Ze waren er toch een beetje bij

Wat een verschrikkelijk cliché.

Maar elk cliché verandert in iets levends als het je aanraakt.

Ze waren er toch een beetje bij, mijn ouders gisteren.

In de zaal zat veel vroeger.

Mijn buurmeisje uit Beetsterzwaag, uit mijn Jip en Janneke tijd, zeg maar.

Mijn twee broers.

Vrienden van mijn ouders.

Jan, uit Wageningen, mijn oude studentenflat.

Maar mijn ouders zijn al dood, en konden niet komen kijken.

Ik geloof niet in een hemel, als een soort balkon waarop mijn ouders zaten mee te kijken.

En toch waren ze er. Mijn moeder die altijd uitgesproken trots was op haar kinderen (letterlijk, dank mam, dat je het zo vaak hardop zei). En mijn vader die voor mij als kind al een theater voor me bouwde.

 

DSCN1095

6 thoughts on “Ze waren er toch een beetje bij”

  1. Goh, dat theater. Wat zag die man de dingen toch altijd scherp!
    Ik geloof ook niet in zo’n extra balkon maar wel in het voelen van de geest van mensen zoals mijn moeder en een hele goede vriendin. Ze krijgen de highlights van me absoluut mee!

  2. Mooi!

    En ja, anders dan jij ik meer dan geloof in het feit dat wij blubs bewustzijn zijn die eens onze vorm loslaten, zonder balkonnetjes, edoch bewustzijn is bewustzijn alom aanweziggelijk Fijn!

Laat een reactie achter op Anton Verweij Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.