Ode aan een blogger en maandagmorgengevoelens

Dit blog is een ode aan @petepel, meer specifiek aan dit blog van hem:

making the difference

Dat is een soort 10 geboden voor een beter leven. Dat klinkt denigrerend maar zo bedoel ik het niet.

Ik zag hem al een paar keer voorbij komen want Peter komt hier regelmatig op terug. Hij maakt er zaak van. En gebruikt ons lezers als stok achter de deur. Mooi vind ik dat. Respect.

Dat is ook waarom het bij mij bleef hangen Niet zozeer het lijstje zelf, want dat bestaat uit universele waarheden, zoals je ze bijvoorbeeld ook bij Covey kunt vinden. Ook dat klinkt denigrerend en ook dat bedoel ik niet zo.

Je moet mijn woorden in dit geval letterlijk nemen: universele waarheden zijn  op elke plek waar, dus natuurlijk kom je ze op veel plekken tegen, zij het in een net iets andere vorm.

Clichés zijn niet voor niets clichés. Ingeslepen woorden.

Het bijzondere hier is dat de woorden wijzen in een richting die juist buiten de ingeslepen paden lopen. Vandaar dat respect als iemand beslist ze toch te gaan bewandelen.

Dat bleef hangen, en dan vooral de manier waarop: gewoon klein beginnen, en  daarvan verslag doen.

Ik kom er op omdat ik vandaag iets deed wat zo maar in zo’n rijtje zou passen. En ik heb het vermoeden dat Peters blog daar wel iets mee te maken heeft.

Mijn beslissing om dingen anders te gaan doen is veel vager. Blij dus dat ik het zomaar concreet heb gemaakt, zonder dat daar een groot besluit aan vooraf ging.

Deel van die beslissing is me nu helderder: iets doen aan situaties waarover ik niet tevreden ben.

Wij hebben klantoverleg. Het aantal mensen dat daar aan mee doet zit op de grens van mijn verstaan-vermogen. Lees dat woord goed (slechthorend: hoe groter de groepen hoe minder ik versta.)

Om het beter te kunnen volgen is er een schrijftolk bij, maar de agenda zit zo propvol, en er moet zo veel geregeld worden dat die schrijftolk het tempo amper kan bij houden. Daarnaast worden er klanten besproken waarbij ik niet betrokken ben, zodat de schrijftolk (en ik!) vreselijk hard ons best doen iets te volgen waar we niets mee te maken hebben.

“Dit werkt niet”, heb ik hardop gezegd. En dat terwijl iedereen zo zijn best deed. “Dit moet anders, ik heb geen oplossing, maar zo ga ik niet verder.”

Pas achteraf besefte ik dat ik daarmee een grens overschreed. Vroeger had ik dit uitgezeten, en gewacht op een overlegmoment waar ik een voorstel voor verbetering in kon brengen. Nu heb ik het op tafel gelegd omdat het niet alleen mijn probleem is. Laat anderen ook maar mee denken.

En toen dacht ik aan “making the difference”.

Extra fijn is dat dit gebeurde op een maandag, waarop ik helemaal geen zin had om weer aan het werk te gaan, na een lekkere cocoon-vakantie (zie vorige post). toch een leuke opsteker dat je dan aan een voornemen werkt waarvan je niet eens wist dat je die had.

5 thoughts on “Ode aan een blogger en maandagmorgengevoelens”

  1. Gaaf! Goed hoe je op het moment zelf hebt duidelijk gemaakt waar je ‘last’ van had. Er hoeft niet meteen een oplossing te komen, maar het is wel voor iedereen zichtbaar dat het overleg niet voor alle deelnemers werkt. Dus er is daarna werk aan de winkel om de opzet (enigszins) aan te passen.
    En ik vind het natuurlijk prachtig dat je aan mijn blog moest denken. Door elkaars blogs te lezen leren we onbewust ook van elkaar, en dat vind ik een mooie ontwikkeling.

  2. Wat goed he? Hoe jullie elkaar inspireren. Het is gek, die band. Ik voel iets – iets moois- ontstaan uit al dat geblog van jullie/ons. En wat goed dat je het gezegd hebt. En er nu ook nog over blogt!!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.