Ik krijg een mailtje.
Is er iets? We hadden je verwacht. We zijn een beetje bezorgd.
En dan schiet het door mijn hoofd.
Ik zou een rustpunt-bijeenkomst van mijn kerk leiden. Een soort meditatief moment.
Vergeten. En ik had nog niet eens zo lang geleden mailcontact gehad.
Het stond niet goed in mijn agenda, want ik had geruild. (Dat is geen excuus, trouwens)
Ik heb mensen in de steek gelaten, die op mij vertrouwden.
En nu?
Wat gaat er in mij om?
Schaamte. Diepe diepe schaamte. En schuld.
Hoe scheidt ik die twee van elkaar?
Mijn neiging is om van alles te doen om het maar goed te maken. Maar dat is niet om de schuld in te lossen. Dat is om de schandvlek weg te poetsen.
Dit zijn de momenten waarop ik het moeilijk vindt om van mezelf te houden.
Dit zijn de momenten waarop mezelf geestelijk gesel.
Dit zijn de momenten waar het op aan komt.
Want hier komt ‘wie ik ben’ los van dat wat ik graag wil zijn in de ogen van anderen.
Dit is mijn kans om mezelf écht te accepeteren.