke criticus zo vaak de talige boventoon omdat hij in je ‘verstand’ zit (het zogenaamd rationele). Je innerlijke fan is je wezen, zit in jouw ‘zijn’ en heeft daardoor minder toegang tot taal, waardoor dat wat juist zo inherent wezenlijk is, klein en betekenisloos lijkt.
Je moet er meer moeite voor doen om er woorden aan te geven, zo lijkt het. Extra lastig door de geïnternaliseerde ‘nou, nou, nou’-relativisme cultuur. Je mág jezelf niet ‘zomaar’ goed vinden en het kan/moet áltijd beter.
Maar je kunt jezelf wel de vrijheid gunnen om te dénken wat ondenkbaar en/of onbespreekbaar geacht wordt. Minder zeggen en ruimer denken. Word je ook nog eens creatiever van, heb ik gemerkt, want door die energie los te laten ipv in te perken, ontstaat er vooraf onmogelijk geachte denk-, leef- en beweegruimte.
PS – Natuurlijk zijn er mensen waar je wel alles tegen kunt zeggen, zonder dat je je moet verantwoorden of verdedigen, maar dat is denk ik alleen mogelijk vanuit wederzijdse, voluit accepterende liefde en die komt niet zoveel voor – mede omdat we zo worstelen met onszelf.
Precies wat ik even nodig heb. Hartelijk bedankt !
Soms vind ik het zo ontzettend eng om in mezelf te geloven, het is zoveel makkelijker om in een ander te geloven of om een ander in jou te laten geloven. Maar ergens weet ik ook wel dat als puntje bij paaltje komt je het vooral van jezelf moet hebben.
Als je een ander in jou laat geloven en je gelooft hem/haar, dan is dat toch ook al geloven in jezelf?
Die anderen hebben we nodig. Helemaal alleen kan niet en hoeft niet.
http://jacobjanvoerman.nl/hoe-de-kameel-aan-zijn-bulten-kwam/
tnx Jacob Jan, dit is heel fijn om te weten 🙂
Prachtig!
Soms heb je een blog als dit nodig.
Goed dat je hem voor de avondploeg had achtergelaten, daardoor kon ik hem vanmorgen vinden.
Wat een hartverwarmende gedachte ☺