zondagavond

Eind van de vakantie.

Melancholie.

Ik blijf het houden, een zondagavondgevoel.

Het begon toen mijn grote broer ging studeren in Leeuwarden.

Zondagavond bracht ik hem naar de bushalte. Ik bleef de bus nazwaaien tot hij niet meer te zien was, en liep huilend terug naar huis. Thuis voelde incompleet zonder hem.

Nu zijn het mijn oudste twee kinderen die ik weer voor een week kwijt raak. Het huis wordt weer leger.

Nu is het moment dat ik wil vangen. Als ik rond kijk kan ik iedereen zien, we zijn samen, ook al doen we niet allemaal het zelfde. De aardappels staan op en straks zitten we aan tafel, alle stoelen bezet. Zo heb ik twee weken genoten van de cocoon.

Maar zoals ik zondagmiddag het moment van de bus al voelde naderen, zo voel ik nu al het moment naderen waarop alle kinderen het huis uit zullen zijn.

Een gevoel dat ik nooit helemaal los kan schudden.

Melancholie.

Boeken en muziek kunnen gevoelens onderstrepen.

Hier hoort Frodo bij, zittend op de Amon Hen, wetend dat het reisgenootschap uit elkaar gaat vallen. En Rosemary, van New Celeste.

Misschien koester ik het wel. helemaal fout natuurlijk, zo leef ik niet in het nu. Maar ik doe niet meer aan fout. Er is wat er is. En dat is een zondagavondgevoel.

.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.