Een van de eerste Elpees die ik kocht. Dit was een must have LP, zoals Rumours van Fleedwood Mac en Hotel California van the Eagles dat ook waren. Klassiekers.
Ik was als scholier van 14 nogal onder de indruk van de protestgeneratie van de 60’er jaren. Niet alleen had ik die volslagen gemist, ik was zelf helemaal geen rebel, en bewonderde alles dat rebeleerde des te meer.
De grote hit was de Hurricane. Een echte lange protest song. Maar uiteindelijk was het de LP als geheel die een blijvende indruk op me heeft gemaakt. Met de bijgeleverde songteksten leerde ik alles uit mijn hoofd. Ik kan nu nog hele stukken in mijn hoofd meezingen.
Slierten tekst die vreemde associaties opriepen, vooral omdat ik de bedoeling van de teksten vaak niet helemaal begreep. Muziek, tekst, en de aparte stem van Dylan vormen een geheel.
Neem het mooie afgebroken rijm in BlackDiamond Bay.
Upon a white veranda
She wears a necktie and a
panama hat.
Her passport shows a face from
another time and place
she is nothing like that.
Een bijzonder dame dat was duidelijk. Beelden uit Key Largo en Death on the Nile (*) vlogen door mijn hoofd. en ik wist niet eens wat een “panama hat” was.
All the remnants of her recent past were scattered in the wild wind.
Wat een mysterie en wat klinkt dat mooi, dat scattered in the wild wind.
She smiles, and walks the other way
Meisjes waren sowieso mysterieus voor mij. Ze leken allemaal te glimlachen en de andere kant op te lopen.
Naast de typische nasale stem van Bob Dylan (hij schmiert zo lekker met “That ain’t necessary” in Isis), waren het de fluwelen viool en de tweede stem van Emmylou Harris die het geheel spookachtig mooi maakten.
(*) Nee geen anachronimse. De film was twee jaar later, maar ik koppelde die beelden direct aan de film in mijn hoofd van Black Diamond bay.
En dit is een panama hat. Nu kun je alles googelen. Vroeger moest je het doen met je fantasie.
.