pikorde

“Jij durft niet je piemel te laten zien!”

Nou durfde ik als klein jongetje een heleboel niet: niet tot helemaal boven in de boom, niet van garagedaken afspringen,

maar een piemel laten zien, dat was toch zo eenvoudig als wat?

En kennelijk had ik er succes mee, want er kwamen kreten, aanmoedigingen en nieuwe uitdagingen.

Over je vingers plassen en aflikken.

Ook daar had ik geen problemen mee, het smaakte net zo zout als uit je neus eten.

Wereldvreemd was ik.

Ik vermoedde wel dat piemels-en-zo verboden terrein waren, maar ik snapte het niet. Geen idee waarom iedereen daar zo moeilijk over deed.

Ik dacht dat het stoer was om iets verbodens te doen, dat het zoiets was als belletje trekken.

Ik had geen flauw benul van taboes.

En ik dacht dat ik de held van de dag was.

Want ik had ook geen flauw benul van de machtsspelletjes die er gespeeld werden. Al was ik onbewust wel zo slim om het bij die ene keer te laten.

Pas toen het echt niet meer anders kon, ben ik de regels van het spel gaan leren. Gesnapt heb ik ze nooit. Het was een kwestie van heel goed afkijken, en vooral heel voorzichtig zijn.

Toen intimiteit een rol ging spelen, kreeg het piemel-en-zo taboe een waarom. Daar kon ik wel iets mee. Ik snapte nu waarom ik mijn piemel niet meer wilde laten zien. Dat wil zeggen, ik voelde het. Ik ontdekte, nu bewust, het wezenlijke verschil tussen durven en willen.

Als je van taboetje breken een spelletje maakt, schieten we er niets mee op. Dat voegt alleen nog maar mee regels toe.

Taboetje breken is geen echte openheid creëren.

De echte openheid kom van mensen die zich in alle kwetsbaarheid laten zien.

Zoals dit blog en dit blog en dit blog en dit blog en dit blog , en dit blog nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.

Allemaal blogs van mensen die zichzelf bloot geven zonder exhibitionisme.

Aan die mensen heb je écht wat.

Het zijn allemaal mensen waardoor ik ook mezelf durf te laten zien.

Mensen waardoor ik geleerd heb dat het juist mijn kracht is, dat ik de regels niet snap, de regels zonder waarom.

De regels mét waarom, zijn de regels van het leven zelf. Die hoef je niet te snappen, die kun je voelen.

De regels zonder waarom staan echt in hun nakie.

Dat zijn de keizers zonder kleren.

Dus ik laat die regels nooit meer in de weg staan bij het maken van echt contact.

Mijn piemel krijg je niet te zien.

Mij wel.

Mijn kracht, mijn onzekerheid, mijn fouten, mijn kronkels,
mijn uit de blog vliegen, mijn onhandigheid en dus ook mijn pracht.

Met dank aan mijn medebloggers.

 

 

 

 

11 thoughts on “pikorde”

  1. Dankje voor de pluim. Wat fijn dat je jezelf laat zien. Jij bent mooi JJ ook zonder dat je je piemel laat zien. Want je karakter is mooi. En daar gaat het om.

    Knuffels en xxx

  2. Wow, dit komt binnen! En inderdaad je verwijst naar erg mooie, bijzondere blogstukjes over kwetsbaarheid. Je moet het maar durven. Knap!

  3. Wat een intens artikel. Intens mooi. Ik heb de linkt op het beginscherm van m’n iPad gezet zodat ik de blogs die je noemt morgen kan bekijken. Chapeau voor dit artikel!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.