een lakmoestest: hoeveel ruimte geef je anderen?

Heel mooi mens ontmoet.

Karin Donkers, directeur van een basisschool voor ontwikkelinsgericht onderwijs, de Cocon.

Ik wilde Karin graag spreken voor mijn boek, over de helden die op het schip blijven, mensen die binnen hun werk hun idealen aan het waarmaken zijn.

Ik wilde haar spreken vanwege dit blog. (need I say more?)

Karin had eerst nog enige huiver, was ze wel interessant genoeg? Gek genoeg had ik geen enkele twijfel. En het klopte want we zaten met ons gesprek meteen op een diep niveau (of hoog niveau? nou ja, je weet wel wat ik bedoel: de koetjes en kalfjes lekker in de wei laten staan, en praten over wat je echt bezielt, jezelf laten zien, ook je twijfels, en je onzekerheden).

Terug naar huis bedacht ik dat mijn vertrouwen vooraf iets vreemds was. Want ik ben in veel gevallen nog steeds onzeker. En toch had  ik me helemaal niet afgevraagd of ík wel interessant genoeg zou zijn. Het was helemaal niet in me opgekomen.

Ik weet achteraf ook wel waarom.

De mensen die ik ontmoet, zijn zulke mooie mensen. Het zijn stuk voor stuk mensen die erg veel ruimte hebben voor anderen. Dat zijn mensen die hoe dan ook geïnteresseerd in je zijn. Als je maar jezelf bent. En hoe onzeker ik ook mag zijn. Van dat laatste ben ik nu juist erg zeker. Ik kán helemaal niet anders dan mezelf zijn. Dat maakt me soms juist zo onhandig. Maar het maakt dat ik me met deze mooie mensen erg op mijn gemak voel.

Ik weet dat van te voren. En het klopt altijd.

Ik ben een soort van lakmoestest. Als ik me veilig bij je voel. Dan ben je niet een beetje oké, dan ben je heel erg oké.

(o, en laten we niet moeilijk doen. als ik moeite met je heb, ligt dat aan mij)

Karin Donkers is heel erg oké.

En hoe mooi is dat voor een directeur van een basisschool?