Of dat nu anders was: 50 zijn, wilde mijn dochter weten.
Nee hoor! riep ik.
En toch.
Zomaar de tijd nemen om lekker met de kinderen te ontbijten. Wachten tot 9 uur, tot de Hema open is voor taart. Eerst nog even het Wijchens meer zien, want daar komt net de zon op. Intussen onrust in mijn buik, want ik had al zo’n lange vakantie gehad dat dit als spijbelen voelde. Kom op jong, je moet gewoon weer aan het werk, zij mijn calvinistische criticus.
En dan dat moment waarop ik die kriebels in mijn buik wel voel, maar niet bepalend laat zijn. Ik ben 50 en ik doe wat ik doe. Die beslissing voelt wel anders. En die kriebels voelen dan ook anders.
Had dat niet op elke andere dag gekund? Ja dat had op elke andere dag gekund. Maar ik vind het wel mooi om dit te koppelen. Dus doe ik dat, want ik ben 50 en ik doe wat ik doe.
Zoals drie keer voluit schrijven dat ik doe wat ik doe.
Ik beslis dat vandaag mijn nieuwjaar begint. Betekenis is n.l. ook iets dat je zelf kunt geven.
Zo beslis ik dat die prachtige zonsopgang mijn cadeautje was.