Soms pak ik er eentje uit de kast, een catalogus van een van de exposities waar ik ben geweest.
Singer is slim, die zet een mooie poster op een bushokje, en dan denk ik ooooh, daar wil ik heen.
En als ik daar dan ben, dan wil ik alles zo bewust mogelijk meemaken. Maar dat kan ik niet. Mijn ogen schieten van wand naar wand, ik ren zo langzaam mogelijk heen en weer, nieuwsgierig naar wat komt, en weer even terug naar die ene mooie, en dan die andere nog even. Ik drink met volle teugen, slordig. Ik mors. Iets in me zegt dat ik het systematischer aan moet pakken, ook die andere schilderijen een kans moet geven, de bordjes goed moet lezen. Maar het lukt me niet.
Als ik naar huis ga, wil ik altijd de catalogus mee. Alsof ik de ervaring in kan pakken.
En dat is ook een beetje zo.
Want daar staan ze, als magische amuletten in de boekenkast. Als ik mijn blik langs de ruggen laat glijden, roepen ze zachtjes naar me, mijn museumbezoeken. ‘We zijn hier’, zeggen de schilderijen. Convocatie.
En soms pak ik er dus eentje uit, en dan gebeurt hetzelfde. In plaats van systematisch bladeren, ga ik onrustig heen en weer, nooit zie ik alles, en zo moet het zijn, en zo moet ik het laten. Want die onrust wordt alleen maar veroorzaakt door ingebakken noties over hoe het hoort, van voor naar achter, compleet. Als ik dat los kan laten ontstaat pas het contact.
Dus sloeg ik de catalogus dicht toen dat ene schilderij een huppeltje in mijn hart veroorzaakte.
Niet de tekst lezen. Niet doorbladeren.
Maar ik heb het boek nog maar net gepakt, was net op mijn gemak gaan zitten, wilde nu alles een keer rustig zien.
Nee, gewoon die ene. Die moet genoeg zijn.
Dat licht, die herkenning. Klaar.
Leren om dat hele kleine NU iets groter te maken.
Zoals ik vroeger een oliebol kon maken van water en zand, het droge losse zand als poedersuiker er overheen strooide, alsof er niets anders bestond.
(en niet de foto laten zien van dat ene schilderij, en niet uitleggen wat dat beeld van die zandbak er mee te maken heeft, ook dat)
zoo herkenbaar, dat onrustige, dat niets willen missen en vooral … dat huppeltje in je hart!!
mooi – dank om te delen!