Categorie: Uncategorized

Ik zit in een facebookgroep waar we uitwisselen. En daar gaat het over passie. Rotwoord trouwens. Maar ik heb ooit besloten me geen woorden meer af te laten pakken omdat anderen er mee aan de haal gaan. Gewoon passie dus.

Voor mij betekent dat de dingen doen die je niet laten kan. Elja schreef er ook over.

Fijn dat dat mijn werk is. En dat ik ruimte heb voor die dingen die ik daarnaast óók niet kan laten.

Maar dat betekent niet dat je dan een in voortdurende staat van Bliss en Haleluja’s verkeert.

Het betekent dat je ook verdriet en frustratie kent. Dat ze er misschien nog wel dieper in hakken zelfs.

En dat is goed.

Verdriet is liefde.

Frustratie is iets heel erg graag willen.

Daarom zijn we op school nooit tevreden. We zijn erg gelukkig, maar niet tevreden. En naast het geluk is er verdriet. Omdat we zien dat kinderen last hebben van de dingen die nog niet werken zoals ze zouden kunnen werken.  We hebben twee dagen met elkaar ons verdriet en onze frustraties omgezet in acties. Omdat we het mooier en beter willen. Omdat we het onmogelijke willen, en het nog voor elkaar gaan krijgen ook.

En gisteren zette ik een eerste stap, en ik kwam vooruit. Zonder die frustratie had ik hem niet kunnen zetten.

Ik ben deze week aan het ploeteren op verhalen die ik wil vertellen. Ik heb er last van. Maar dan is daar straks zaterdag en zondag op de Duivelsberg. En daar ga ik genieten. (En ook een klein beetje gefrustreerd zijn. Ik vertel een nieuw verhaal, en de eerste keer is nooit zoals ik het zou willen)

Ik zit na 5000 woorden even vast in mijn boek. Ook dat is frustratie. Maar ook daar ga ik dwars doorheen. Want ik wil dat boek. Het is nu zo tastbaar dat ik het niet meer los kan laten.

Ik ben gelukkig met mijn verdriet en mijn frustratie.

Het is eindeloos veel mooier dan de doffe wanhoop van zinloosheid die ik vroeger te vaak voelde.

Dit blog lees je niet.

Ik heb 121 volgers, maar die lezen slechts heel af en toe. Ooit gevolgd, en toen . . . .
ach er zijn zoveel blogs en nieuwsbrieven in je mail. Ik snap dat wel. Je kunt niet alles lezen.

De titel is  dan wel weer prikkelend, denk ik. Misschien dat je even een klik waagt aan de waarom-dan-wel-niet? Maar misschien trap je er niet in (ja sorry, jij kennelijk wel, of je bent die trouwe vriend, dat kan ook)

Ik deel deze expres niet op twitter en facebook. Gewoon benieuwd naar wie hem dan wel onder ogen krijgt. Vrienden, denk ik. Die altijd wel even komen kijken. Maar zelfs dan is er de kans dat je iets mist. Er wordt erg veel geblogd.

Vanavond is er een #blogpraat over contact op je blog. Dat is bij mij een stuk minder dan vroeger. Maar ja vroeger gebeurde er ook heftig veel op mijn blog. Ik was vaak ten einde raad, en blogde me suf om mezelf nog te kunnen snappen.

En nu snap ik mezelf aardig goed. Dat levert natuurlijk veel minder spannende blogs op.

Saai zijn ze, mensen die het al weten. Ik doe soms erg mijn best om mezelf te verliezen, dan valt er weer wat te schrijven. Soms lukt dat.

Ik deed vandaag weer even mijn CI’s uit op school.

Vorig jaar wilde ik dat bewust inzetten, maar ik voelde me er te onzeker voor. Ik durfde niets te missen en deed dus om de haverklap mijn CI’s weer in.

Intussen ken ik de kinderen beter, en een collega vroeg: “Waarom doe je dat eigenlijk niet meer?”

Tja, waarom niet? Het levert veel op. Het is een goed uitgangspunt om oordeelloos te kijken. En wellicht brengt het een rustige energie.

Een van mijn coachkinderen kwam bij me zitten en maakte een universeel gebaar met de belangrijkste boodschap die er is:  een knuffel. We hebben woordeloos gepraat en oorloos geluisterd.

Ik ga het vaker doen.

Ik ben thuis (ziekgemeld), en ik slaap veel. Kennelijk had ik het nodig. Tussendoor zie ik berichtjes met foto’s van het schoolkamp waar ik ook bij zou zijn. Het doet me goed te zien hoeveel lol ze hebben. Ik had er veel last van, van me ziek melden, en nu zie ik dat ik niet gemist wordt, en dat doet me goed.

Vroeger was dat wel ander. In plaats van zorgen over voldoende begeleiding, zou ik me vooral zorgen hebben gemaakt over wat ze wel niet zouden denken. In plaats van blijdschap over de lol die ze hebben had ik een steek van jaloezie gevoeld. En ja ik was er graag bij geweest, maar dat voelt totaal niet als jaloersheid.

Gisteren schreef ik dat ik nog moest leren om de zorg die ik kreeg te kunnen ontvangen. Maar vandaag besef ik hoeveel ik al wel geleerd heb. Zo blij dat ik steeds meer durf te voelen, en te zijn.

 

 

Poeh.

Ik kan het al, van mezelf houden. Het heeft me flink wat gekost voor ik zo ver was. En ik was al trots op mezelf.

Maar nu.

Van mezelf laten houden is the next step.

Ik ben dit hele weekend niets waard, ik heb een blaasontsteking, en alle energie is uit me weggezogen. Daarnaast knalt mijn kop uit elkaar.

En mijn omgeving heeft dus niets aan me. Mijn zoon is aan het schilderen, en het is Sacha die gisteren de hele dag geschilderd heeft. Mijn dochter moet opgehaald van Rock am Ring (uit Eindhoven, waar haar medefestivalgangers wonen), en het is Sacha die net de auto heeft gepakt omdat ik in slaap gevallen was.

En ik weet niet eens zeker of ik morgen fit genoeg ben om mee te gaan op kamp.

Het voelt alsof ik iedereen in de steek laat. En ja, het lukt nog steeds om van mezelf te houden.

Maar of ik het kan voelen dat anderen nu van mij kunnen houden? Het voelt alsof ik dat niet verdiend heb. (Ja ik weet het. Het feit dat ik dat woord gebruik spreekt boekdelen).

Het werk doen waarvan je ooit droomde.

Niet dat ik vroeger al voor de klas wilde staan, dat kwam pas veel later. Wel de energie, de manier waarop we als collega’s met elkaar omgaan. En dat we dat doen waar het echt om gaat. Dat. Die energie. Die voelde ik, als ik mocht wensdromen. Die energie leef ik nu.

En daarbij mag ik verhalen maken en vertellen, en schrijf ik aan een boek.

Hoe gelukkig kun je zijn?

Mijn coaches gaven dit jaar aan dat ik wel eens zichtbaar nadenk in de klas. Dat zou volgens hen de kinderen een signaal geven dat ik het niet weet. Dat zou onrust veroorzaken.

Van de site van Meester Arthur.

Dit meen je toch niet echt? Dat er coaches zijn die leraren moeten helpen in de klas, en dat ze dan zoiets zeggen?

Lieve help. Niet weten is heel hard nodig in het onderwijs. Niet weten is de voorwaarde voor leren. Het wel weten is de vijand van leren.

Wat moeten kinderen leren van een leraar die niet meer kan leren?

En dan heb ik het nog niet eens over de kramp waarmee je je coachee opzadelt.

Mogen deze coaches weg, alsjeblieft? Ze verpesten het onderwijs.

 

Het antwoord is dat vele bloggers al hebben bewezen dat het kan.

Maar dat is mijn vraag niet. Mijn vraag is natuurlijk of IK het kan. Ik gebruik het woord blogger omdat bloggen voor mij directe behoeftebevrediging betekent. Ik schrijf iets en ik krijg direct reacties. En zelfs als ik ze niet krijg. Het is af. Het staat er, te zien voor iedereen. En al het niet zo goed gelukt is, morgen is er weer een kans.

Dat is ook een beetje lui, natuurlijk.

Kan ik, die steeds sprintjes trekt, wel een lange afstand lopen? Ik moet voor onderweg mijn eigen beloningen gaan maken. Zoals Jelle Brandt Corstius dat i zijn boek “As in tas” deed op zijn fietstocht. Hij liet zich aanmoedigen door een denkbeeldige Mart Smeets.

En ik moet strenger worden. Want die morgen is er weer een dag wordt anders.  Ik moet gaan herschrijven en nog een keer herschrijven, en nog een keer.

Ik heb een schrijfcoach nodig. Marcel van Driel wil wel, maar natuurlijk alleen als die echte schrijver in mij huist. Hij gaat niet aan een dood paard trekken.

Ik heb 7000 woorden, meer dan een blog ja, maar nog niet genoeg. En nu al weet ik wat er anders moet.

Ik ben ook al aan het procrastineren, ik heb een proefversie van scrivener gedownload, en ben aan het bekijken wat je er mee kunt. Ik vermoed dat ik het nodig heb, als ik niet wil verdwalen in wat er is, wat er nog niet is, en wat nog anders moet.

Nu al bang om alle fouten te gaan ontdekken waarvan ik nog niet eens weet dat ze bestaan.

En om mezelf een schop onder de kont te geven ga ik  een dinges schrijven. Een samenvatting/outline of wat voor fancy words daar voor bestaan. (Mooi procrastinatie idee: gaan opzoeken waar zo’n dinges aan moet voldoen, en hoe ik het moet noemen)

Wat me voortdrijft is dat het echt heel mooi wordt, en vooral heel nodig. Ik heb een proeflezer die verslaafd is, en het een openbaring vindt.

Bij pubers die ik vorige week het verhaal in ultra korte vorm vertelde, zag ik het verhaal landen.

Ik zie kinderen op school die het nodig hebben om te weten dat ze niet de enigen zijn die zo denken.

Die zo is:

Een hoofd dat alles wat het ziet, hoort en voelt, analyseert. Er een 3D plaatje van maakt dat het draait en binnenstebuiten keert om het van alle kanten te bezien. Om vervolgens heel hard te botsen met een wereld die al die dubbele lagen niet kan zien. Om nieuwe pijn te voorkomen gaat dat hoofd nóg harder puzzelen om op nieuwe manieren te reageren, waarbij het minstens 3 zetten vooruit denkt. Uiteindelijk trekt het de conclusie dat het een boter-kaas-eieren spel is dat niet te winnen valt.

Die jongen, met dat hoofd is de held van mijn boek. En de lezer kijkt mee in dat hoofd, en dat is waar de echte actie zal zijn.

Veldslagen met monsters zijn er ook, maar dat is leuk voor de film straks.

Ik vertel het vast, want ik heb crowdfunders nodig, vermoed ik. Laat hieronder vast even weten of je interesse hebt.

Ja, het boek heeft een boodschap en als hij denkt dat ik het kan, gaat Marcel me helpen om te zorgen dat je daar niets van merkt bij het lezen. Marcel kost wat hij waard is, daarom die crowdfunding.

 

In het nu zijn
en er weer uit
omdat ik straks
iets wil
en dan straks
weer in het nu
duiken
eb en vloed
in uit
adem
is het
de school
de kinderen
de collega’s
een kloppend hart